นายหญิงบ้านไร่

ความอดทนมีขีดจำกัด

ฟาร์มม้า

นายดินออกมาทำงานที่ฟาร์มม้าแต่เช้าเฉกเช่นทุกวัน หลังจากที่เอาม้าออกจากคอกไปเล็มหญ้าที่ไร่กว้าง คนงานทุกคนต่างช่วยกันทำความสะอาดคอกม้า แม้นายดินจะเป็นหัวหน้าคนงานที่นี่ แต่เขาก็เลือกที่จะทำงานหนักกว่าทุกคนจนเป็นนิสัย

"พี่ดิน นายหญิงคนใหม่เป็นยังไงบ้างครับ?" ทิมเดินเข้ามาถามหัวหน้าที่เขานับถือเปรียบเสมือนพี่ชาย ใบหน้าละอ่อนเปรยยิ้มราวกับจะเอ่ยแซวที่ทั้งสองไปมาหาสู่กันตอนกลางค่ำกลางคืน

"เป็นยังไง?" นายดินถามกลับ ในขณะที่ยังคงตั้งหน้าตั้งตาทำงาน

"อ้าว ผมนึกว่าพี่ดินสนิทกับคุณหนูสาเขาซะอีก เห็นเมื่อคืนดึกๆ เขามาหาพี่ที่บ้าน" นายดินหันขวับมาจ้องมองหน้าทิมด้วยความแปลกใจ

"เมื่อคืนฉันไปกินข้าวที่บ้านเขา เขาไม่ได้มาหาฉัน"

"เดี๋ยวนะ คุณหนูสาจะไม่ได้มาหาพี่ได้ยังไง เมื่อคืนประมาณสามทุ่มผมว่าจะไปถามพี่เรื่องม้าตัวหนึ่งที่มันเอาแต่ร้อง แต่ดันไปเจอคุณหนูสาเดินออกมาจากบ้านพี่พอดี ไม่ได้เจอกันหรอกเหรอครับ" ทิมชักเริ่มแปลกใจ แต่นายดินแปลกใจเสียยิ่งกว่า ช่วงเวลาประมาณสามทุ่มเป็นช่วงเวลาที่เขากำลังทำเรื่องผ่อนคลายอารมณ์กับตนเอง หวังว่าเจ้าหล่อนคงไม่ได้ไปแอบดูตนอีก

"รถคุณหนูสามาแล้ว ผมไปทำงานแล้วนะ" ทิมหันไปเห็นรถของศสาลินขับเข้ามาจอดใต้ร่มไม้ใหญ่ เขาจึงรีบเดินไปทำงานของตนเอง ในขณะที่นายดินวางอุปกรณ์กวาดพื้นในมือลงและเดินตรงไปหาเจ้านายคนใหม่

"นายดิน ฉันไม่อยากอ้อมค้อมนะ บอกมาเลยจะให้ฉันทำอะไร" ศสาลินไม่กล้าสบตาชายหนุ่ม เธอแสร้งมองไปทั่วฟาร์มกว้างใหญ่เขียวชอุ่ม ม้านับร้อยกำลังเล็มกินหญ้า

"คุณหมายความว่ายังไงครับ?"

"ก็คุณพ่อให้นายสอนงานฉันไง จะสอนอะไรก็สอนมาเลย ฉันอยากทำงานแล้ว" พฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของศสาลินทำให้ในดินรู้ถึงความผิดปกติบางอย่าง หรือว่าเมื่อคืนเธอไปแอบดูเขาทำอะไรมาจริงๆ

"วันนี้คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรหรอก แค่เดินตามผมแล้วก็ดูว่าผมทำงานอะไรในวันๆ หนึ่ง มันไม่ได้มีอะไรยุ่งยากเลย ส่วนมากตอนกลางวันคนงานก็เอาม้าออกไปเล็มหญ้า ที่นี่มีคนงานยี่สิบสามสิบคน ดูแลม้าหนึ่งร้อยสองตัว" เขาพูดพลางเดินนำหน้าหญิงสาวไปยังสนามหญ้ากว้างขวาง

"ดูแลม้านึ่งร้อยสองตัวจำเป็นต้องใช้คนงานเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?"

