"คุยกันไปก่อนนะจ๊ะหนูซีรีน"
"เพคะ"
ฟาตินหยัดตัวลุกจากเตียงของบุตรชาย แล้วย่างกรายเข้าหาซีรีนที่ยืนอยู่ไม่ไกลด้วยท่าทีอ่อนน้อม หล่อนตอบรับฟาตินด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวาน ระบายยิ้มที่แสนอ่อนโยน ทำเอาฟาตินที่ได้เห็นถึงกับเอ็นดู
"น้องทราบจากท่านน้าก็รีบมาเยี่ยม เป็นอย่างไรบ้างคะ ขอโทษที่น้องมาเยี่ยมช้า" ซีรีนเดินเข้ามาหาคนที่ได้รับบาดเจ็บ แล้วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแสนหวาน ก่อนจะนั่งลงเก้าอี้ตัวหรูที่ริฎวานขยับให้อย่างสุภาพ
"ไม่เป็นอะไรมาก ไม่น่ามาให้ลำบาก" จาห์มาล์เอ่ยวาจาอย่างกระด้าง ตามลักษณะนิสัยที่เขาเป็น ยิ่งคนที่ไม่อยากเจรจาด้วยก็ยิ่งแล้วใหญ่ แสดงความไม่พอใจออกมาชัดเจน แต่คนที่เห็นก็ยังสงวนท่าทีด้วยรอยยิ้ม
"ลำบากอะไรกันล่ะเพคะ ท่านพี่จาห์มาล์เจ็บป่วยน้องห่วงแทบแย่ มาแค่นี้ไม่ได้ลำบากอะไรสักนิด" หล่อนยังคงเอ่ยวาจาสุภาพด้วยความสนิทสนม แม้จะเห็นสีหน้าของจาห์มาล์ที่ไม่สบอารมณ์ แถมเวลาพูดก็ไม่
