ตอนที่ 4 วันแห่งการเปลี่ยนแปลง
1003 Words
ชายหนุ่มเม้มริมฝีปากยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด ยังไม่เข้าใจพบหน้ากันผิวเผินเหตุใดจึงคิดแง่ลบกับเธอเช่นนี้ พอเสียทีไม่อยากเอาสมองมารกกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ดวงตาเรียวคมกวาดมองหาเพื่อนร่วมงานคนอื่นอีก กันตธรยิ้มกว้างแล้วลุกยืนโบกมือทักทายเพื่อนสาวอีกคนที่กำลังสาวเท้าเข้ามาสมทบ
“อิง มานี่สิ!”กันตธรเอ่ยทัก
อิงนภารีบก้าวยาวมายังโต๊ะแต่แล้วสองเท้ากลับชะงักดวงตาจ้องมองหญิงสาวหน้าตาสะสวยผู้ร่วมอยู่ด้วย เธอหย่อนก้นลงข้างนภดลแต่ไม่วายสับสนกับหญิงสาวอีกคน ผู้หญิงคนนี้เธอคุ้นหน้าคุ้นตาดี แต่... ทำไมถึงได้มาอยู่ตรงนี้ได้
“มาช้าจังเลยนะอิง”นภดลทักทาย แล้วยิ้มกว้าง
“พอดีรถติดน่ะ เกิดอุบัติเหตุระหว่างทาง”อิงนภาอธิบาย
“อิงมาแค่คนเดียวเหรอคนอื่นไปไหนหมด”นภดลกวาดสายตามองหา
“คนอื่นไม่มาแล้วล่ะ เห็นว่าติดธุระกันหมด”
“งั้นวันนี้ก็มีแค่เราสามคนน่ะสิ”
“อืม น่าจะใช่”
ริมฝีปากบางได้รูปหยัดยิ้มมองดูสีหน้าของสาวร่วมวงคนใหม่ ดูจากท่าทีน่าจะมีบางอย่าง อาจมีความรู้สึกต่อเป้าหมายเธอก็เป็นได้ เห็นทีคงทำอะไรบางอย่าง ร่างบางขยับใกล้ชายหนุ่มมากขึ้นกันตธรชะงักพยายามถอยห่างแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายไม่ลดความพยายาม ยามเธอโน้มเข้าใกล้ทรวงอกอวบขาวยิ่งโผล่พ้นเดรสคอวีมากขึ้น คนวิตกเลยหยุดขยับเพื่อไม่ให้ตนเองต้องใจเต้นไปมากกว่านี้ เพราะอีกฝ่ายคงหยุดทำให้เขากระอักกระอ่วนเช่นกัน เมริยายกยิ้มพึงพอใจแล้วนั่งตัวตรงไหล่สองคนชนกันตลอดเวลา
ด็อกเตอร์หนุ่มขบกรามแน่นด้วยความไม่พอใจ โกรธที่ตนเองดันมีความรู้สึกต่อสิ่งล่อตา เกลียดสภาพที่ต้องจำยอมอย่างช่วยไม่ได้ เธอไม่มีศักดิ์ศรีเลยหรือไง ถึงจงใจกลั่นแกล้งเขาเพียงเพราะต้องการเอาชนะ
“เมชงเหล้าให้นะคะ”เธอบอกแล้วคีบน้ำแข็งใส่แก้ว
“ผมไม่ชอบดื่มเหล้าครับ”เขารีบปฏิเสธเสียงแข็ง
อิงนภาอมยิ้มเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนโดนปฏิเสธ และกิริยาของอีกฝ่ายเมริยารับรู้มันทำให้เธอเสียหน้า ผู้ชายคนนี้ไม่ง่ายเลย ไม่เหมือนคนอื่นสักนิดเดียว
“ไม่เป็นไรค่ะ”หญิงสาวบอกแล้วยกแก้วขึ้นมารินเหล้าลงไปเพรียวๆ ไม่ผสมอะไร “ฉันดื่มเองก็ได้”
ยกแก้วกระดกเหล้าเข้าปากรวดเดียว รู้สึกได้ยามไหลลงคอมันบาดจนแสบไปหมด ผู้ชายอย่างเขาสักวันเธอจะทำให้สยบแทบเท้าให้ได้
นภดลกระหยิ่มหากสาวงามเอาแต่กระดกเหล้าเข้าปากราวกับน้ำเช่นนี้ มีหวังเขาอาจได้ลาภลอยเผลอๆ เกิดเป็นลูกเขยของเจ้าสัวรัฐพิมุกต์มาคงเป็นโชคสองชั้นทีเดียว แบบนี้เห็นทีต้องรีบเสียหน่อย ปล่อยให้หลุดมือคงน่าเสียดาย