"จะว่าเยอะก็ใช่ครับ แต่คุณอย่าลืมสิว่าไร่คุณไม่ได้มีแค่ฟาร์มม้า คนงานหลายคนต้องไปทำงานส่วนอื่นๆ ในไร่ด้วย คุณน่าจะรู้ดีว่าฟาร์มม้าไม่ใช่รายได้หลักของไร่ รายได้ส่วนอื่นๆ ของไร่ต่างหากที่เอามาเป็นค่าใช้จ่ายให้ฟาร์มม้า"

"นั่นน่ะสิ แล้วทำไมคุณพ่อถึงอยากทำฟาร์มม้าทั้งๆ ที่ค่าใช้จ่ายมันสูง แถมมาแต่ละตัวก็มีแต่ราคาแพงๆ"

"พ่อเลี้ยงคงชอบมั้งครับ ผมเองก็ชอบม้ามาก เมื่อก่อนที่ผมทำงานที่ไร่อื่นผมก็เป็นคนดูแลม้า" ศสาลินสังเกตเห็นว่าเป็นครั้งแรกที่นายดินพูดจารื่นหู

"ตอนที่อยู่อังกฤษฉันก็เคยทำงานในฟาร์ม เคยเลี้ยงม้าด้วยแต่ไม่ได้เลี้ยงเต็มรูปแบบขนาดนี้ อีกอย่างก็ไม่ได้ดูแลในส่วนของสุขภาพม้าแต่เป็นเรื่องอาหารอะไรพวกนี้" เธอแบ่งปันประสบการณ์ของตนเอง

"ถ้าคุณหนูสาอยากขี่ม้าก็บอกผมได้นะ ผมมีม้าตัวที่ผมดูแลพิเศษอยู่หลายตัว ผมยกให้คุณได้"

"ยกให้ฉัน? นี่มันม้าของคุณพ่อทำไมจะต้องยกให้ฉันด้วย?" นายดินยังคงมีสีหน้าราบเรียบ และหันมาจ้องมองใบหน้าสวยละมุนของเจ้านาย

"เผื่อว่าคุณอยากได้ม้าตัวที่มันเป็นของผมไงครับ"

"พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง ม้าทั้งหมดที่นี่ไม่ใช่ม้าของคุณพ่อเหรอ?"

"ครับ ผมมาอยู่ที่นี่สี่ปี ผมขอพ่อเลี้ยงสิงห์เลี้ยงม้าของตัวเองอยู่ประมาณยี่สิบตัว"

"โอ้โห ตั้งยี่สิบตัว ค่าอาหารค่าหมอค่าดูแลอื่นๆ ค่าคนงานก็ใช้งบประมาณในไร่อย่างนี้เหรอ?" ศสาลินก้าวเท้ายาวขึ้นมาขวางหน้านายดินไว้ เธอหรี่ตามองแววตาจับผิด

"คุณคิดว่าผมจะเอาเปรียบพ่อเลี้ยงขนาดนั้นเลยเหรอ ถึงคุณจะไม่รู้จักผมแต่ผมก็อยากจะบอกเอาไว้ว่าผมไม่ใช่คนแบบนั้น เพราะฉะนั้นอย่ามาตัดสินว่าผมเป็นคนเห็นแก่ตัว" นายดินพูดน้ำเสียงดุดัน มันก็เป็นเรื่องที่น่าคิด เพราะแค่คนงานคนหนึ่ง จะสามารถเลี้ยงม้าของตัวเองถึงยี่สิบตัวได้อย่างไรกัน

"ก็ใครจะไปรู้ล่ะ นายทั้งสนิทกับคุณพ่อสนิทกับคุณย่า คุณพ่อยอมยกบ้านหลังใหญ่ท้ายน้ำตกให้นายแล้วก็ยอมให้นายเลี้ยงม้าตั้งยี่สิบตัวในไร่ นายคงจะไม่ธรรมดาจริงๆ สินะ ไม่รู้ใช้เล่ห์ใช้กลอะไรคุณพ่อถึงยอมเชื่อใจขนาดนี้" นายดินเหลืออดเหลือทน เขาตวัดหางตามองศสาลินด้วยความโกรธ

เพราะทุกหยาดเหงื่อที่ทุ่มเทให้กับงานในไร่ แลกกับทุกสิ่งทุกอย่างมาด้วยความยากลำบาก ทว่าหญิงสาวซึ่งไม่รู้อะไรกลับครหาเขาอย่างร้ายแรง มือหนากำแน่นจนสั่นเทิ้มและพยายามสงบสติอารมณ์

"คิดว่าเป็นเจ้านายแล้วจะพูดอะไรก็ได้งั้นเหรอ วันนี้ผมไม่มีอารมณ์ที่จะสอนงานคุณ ขอตัว" นายดินพูดจบแล้วจึงหมุนตัวเดินไป ทว่าศสาลินรีบวิ่งเข้าไปดึงท่อนแขนของชายหนุ่มไว้ เขาหยุดชะงักฝีเท้า เมื่อคนตัวเล็กวิ่งมาขวางหน้าอีกครั้งหนึ่ง

