EP. 8 นางเอก
1600 Words
อังสุมาเบิกตากว้างหล่อนยังไม่ถึงน้ำแต่ดันมีคนตกลงไปก่อน ยิ่งพอเห็นว่าเป็นใครเธอยิ่งรู้สึกมึนงงปนตะลึงแทบทำอะไรไม่ถูกกวาดตามองผู้คนรอบงานต่างให้ความสนใจคนที่อยู่ในสระน้ำ เธอใช้จังหวะที่มีบริกรเดินผ่านถอยหลังทำเป็นก้าวผิด
ตู้ม!
มาตายกยิ้มขึ้นมากับผลงานของตัวเอง หล่อนไม่ชอบ คีย์ตะวันมานานแล้วและอยากแก้แค้นมานาน วันนี้สบโอกาสดีจะปล่อยไปได้ยังไง มองคนอยู่ในน้ำให้สาแก่ใจก่อนจะสะบัดผมเดินทิ้งห่างออกไปจากตรงนี้
“ชะ...ช่วยด้วย” คีย์ตะวันว่ายน้ำไม่เป็นแถมยังมีความทรงจำเลวร้ายเกี่ยวกับน้ำด้วย
“แค่ก ๆ ช่วยอังด้วยค่ะ แค่ก ๆ”
ไต้คุณได้รับรายงานจากบอดี้การ์ดเขารีบวิ่งมาที่จุดเกิดเหตุทันที เมื่อเห็นว่าคนในสระเป็นอังสุมาเขาไม่รอช้าที่จะปรี่ไปช่วย
“นายน้อย!” เรียวมะคว้าแขนเจ้านายไว้ก่อนจะปรายหางตาไปมองอีกคนที่อยู่คนละมุมสระ “นั่นคุณคีย์”
“มึงก็ไปช่วย” เขาสะบัดแขนเลขาทิ้งก่อนจะถอดสูทออกแล้วกระโดดลงสระไปช่วยอังสุมาด้วยความร้อนใจ
เรียวมะยกมือเสยผมลวก ๆ ก่อนจะวิ่งไปอีกฝั่งเพื่อที่จะได้ไปช่วยภรรยาของนายแต่ดูเหมือนจะช้าไปมีคนโดดลงไปช่วยคุณคีย์ตะวันตัดหน้าเขาพอดี เมื่อเห็นว่ามีคนไปช่วยเขาจึงตัดใจเดินไปหยิบสูทส่งไปให้เจ้านายได้คลุมไหล่ของคนรักไว้ แอบวกสายตาไปมองอีกคู่ นี่คือความบังเอิญของผู้ชายตระกูลหวังใช่ไหม?
“แค่ก ๆ” อังสุมากระแอมไอออกมาหนัก ๆ ยกมือขึ้นคล้องลำคอแกร่งซบใบหน้าไปกับแผงอกกว้าง “ขอบคุณนะคะ ขอบคุณที่ช่วยอัง”
“ไม่ต้องพูดแล้วอัง ผมจะพาคุณไปหาหมอ”
หลังขึ้นจากสระมาได้เขาก็ช้อนเรียวขาสวยขึ้นอุ้มในท่าเจ้าสาวเตรียมตวัดขาเดินไปด้านหน้าแต่กลับมีคนเดินเข้ามาใกล้ ปรายหางตาไปมองใบหน้าขาวซีดในตอนนี้ยังหลับตาซบอกผู้ชายคนอื่น ไม่สิ นั่นลูกพี่ลูกน้องของเขาเอง!