“คุณเมดื่มเก่งมากเลยครับแบบนี้ มาชนกับผมหน่อย”เขารีบรินเหล้าให้กับหญิงสาว ยกแก้วเหล้าตนเพื่อชน
กันตธรเหลือบมองกิริยาทั้งคู่แล้วแสร้งทำไม่สนใจพูดคุยกับเพื่อนสาวต่อ อยากทำอะไรก็เชิญเขาไม่สนหรอก น่าจะรู้ตัวเองถ้าดื่มขนาดนั้นคงเมาไร้สติ เกิดอะไรขึ้นก็อย่าโทษใครเลยให้โทษตัวเองก็แล้วกันที่ไม่รู้จักระมัดระวังตัว
เห็นเป้าหมายเมินยิ่งทำใจสั่น เธอจะเมามันอยู่ตรงเนี่ยดูสิว่าจะทำยังไง คงไม่มีใครกล้าลากเธอไปไหนต่อไหนหรอก เพราะอย่างน้อยไอ้เพื่อนตัวดีอย่างยศราชย์คงกำลังจับตามองอยู่ไม่ผิดแน่
“ได้ค่ะ มาเลยค่ะดื่ม”เมริยากระดกเหล้าเข้าปากจนหมดแล้วอย่างรวดเร็ว
สองคนชนแก้วจนเหล้าพร่องเกือบหมด หญิงสาวเริ่มมึนงงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลล์ มือบางเริ่มยกกุมขมับกัดฟันแน่น สุดท้ายไม่อาจทานทนเลยเอนซบไหล่คนข้างๆ กันตธรชะงักหลุบตามองศีรษะมนเห็นเส้นผมสีน้ำตาลอ่อนและขวัญอยู่ตรงกลาง ดวงตาเรียวคมหรี่มองเพื่อนด้วยความไม่พอใจ
“พอได้แล้วไอ้ดล เมาแบบนี้แล้วจะให้ใครไปส่ง!”ชายหนุ่มส่งเสียงดุ
“ก็ให้กลับไปเองสิคะ ตอนมาก็ไม่ได้มากับเรา เธอเดินมาจากโต๊ะไหนล่ะคะเผื่อมีเพื่อนอยู่ด้วย”อิงนภาเสนอความคิด
ยศราชย์เห็นท่าไม่ดีตั้งท่าจะลุกจากโต๊ะ เพื่อเข้าไปช่วยเหลือเพื่อนเหมือนเช่นทุกวัน แต่ทว่าท่อนแขนกลับถูกจับไว้เสียก่อน ยศราชย์มองด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นหน้าเลยยิ้มมุมปากเพราะรู้จักกันดี
“คุณยศครับ วันนี้คุณยศไม่ต้องดูแลคุณหนูแล้วละครับเดี๋ยวผมจัดการเองครับ”
“ทำไมเหรอธีร์”เขาย้อนถามด้วยความสงสัย เพราะทุกทีธีร์ไม่เคยเสนอตัวขนาดนี้มาก่อน
“ไม่มีอะไรหรอกครับ”
เห็นสีหน้าธีร์เหมือนมีบางอย่างปิดบังแต่เขาไม่อยากเค้นถามอะไร เพราะเชื่อว่าหมอนี่เป็นคนดี เขารู้จักธีร์มานานพอๆ กับเมริยาเลย
“ฉันเชื่อใจนายนะธีร์ หวังว่านายคงไม่ทำอะไรให้ยัยเมเดือดร้อน”
“ผมไม่ทำอยู่แล้วครับ”บอดี้การ์ดหนุ่มยืนยันหนักแน่น
“ถ้าอย่างนั้นฉันกลับก่อนล่ะ”ยศราชย์บอกลาแล้วสาวเท้าออกนอกร้าน ในใจแม้กังวลอยู่ลึกๆ แต่ดูจากสภาพการณ์คงไม่เกิดเรื่องร้ายแรงอะไร
ดวงตาคมกริบหรี่มองเจ้านายสาวก่อนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มือหนาล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบมือถือออกมากดเบอร์ติดต่อเจ้าสัว
“เป็นยังไงธีร์ ยัยเมยังอยู่กับด็อกเตอร์กันตธรหรือเปล่า”เจ้าสัวเอ่ยถามเสียงเครียด
“ครับคุณเมยังอยู่ แต่ดูเหมือนจะเมามาก” ธีร์ตอบ แล้วระบายลมหายใจ
- Writer