"อย่ามาเดินหนีฉันแบบนี้นะนายดิน" ชายหนุ่มหลุบเปลือกตาต่ำลงมองมือเรียวสวยที่เกาะอยู่บนท่อนแขนของตนเอง นายดินรีบดึงแขนกลับและก้าวถอยหลังออกห่างจากหญิงสาว

"กรุณาอย่ามาสัมผัสร่างกายของผมอีกนะครับ คุณเป็นเจ้านาย มันดูไม่ดี"

"ฉันไม่ได้ตั้งใจ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่านายหวงตัวขนาดนี้ ถ้านายยังโกรธเรื่องที่ฉันไม่ได้บอกว่าเป็นลูกสาวพ่อเลี้ยงสิงห์ เอาเป็นว่าฉันยอมขอโทษก็ได้ แล้วเมื่อกี้ถ้าฉันพูดอะไรที่ทำให้นายไม่พอใจ ฉันยังไม่ขอโทษนะ เพราะฉันยังไม่ได้พิสูจน์ความจริง" เธอพูดด้วยสีหน้าง้ำงอ

"คุณไม่จำเป็นต้องพิสูจน์อะไรทั้งนั้น แค่รู้จักให้เกียรติคนอื่นก็น่าจะพอแล้ว"

"ฉันก็อยากจะให้เกียรตินาย แต่ช่วยพูดให้มันดีๆ กว่านี้หน่อยได้ไหม ประชดประชันอยู่นั่นแหละ"

"ผมไม่ได้ประชดประชัน แล้วผมก็พูดแบบนี้ของผมมาแต่ไหนแต่ไร คุณจะมาบังคับให้ผมเปลี่ยนวิธีการพูดกับคุณได้ยังไง?" จริงอย่างที่เขาว่า น้ำเสียงของนายดินยังคงดุดัน ใบหน้าคมคายยังคงราบเรียบไร้อารมณ์เสมอต้นเสมอปลาย จะมีแตกต่างไปจากเดิมก็ตอนที่โกรธและโมโหเท่านั้น

"ฉันรู้...จริงๆ แล้วนายไม่ได้ไร้ความรู้สึกขนาดนั้น" ศสาลินจ้องลึกเข้าไปในดวงตาดุดัน พลันนึกถึงเรื่องราวเมื่อคืนถึงได้รู้ว่าดินเองก็เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่มีความรักโลภโกรธหลงเช่นคนอื่น

"รู้ก็ดีแล้ว ตรงนั้นมีที่นั่งใต้ร่มไม้ลมเย็นดี คุณไปนั่งดูม้าตรงนั้นก็ได้" น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูอ่อนโยนลงเล็กน้อย คงเป็นเพราะคำขอโทษและใบหน้าหวานละมุนของหญิงสาวตรงหน้า

"แล้วนายจะไปไหน" นายดินถอนหายใจ ใช่ว่าเขาจะรำคาญหญิงสาว ทว่ายิ่งเธออยู่ใกล้เขายิ่งรู้สึกถึงอารมณ์ของตนเองที่เปลี่ยนไป ชายหนุ่มต้องพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเอง แต่ความอดทนมันย่อมมีขีดจำกัด เขาไม่รู้เสียด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้นกับหัวใจของตนเอง ถึงได้รู้สึกหวั่นไหวและโหยหิวทุกครั้งที่ศสาลินยืนอยู่ตรงหน้า

"ผมมีงานหลายอย่างต้องทำ"

"แต่หนูสาเป็นเจ้านายของนายดินนะ เพราะฉะนั้นวันนี้หนูสาขอสั่งให้นายดินช่วยสอนงานหนูสา" เธอเปลี่ยนสรรพนามเรียกตนเองให้ดูสนิทสนมกันมากยิ่งขึ้น นายดินรู้สึกแปลกใจ แต่นั่นกลับทำให้เขารู้สึกชื่นชอบทว่าสีหน้ายังคงเรียบเฉย

"ให้สอนอะไรดีครับ?"

"ก่อนจะสอนช่วยทำไข่เจียวให้หนูสากินก่อนได้ไหม หนูสายังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย พอดีตื่นสายแล้วก็รีบออกมาที่ไร่เลย" นายดินแปลกใจ อยู่ๆ นายหญิงกลับมาขอให้ทำไข่เจียวให้ทานเสียอย่างนั้น แต่ในเมื่อเธอเป็นเจ้านาย จะให้ปฏิเสธอย่างไร

"แน่ใจเหรอว่าอยากไปที่บ้านท้ายน้ำตกอีก?" เขาถาม

"ทำไมล่ะ หรือว่าไม่อยากให้หนูสาไปที่นั่น?"

