"ทุกคนออกไปก่อน" เชคฮอานัสออกคำสั่ง เมื่อเห็นแล้วว่าหมอรักษาอาการเสร็จสิ้น
"ท่านจะทำอะไรลูกคะ...แค่นี้จาห์มาล์ก็บอบช้ำเกินทน" ทันทีทันใดฟาตินก็เอ่ยถาม เกรงว่าผู้เป็นสวามีจะลงโทษบุตรชายที่รักซ้ำอีกครั้ง
"ไม่ทำอะไรหรอกน่า ฟาตินก็ออกไปเช่นกัน"
"ไม่ค่ะ...ฟาตินจะอยู่กับลูก" ชักน้ำเสียงอย่างดื้อรั้น จากนั้นก็หย่อนก้นงอนมนนั่งลงเคียงข้างบุตรชาย สบตาประจันหน้าต่อสวามีอย่างข่มขู่
"ท่านพ่อไม่ทำอะไรลูกหรอกท่านแม่ เราสองคนแค่จะคุยกันอย่างชายชาตรีเท่านั้น" จาห์มาล์ระบายยิ้มให้แก่มารดา ที่ตอนนี้หน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผู้เป็นสวามี
"จาห์มาล์ยังเข้าใจ" บ่นเบา ๆ แต่ทำเอาฟาตินนั้นสะบัดหน้ามองด้วยรังสีอำมหิตทันที
"ว่าให้ฟาตินหรือคะ?" คำพูดที่เหมือนเสียดสี ทำให้ฟาตินถึงกับดีดตัวลุกยืนประจันหน้าท้าทาย
"เปล่าซะหน่อย...ออกไปรอที่ห้องนะ ขอคุยกับลูกแป๊บเดียว แล้วจะตามไปนะ" เชคฮอานัสนึกขำกับสีหน้านั้นของภริยา จั
