นายหญิงบ้านไร่

หึงไม่รู้ตัว

บ้านพักนายดิน

ศสาลินเดินขึ้นบันไดบ้านมา เธอชำเลืองมองไปยังหน้าต่างที่ตนแอบมองนายดินเมื่อคืน เขาเดินตามหลังขึ้นมา และผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินอ้อมไปยังระเบียงบ้านอีกฝั่งหนึ่งซึ่งมองเห็นวิวน้ำตก มีโต๊ะสำหรับรับประทานอาหารตั้งอยู่ อากาศร่มรื่นเย็นสบาย ห่างไกลสายตาผู้คนลิบลับ

"เชิญนั่งครับ ผมหุงข้าวไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว ตอนนี้มีกับข้าวของนวลตาแล้ว เดี๋ยวผมจะไปทำไข่เจียวให้คุณ" นายดินกำลังจะเดินเข้าไปในครัว ทว่าศสาลินกลับรั้งข้อมือของชายหนุ่มไว้เสียก่อน ใบหน้าคมคายก้มลงมองมือเรียวนุ่ม สัมผัสอ่อนโยนของนายหญิงที่ตนจำเป็นต้องนับถือในฐานะเจ้านาย กำลังทำลายความอดทนของเขาให้หมดลง

"ปกติแล้วนวลตามาทานข้าวกับนายที่นี่ประจำเหรอ?"

"ไม่!" เขาตอบขึ้นทันควัน ศสาลินไม่รู้ว่านายดินไม่เคยอนุญาตให้ใครเข้ามาในบ้านพักหลังนี้ นอกจากนายสิงห์และทิมเท่านั้น

"ก็เขาทำอาหารมาให้นาย ไม่ได้มากินด้วยกันหรอกเหรอ?" เธอยังคงถามเสียงขุ่น ตาใสแป๋วฉายแววสงสัย

"ผมไม่เคยให้ผู้หญิงคนไหนเข้ามาในนี้ มีแค่พ่อเลี้ยงสิงห์แล้วก็ทิมที่เข้ามาคุยกับผมเรื่องงานบางครั้งเท่านั้น ถ้าไม่เห็นว่าคุณเป็นเจ้านายคุณก็ไม่ได้เข้ามาในนี้เหมือนกัน" เขาตอบอย่างชัดเจน สร้างความขุ่นเคืองใจให้กับศสาลินไม่น้อย

"นายดิน พูดเหมือนจำใจให้หนูสาเข้ามาอย่างนั้นน่ะ" อยู่ๆ ก็รู้สึกโกรธขึ้นมาซะอย่างนั้น เธอยอมปล่อยข้อมือเขา

"ผมก็แค่พูดความจริง แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากให้เข้ามา อย่าบอกใครว่ามาหาผมที่นี่ก็แล้วกัน" เขาพูดจบจึงหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องครัว

"ส่งปิ่นโตกันทุกวันขนาดนั้น จะให้เชื่อได้ยังไงว่าไม่เคยให้เข้ามา" หญิงสาวพึมพำกับตนเอง รู้สึกหงุดหงิดในหัวใจประหลาด

"นายดิน" ทันใดนั้นเสียงตะโกนเรียกชื่อของนายดินก็ดังขึ้น ศสาลินตกใจเพราะเป็นเสียงเรียกของผู้เป็นบิดา ตอนนี้พ่อเลี้ยงสิงห์น่าจะยืนอยู่ตรงประตูบ้านแล้ว

"ครับพ่อเลี้ยง" เสียงอีกฝ่ายขานรับ พร้อมกับเดินออกมาต้อนรับผู้มาเยือน ในมือถือจานไข่เจียวหอมกรุ่นอบอวล

"เห็นคนงานบอกว่านายดินออกไปทำงานแต่เช้า แล้วทำไมถึงได้กลับบ้านมาทำไข่เจียวกินล่ะ?" พ่อเลี้ยงสิงห์ประหลาดใจ เพราะโดยปกติแล้วนายดินเป็นคนที่ทำงานอย่างตั้งอกตั้งใจ เวลางานจะเห็นเขาอยู่ที่ไร่ตลอดเวลา

"หนูสาเองค่ะคุณพ่อ ก็เมื่อเช้าหนูไม่ได้ทานข้าวที่บ้านก็เลยมาขอให้นายดินช่วยทำไข่เจียวให้กิน คุณพ่ออย่าไปตำหนินายดินที่ไม่เห็นเขาอยู่ที่ไร่เลยนะคะ" ศสาลินเดินออกมาจากมุมระเบียงบ้าน

