นายหญิงบ้านไร่

รุ่งอรุณ ณ ฟาร์มบ้านไร่ ศสาลินกระโดดลงจากรถจิ๊ปคันใหญ่ ดวงตาประกายน้ำตาลหม่นมองไปรอบๆ ฟาร์มม้าบนที่ดินเกือบร้อยไร่ ภูเขาเบื้องหน้าทอดยาวสุดลูกหูลูกตา หมอกขาวปกคลุมขุนเขาเบาบาง ต้นฤดูหนาวอากาศกำลังดี จมูกโด่งเล็กสูดอากาศบริสุทธิ์ยามรุ่งอรุณเข้าเต็มปอด ตากลมโตหลับพริ้มลง... "หนูสา ออกมาที่ไร่คนเดียวแต่เช้าแบบนี้ ไม่กลัวคนงานเขางงกันเหรอครับ" เสียงคุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง ใบหน้าหวานจึงรีบหันไปฉีกยิ้มกว้างให้อาเขย "อาเขม ดีใจจังเลยค่ะที่อาอยู่ที่นี่ด้วย แต่อย่าบอกคุณแม่นะคะว่าหนูสาแอบออกมาที่ฟาร์มม้าแต่เช้า คุณแม่บอกให้รอออกมาพร้อมคุณพ่อแต่หนูสาขี้เกียจรอค่ะ" ศสาลินเพิ่งกลับมาจากอังกฤษเมื่อวานนี้ เธอนอนหลับเต็มอิ่มตลอดทั้งคืนแล้ว จึงตื่นเต้นจนอดใจรอไม่ไหวที่จะออกมาเที่ยวชมไร่ของตนเอง โดยเฉพาะฟาร์มม้าซึ่งเป็นสถานที่ที่ได้รับมอบหมายจากผู้เป็นบิดาให้มาดูแล "อาเขมไม่บอกหรอกครับ แต่คุยกับอารสเอาเองแล้วกัน" เขมหันมองไปยังภรรยาที่กำลังเดินเข้ามาหา รสรินฉีกยิ้มกว้างให้หลานสาวและได้แต่ส่ายหน้าน้อยๆ ศสาลินช่างแสนซนเหมือนตนตอนเป็นสาววัยกระเตาะเสียเหลือเกิน "อารสก็ไม่บอกใครหรอกค่ะหนูสา จริงๆ แล้วอารสกับอาเขมกำลังจะเข้าเมืองก็เลยออกมาดูไร่แต่เช้า ถ้าเกิดว่าหนูสามีอะไรที่ข้องใจก็ถามผู้ชายคนนั้นได้เลย เขาชื่อนายดิน เป็นหัวหน้าคนงานที่ดูแลฟาร์มม้าที่นี่" รสรินชี้นิ้วไปยังชายหนุ่มตัวสูงกำยำท่าทางบึกบึน เขากำลังทำความสะอาดรอบๆ คอกม้าอย่างขะมักเขม้น ศสาลินคลี่ยิ้มน้อยๆ เพราะรู้สึกพอใจที่เห็นหัวหน้าคนงานกำลังตั้งใจทำงาน โดยเฉพาะในช่วงก่อนเวลางานจริงๆ เช่นนี้ "นายดินงั้นเหรอคะ" "ใช่ค่ะ แต่เขาไม่ค่อยคุยกับใครหรอก ท่าทางก็จะดูเงียบๆ ขรึมๆ แบบนี้แหละ หนูสาอย่าไปถือสานายดินเขานะ อีกอย่างเขาเป็นคนโปรดของพี่สิงห์ด้วย" รสรินบอกหลานสาว "ขนาดนั้นเชียว งั้นหนูสาขอเดินเข้าไปทักเขาก่อนนะคะ อ้อ ขับรถดีๆ นะคะอาเขม อารสขา อย่าลืมของฝากหนูด้วยนะคะ ขนมหวานอร่อยๆ ก็ได้ค่ะ" เธอฉีกยิ้มกว้างให้อาทั้งสอง จากนั้นจึงหมุนตัวเดินตรงไปยังหัวหน้าคนงานที่คอกม้า ซึ่งอยู่ห่างออกไปราวยี่สิบก้าวเดินเท่านั้น "นายดิน ฉันดีใจมากที่เห็นนายออกมาทำงานแต่เช้าแบบนี้ คือฉันมีเรื่องจะถามน่ะ" ศสาลินทักทายด้วยรอยยิ้ม เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาคมเข้มจึงตวัดสายตามองมายังเธอ คิ้วเข้มขมวดยุ่งไม่ยอมคลาย ทั้งร่างกายและมือที่กำลังถือไม้กวาดอยู่ไร้การเคลื่อนไหว ภายใต้แววตาดุดันคู่นั้นกำลังตกตะลึงในความงดงามของอิสตรีตรงหน้า ผิวพรรณผุดผ่องบ่งบอกว่าหล่อนไม่ใช่คนท้องถิ่นที่นี่ กลิ่นน้ำหอมคลุ้งกระจายผสานเข้ากับไอลมหนาวยามอรุณอบอวลไปทั่ว ใบหน้างดงามราวกับนางในฝันที่ไม่อาจพบเจอได้ในความเป็นจริง วินาทีนี้หล่อนปรากฏอยู่ตรงหน้าตน ทว่ากลับไม่แสดงท่าทีใดๆ ออกมาผ่านภาษากายเลยแม้แต่น้อย "เธอเป็นใคร?" น้ำเสียงนั้นแสนดุดัน ช่างปราศจากการผูกมิตรผูกสหาย