“อึก!” แส้สีดำทมิฬกระหน่ำฟาดลงแผ่นหลังที่ไร้อาภรณ์นุ่งห่มครั้งแล้วครั้งเล่า ราวสิบครั้งเห็นจะได้ ผิวกายที่ว่าแกร่งของชายชาตรี โดนฟาดแต่ละทีอย่างแรงจนเลือดซึมตามรอย
"ท่านจาห์มาล์" การลงมือกระทำต่อเพื่อนรักเพื่อนสนิท ทำก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายของริฎวานระทม บาดแผลจากการถูกเฆี่ยน ที่เห็นเต็มสองตา ยิ่งสร้างความสงสารให้แก่ริฎวาน แม้นรู้ว่าเพื่อนรักจะทำผิด แต่ก็อดสงสารและอดเห็นใจต่อการลงโทษไม่ได้ ยิ่งเขาเป็นคนลงมือเอง ยิ่งทำให้เขาช้ำอยู่ในอกอย่างรู้สึกผิด
"เรายังไหว" น้ำเสียงแหบแห้งเอื้อนเอ่ย แรงขาที่หยัดยืนก็เริ่มโรยแรง แต่ก็ยังเข้มแข็งฝืนทน
"อีกยี่สิบแส้...กระหม่อมเกรงว่าท่านจะ..."
"เราไม่เป็นไร เฆี่ยนต่อให้ครบตามคำสั่งท่านพ่อเถิด"
หยุดการกระทำ พูดถ่วงเวลาหวังว่าให้เพื่อนได้พักหายใจ แต่ยังพูดได้ไม่ทันไร ก็ถูกแทรกเสียอย่างนั้น ความแข็งแกร่งที่จาห์มาล์มี ความอดทนอดกลั้นต่อความเจ็บปวด บาดแผลภายน