"เปล่าครับ ผมแค่ไม่อยากให้คนงานเอาไปพูดว่าคุณหนูสาไปหาผมบ่อยๆ"

"ไม่เห็นจะสนใจเลย คุณพ่อคุณแม่ก็รู้ดีว่าหนูสามาเรียนรู้งานจากนายดิน ก็แค่แวะไปทานไข่เจียวตอนกลางวันคงไม่มีใครเอาไปนินทาหรอกมั้ง"

"ผมหมายถึงเมื่อคืนครับ คุณหนูสาไปหาผมตอนช่วงเวลาเกือบสามทุ่ม" ศสาลินเบิกตากว้างด้วยความตกใจ คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะรู้เรื่องที่ตนไปหา ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าคงเป็นทิมแน่ๆ ที่เล่าให้เขาฟัง เธออ้ำอึ้งไม่ยอมตอบ และยังเมินหน้าหนีไปทางอื่นแก้เก้อ

"ถ้ามีธุระอะไรรอคุยกันตอนกลางวันนะครับ อย่าไปหาผมตอนกลางคืนแบบนั้นอีก" นายดินพูดราวกับเป็นการออกคำสั่ง

"พูดมากอยู่นั่นแหละ แล้วตกลงจะไปทำไข่เจียวให้กินหรือเปล่า" เขายังไม่ทันจะอ้าปากตอบอะไร เสียงของใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นเสียก่อน

"พี่ดินจ๋า... อาหารเช้าเสร็จแล้วจ๊ะ" นวลตา คนงานสาววัยใสหน้าตาสะสวย หล่อนถือปิ่นโตสี่ชั้นเดินตรงเข้ามาหานายดินพร้อมทั้งฉีกยิ้มกว้างมาแต่ไกล ก่อนจะมองมายังศสาลิน เพราะรู้ดีว่าเธอเป็นนายหญิงคนใหม่ของไร่

"ขอบใจ บอกหลายครั้งแล้วว่าไม่ต้องทำอาหารมาให้" แม้จะพูดเช่นนั้น แต่ก็ยอมรับปิ่นโตมาแต่โดยดี

นวลตามักจะเอาอาหารเช้าและอาหารกลางวันมาให้นายดินเสมอ แม้จะรู้สึกไม่ค่อยชอบแต่ก็ยอมกินทุกครั้ง ไม่อยากให้เสียน้ำใจมารดาของหล่อนที่อุตส่าห์ทำกับข้าวแล้วยังมีน้ำใจแบ่งมาให้

"นวลตายินดีทำให้พี่ดินอยู่แล้ว สวัสดีค่ะนายหญิง หนูชื่อนวลตานะคะ เป็นคนงานดูแลม้าช่วยพี่ดิน" หล่อนแนะนำตัวเอง และยังฉีกยิ้มกว้างให้ศสาลิน เธอจึงคลี่ยิ้มตอบกลับคนงานสาวไปตามมารยาท

"ไปกันเถอะครับ" นายดินหันมาหาศสาลิน นวลตาจึงเดินกลับออกไปเพราะเห็นว่านายหญิงกำลังคุยกับหัวหน้าคนงานที่ตนคลั่งไคล้

"นวลตาเขาทำกับข้าวมาให้นายทุกวันเลยเหรอ?"

"จะว่าเกือบทุกวันก็ได้ บางวันก็ไม่ได้ทำ แม่เขาเป็นคนทำน่ะ จะว่าไปแล้วคุณก็กินกับข้าวปิ่นโตนี้ก็ได้นะ ป้านวลใจทำกับข้าวอร่อยมาก" ศสาลินรู้สึกย้อนแย้ง เพราะนายดินดูเหมือนจะเคร่งขรึมเย็นชาตลอดเวลา ทว่าคนงานในไร่ดูรักและชื่นชมเขามากเหลือเกิน เธอครุ่นคิด จากนั้นจึงเดินตามหลังนายดินกลับไปยังบ้านพักท้ายไร่ของเขา

หนูสานี่ก็วิ่งเข้าหาพี่ตลอด เอะอะจะชวนพี่ไปแต่บ้าน ที่น้ำตกมันมีอะไรดี 5555 สงสัยเรื่องนี้นายดินจะเสร็จหนูสาแน่ๆ

​

นายดินจะกินดุ

อ่านจบแล้วส่งคอมเมนต์มาให้กำลังใจปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