จะเรียกว่าไร้มารยาทก็คงไม่เกินไป ทว่าครั้งแรกที่สบสายตากันกลับราวต้องมนต์สะกด เขาหล่อเหลาเกินหน้าเกินตาบุรุษทั่วไปที่เคยพบเห็น ผิวสีเข้มเงางามราวน้ำผึ้ง รูปร่างสูงใหญ่น่ายำเกรง หากยืนเทียบเคียงกันหญิงสาวคงอยู่ระดับหน้าอกของเขาเท่านั้น "ฉันเป็น..." ศสาลินอ้ำอึ้ง หรือจะยังไม่แนะนำตัว ใช่ว่ากลัวอีกฝ่ายจะเสียหน้า แต่หากผู้เป็นบิดาเป็นคนแนะนำว่าแท้จริงแล้วตนเป็นใคร มันคงรู้สึกสาแก่ใจมากกว่า อยู่ๆ กลับกลายเป็นรู้สึกไม่ถูกชะตากับนายดินขึ้นมาเสียอย่างนั้น "เข้ามาในไร่นี้ได้ยังไง ฉันไม่เคยเห็นหน้าเธอมาก่อน เธอรู้ใช่มั้ยว่าเข้ามาในไร่นี้โดยไม่ได้รับอนุญาต เธอสามารถที่จะโดนข้อหาบุกรุกได้ง่ายๆ" "ฮะ! บุกรุก?" ศสาลินเอียงคอถามหน้านิ่วคิ้วขมวด ถึงนายคนนี้จะไม่รู้ว่าตนเป็นใคร ก็ไม่ควรเสียมารยาทกับผู้มาเยือนถึงขนาดนี้ 'ไหนอารสบอกว่าเขาไม่ค่อยคุยกับใคร เงียบๆ ขรึมๆ นี่อะไร มาแต่ละประโยคมาแรงๆ ทั้งนั้น' เธอคิดในใจ "หวังว่าคงจะเข้าใจนะ ว่าบุกรุกแปลว่าอะไร" "ก็เออสิ แต่ฉันไม่ได้บุกรุกเข้ามาในนี้แน่นอน อีกอย่างถ้ารู้ว่ามาแล้วจะเจอคนแบบนายฉันไม่มาหรอก พูดจาอย่างกับตัวเองเป็นเจ้าของฟาร์มซะอย่างนั้นน่ะ" ศสาลินหรือจะสนใจ ในเมื่อแรงมาเธอก็แรงกลับ ทีแรกก็ตั้งใจจะไถ่ถามเรื่องไร่สวนฟาร์มม้าตามประสาหัวหน้าคนงานกับนายหญิงคนใหม่ แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย "มีธุระอะไรก็ว่ามา ฉันจะได้ไปทำงานต่อ" นายดินละสายตาจากใบหน้าหวานละมุน เขาก้มหน้าก้มตาทำงานต่อราวกับเธอไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ "ฉันเป็นคนงานใหม่น่ะ ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับงานนี้ ฉันไม่รู้ว่าควรจะเริ่มจากตรงไหน ฉันต้องรอให้คนงานคนอื่นมาสอนงานหรือว่านายจะเป็นคนสอนงานฉัน?" นายดินหันกลับมาจ้องมองศสาลินอีกครั้ง พร้อมทั้งกวาดสายตามองเรือนร่างงดงามตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสื้อเชิ้ตแขนยาวรัดรูป กางเกงยีนยี่ห้อแพงลิบลับ พร้อมกับรองเท้าผ้าใบสีขาวแบรนด์หรู เขาส่ายหน้าน้อยๆ ให้กับการโกหกคำโตของหญิงสาว "งานพวกนี้ไม่เหมาะกับเสื้อผ้าราคาแพงๆ ที่เธอสวมใส่อยู่หรอก มันจะเปื้อนขี้ม้าเปื้อนขี้โคลนแล้วก็ซักไม่ออก ไม่เสียดายเหรอ?" ศสาลินขมวดคิ้วยุ่ง พลางก้มลงมองการแต่งตัวของตนเอง "แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเสื้อผ้าของฉันไม่ทราบ?" "เกี่ยวสิ แต่ถ้ามาทำงานจริงๆ ก็ตามมา ฉันจะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้า" นายดินคร้านจะต่อล้อต่อเถียง เธอเป็นคนงานจริงหรือไม่เดี๋ยวก็ได้รู้กัน มือหนาวางไม้กวาดพิงไว้บนราวคอกม้า จากนั้นจึงเดินนำหน้าหญิงสาวตรงไปยังบ้านพักของคนงานซึ่งตั้งเรียงรายกันอยู่ ศสาลินจำใจเดินตามไป เพราะถึงอย่างไรตนก็ต้องได้เรียนรู้งานจากนายดินคนนี้ คนที่เธอรู้สึกไม่ชอบขี้หน้าเอาเสียแล้ว "คอยดูเถอะนายดิน ฉันจะทำทุกอย่างให้นายยอมลาออกจากไร่นี้ไปให้ได้" เสียงเล็กพึมพำ