"หนูสา พ่อไม่ได้จะตำหนิอะไรนายดิน ว่าแต่หนูสาเถอะ ทำไมต้องมาขอให้นายดินทำกับข้าวให้กิน?" น้ำเสียงของพ่อเลี้ยงสิงห์ฟังดูเปลี่ยนไปจากทุกครั้ง แน่นอนว่าคนเป็นบิดาย่อมรู้สึกไม่พอใจหากบุตรสาวของตนเองมาอยู่ในบ้านของผู้ชายคนอื่นเช่นนี้ ศสาลินไม่รู้ว่าบ้านหลังนี้นายดินเป็นเจ้าของโดยถูกต้อง ถึงได้คิดว่าตนจะไปอยู่ส่วนไหนของไร่ก็ได้

"หนูสาแค่มาทานข้าวเช้าค่ะ ทานเสร็จแล้วก็จะออกไปทำงานที่ไร่" เธอแก้ต่าง เพราะเพียงแค่มองแววตาของบิดาก็รู้ว่าท่านไม่พอใจ นายดินเองก็รับรู้ได้ไม่ต่างกัน แต่จะให้เขาทำอย่างไรในเมื่อทั้งสองคนก็เป็นเจ้านายของตน

"งั้นก็รีบกินรีบไปทำงาน คราวหน้าอย่ามารบกวนนายดินที่นี่อีก เข้าใจหรือเปล่า?" พ่อเลี้ยงสิงห์ออกคำสั่ง

"หนูสาแค่มาทานข้าวเองนะคะคุณพ่อ ถ้าเกิดว่าคราวหน้าหนูสาอยากจะทานข้าวที่นี่อีกหนูสาก็จะมา"

"หนูสา อย่าดื้อ" โทนเสียงนั้นฟังดูดุดันยิ่งขึ้น ไม่บ่อยนักที่ผู้เป็นบิดาจะพูดจาเช่นนี้

"คุณพ่ออ่ะ"

"ครับพ่อเลี้ยง คราวหน้าผมจะเป็นคนเตือนคุณหนูสาเองครับ" นายดินพูดแทรกขึ้น เพราะเกรงว่าศสาลินจะขัดใจพ่อเลี้ยงสิงห์ไปมากกว่านี้

"นายดิน" เธอหันไปจ้องมองใบหน้าคมคายด้วยแววตาตัดพ้อ ผิดตรงไหนที่มาทานข้าวกับหัวหน้าคนงานตอนกลางวัน

"ฉันแค่จะแวะมาบอกนายดินว่าช่วงบ่ายจะมีหมอเข้ามาให้วัคซีนม้า พอดีเขาเลื่อนวันเข้ามาน่ะ แล้วฉันก็ขอกำชับนายดินอีกอย่างหนึ่ง ว่าอย่าตามใจหนูสามากนัก ห้ามปรามกันบ้าง" พ่อเลี้ยงสิงห์กำชับ หัวหน้าคนงานหนุ่มพยักหน้ารับคำ จากนั้นเขาจึงเดินกลับออกไป

"นายดิน รับปากคุณพ่อแบบนั้นได้ยังไง แบบนี้ก็แปลว่าจะไม่ให้หนูสามาทานข้าวที่นี่อีกแล้วใช่ไหม?"

"คุณหนูสาไม่ควรมาที่นี่ตั้งแต่แรก คุณเป็นเจ้านายส่วนผมเป็นลูกน้อง พ่อคุณไม่ควรมาเห็นอะไรแบบนี้"

"ก็ไม่คิดว่าคุณพ่อจะมานี่นา หนูสาทำให้นายเดือดร้อนหรือเปล่าเนี่ย" เธอถาม และเอื้อมมือไปดึงเอาจานไข่เจียวในมือของชายหนุ่มมาถือไว้ จากนั้นจึงเดินนำหน้าเขากลับไปยังโต๊ะอาหาร

"แค่มาทานมื้อเช้าคงไม่ถึงกับเดือดร้อนหรอกมั้งครับ แต่ว่าครั้งต่อไปก็ไม่แน่" นายดินพูดเสียงเรียบ เขาทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้และหยิบเอาปิ่นโตมาเปิดออก อาหารพื้นเมืองน่ารับประทานมีแตกต่างกันไปถึงสี่อย่าง ศสารินท้องร้อง จากนั้นทั้งสองจึงลงมือรับประทานอาหารด้วยกัน

คุณหมอมาที่ไร่ตามเวลาที่นัดหมาย ศสาลินตั้งอกตั้งใจดูคุณหมอซึ่งกำลังฉีดวัคซีนให้ม้า เธอจ้องมองนายดินเพลินตา ระหว่างที่เขาช่วยคุณหมอให้ฉีดวัคซีนม้าอย่างช่ำชอง ทิมสังเกตเห็นสายตาของนายหญิงที่จ้องมองหัวหน้าคนงานยิ่งรู้สึกแปลกใจ

"หนูสาครับ ตามหาอยู่ตั้งนานมาอยู่นี่นี่เอง เป็นยังไงบ้างครับ ทำงานวันแรกสนุกหรือเปล่า?" พ่อเลี้ยงธาราเดินตรงเข้ามาหาศสาลิน นายดินจึงหันมามองเจ้านายที่กำลังพูดคุยกับพ่อเลี้ยงธารา แววตาของเขายังคงราบเรียบแม้ในใจจะสวนทางกัน จากนั้นจึงหันกลับไปสนใจงานตรงหน้าของตนเอง

"ก็สนุกดีนะคะ หนูสาแทบไม่ได้ทำอะไรเลย พี่ธารามาหาหนูสาเหรอคะ?"

