จากที่สลบไสลไปนานกว่ายี่สิบนาที เชคฮคาแห่งรัฐก็ได้ลืมตาตื่นฟื้นขึ้นมา เห็นใบหน้าของสวามีที่ยังไม่ชัดเจน กะพริบปรับสายตาอีกครั้งและจดจ้องมองพร้อมกับสติที่ผุดขึ้นมา
"จาห์มาล์ละคะ จาห์มาล์อยู่ไหน ลูกอยู่ไหนคะท่านเชคฮ" เมื่อได้สติก็นึกถึงบุตรชายทันที ดีดตัวลุกอย่างลุกลี้ลุกลน กวาดสายตามองรอบเสาะหาบุตรชาย ที่นางได้รับรู้เรื่องราวอันไม่น่าเชื่อว่าบุตรผู้อ่อนโยนจะกระทำการอุอาจได้
"พวกเจ้าออกไปก่อน" สั่งเหล่าบริวารรับใช้ เพราะเรื่องของบุตรชายต้องเป็นความลับที่สุด หากคนอื่นรู้มากมายจะมีผลกับบุตรชายในอนาคต จนมันอาจจะยากจนเกินแก้ไข
(เพคะ)
"ใจเย็นฟาติน ไม่ต้องถามหาหรอก มันไม่ตายหรอกถ้าเก่งถึงขนาดตั้งกลุ่มโจรขนาดนั้นน่ะ" เชคฮ อานัส จับหัวไหล่ภริยาอย่างปลอบประโลม เปรยวาจาอย่างแสนระอาใจ
"ท่านเชคฮ!! นี่แน่ ๆ" นางตวาดเสียงดังลั่น ดวงตาสั่นเทิ้มดั่งกับจะร้องไห้ ฟาดฝ่ามือตีไหล่สวามีอย่างมันเขี้ยว เมื่อส