"ครับ พี่เห็นว่าหนูสาตั้งใจกลับมาทำงานจริงๆ ก็เลยจะมาช่วยดู เผื่อมีอะไรให้พี่ช่วย หรือเผื่อนายดินต้องการความช่วยเหลือเพราะว่านายหญิงคนใหม่ของเขาวุ่นวายเกินไป" ชายหนุ่มแกล้งแซวเล่น ศสาลินจึงทำหน้าบึ้งตึงและหันไปมองหัวหน้าคนงานหนุ่มอีกครั้ง

"เปล่าซะหน่อย หนูสาทำตัวเป็นพนักงานใหม่ที่ดี เดินตามนายดินแบบเงียบๆ ดูเขาทำงานไปเรื่อยๆ แล้วก็เก็บข้อมูลค่ะ"

"พี่ดีใจที่หนูสาชอบงานในไร่ แต่วันนี้มันก็บ่ายแก่แล้ว พี่ว่าจะมาชวนหนูสาไปดูชุด อย่าลืมสิว่าอาทิตย์หน้าก็จะถึงวันลอยกระทงแล้ว หนูสาลืมไปแล้วเหรอว่าเคยพูดกับพี่ว่ายังไง อยากใส่ชุดไทยสวยๆ ไม่ใช่เหรอ วันนี้พี่ว่างพอดีเลย"

"จริงด้วยค่ะ ถ้าพี่ธาราไม่มาบอกหนูสาก็ลืมไปเลยนะคะเนี่ย ถ้างั้นหนูสาขอไปเอาของก่อนนะคะ พี่ธาราขับรถไปรอหนูสาที่บ้านก็ได้ เพราะว่าหนูสาต้องขับรถตัวเองกลับไปที่บ้านเหมือนกัน"

"โอเคครับ งั้นเจอกันที่บ้านหนูสานะครับ" พ่อเลี้ยงธาราพูดเท่านั้นแล้วจึงส่งยิ้มไปยังนายดินและคนอื่นๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับไปขึ้นรถของตนเอง

"นายดิน วันนี้หนูสากลับก่อนนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาทำงานแต่เช้า" ศสาลินถือขวดน้ำและเสื้อคลุมของตนเองเดินมาบอกนายดิน ทว่ากลับไม่ยอมหันมามองหน้านายหญิงของตนเอง

"ตามสบายครับ" เขาตอบเสียงเรียบ แม้จะรู้ดีแก่ใจว่าไม่ควรแสดงปฏิกิริยาเช่นนี้ต่อเจ้านาย

"หันมาคุยกับฉันสิ เวลาคุยกันทำไมถึงไม่สบตา" ชายหนุ่มจำใจหันกลับมาหาศสาลิน ใบหน้าสวยละมุนตรงหน้ากำลังสร้างความรู้สึกมากมายให้ก่อตัวขึ้นในหัวใจของเขา ความจริงแล้วนายดินรู้สึกไม่พอใจที่พ่อเลี้ยงธารามาชวนหญิงสาวออกไปเช่นนี้

"คุณหนูสาจะไปไหนมาไหนไม่จำเป็นต้องบอกผม อย่าลืมว่าคุณเป็นเจ้านาย" น้ำเสียงนั้นฟังออกชัดเจนว่าไม่ใช่คำตอบที่ดีมากนัก ศสาลินแปลกใจ เพราะก่อนหน้านี้ยังพูดคุยกันตามปกติ

"ก็ได้ คราวหน้าจะไม่บอกแล้วกัน" ใบหน้าหวานแสดงท่าทีไม่พอใจ เธอตอบเท่านั้นแล้วจึงเดินกลับไปขึ้นรถของตนเองและขับออกไป นายดินมองตามรถของนายหญิงด้วยความรู้สึกหงุดหงิดใจ เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ชายหนุ่มมีความรู้สึกว้าวุ่นในหัวใจ

"พี่ดิน มองตามรถคุณหนูสานานแล้วนะครับ" ทิมเอ่ยขึ้น ทำให้นายดินยอมละสายตาจากรถของศสาลินที่ขับออกไปจนลับตา

"ไม่ได้มอง" เขาแก้ตัวน้ำขุ่นๆ น้ำเสียงบ่งบอกว่าหงุดหงิดอย่างชัดเจน ทิมรู้สึกแปลกใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมเงียบปากไป เพราะไม่เคยเห็นท่าทีใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวของนายดินมาก่อน

หึงน้องแหละ แต่ไม่ได้เป็นอะไรกัน 555 สงสาร ส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