“นายลืมอะไรไปหรือเปล่าไต้คุณ อังสุมาเป็นนักกีฬาว่ายน้ำมหาลัยนะ”
คนแกล้งหลับกำมือเผลอเม้มปากแน่นอย่างไม่รู้ตัว
ผู้กำกับหนุ่มหล่อจ้องหน้าญาติผู้น้องของตนเองนิ่ง ๆ มุมปากยังประดับยิ้มไม่คลาย
“ฉันเสียใจนะที่ปฏิเสธปู่เรื่องแต่งงานครั้งนั้น”
ไต้คุณฟังจบแอบกัดกรามกรอดมองญาติผู้พี่อุ้มคีย์ตะวันในท่าเดียวกันกับที่เขาอุ้มอังสุมาเดินออกไปไกลแล้ว
“แค่ก ๆ” อังสุมาเห็นว่าไต้คุณเอาแต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงเลยแกล้งกระแอมไอเรียกสติให้เขาพาเธอออกไปจากจุดสายตาของผู้คนเสียที
ไต้คุณพานางเอกสาวกลับมาที่คอนโดของเธอบอกให้เรียวมะตามหมอประจำตระกูลเขามาตรวจเธอด้วย โชคดีที่ผลออกมาไม่เป็นอะไรมากมีแค่ภาวะตกใจนอนพักผ่อนตื่นมาก็คงหาย หมอกลับไปแล้วโดยมีเรียวมะออกไปส่งทำให้เขาได้อยู่กับอังสุมาเพียงลำพัง แม้จะอยากถามเรื่องที่เธอตกลงไปในสระพร้อมกับคีย์ตะวันแต่เห็นทีท่าอ่อนแรงของอีกคนเขาเลยเลือกที่จะปล่อยผ่านไปก่อน
“ไต้คุณอยู่กับอังนะคะ”
“ผมต้องไปดูคีย์ตะวันหน่อย”
“อังไม่อยากอยู่คนเดียวในตอนนี้” เธอคว้าลำแขนแกร่งไว้พร้อมกับบีบมันเบา ๆ
“ครับผมจะอยู่กับคุณ พักผ่อนเถอะ” เขายื่นมือไปลูบกลุ่มผมนุ่มเบา ๆ พร้อมกับลงไปจูบขมับ “ผมจะอยู่ตรงนี้นอนเถอะ”
“ขอบคุณนะคะ” อังสุมายิ้มกว้างก่อนจะปิดเปลือกตาลง ความจริงอยากได้มากกว่าจูบขมับแต่ถ้าขอตอนนี้เขาคงไม่ทำให้หรอก เพราะเขาคิดว่าเธอยังตกใจกับสถานการณ์นั้นอยู่
เปลือกตาหนักค่อย ๆ ลืมตาขึ้นยกลำแขนเล็กขึ้นมาบดบังแสงจากดวงอาทิตย์ไว้ก่อนจะกะพริบตาหลายทีเพื่อปรับโฟกัส เห็นสายน้ำเกลือที่แขนก็พอรู้แล้วว่าตัวเองอยู่โรงพยาบาล ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนไหลเข้ามาครบทุกฉาก โดยเฉพาะตอนที่ไต้คุณกระโดดลงไปช่วยอังสุมาด้วยความเร็ว
ไม่ใช่มันพึ่งชัดเจน แต่เขาชัดเจนมาตลอดแต่เธอแค่เลือกจะมองข้าม เพราะรักเขามาก มากจนไม่มองความเป็นจริง สมน้ำหน้าตัวเองแล้วกัน ใครใช้ให้ไปรักคนไม่มีหัวใจตั้งแต่แรก
“ร้องไห้แต่เช้าไม่ดีหรอกนะ”
กวาดสายตาไปตามเสียงเมื่อกี้คนแปลกหน้าบอกว่าเธอร้องไห้เหรอ ยกมือขึ้นแตะที่บริเวณแก้มเท่านั้นก็ต้องรีบเช็ดมันออกทันที ว่าแต่คนตรงหน้าเธอคือใคร?
“คุณคือ...?”
“จำกันไม่ได้แล้วเหรอ อุตส่าห์เมื่อคืนรับบทพระเอกโดดไปช่วยสาวงามตกน้ำ” อีธานกระตุกยิ้มมุมปากมือยังคงแบ่งปิ่นโตออกจากกันบนโต๊ะเสริมไว้ทานข้าวของคนป่วย
“คุณช่วยฉันเหรอคะ ขอบคุณมากเลยนะคะ” คีย์ตะวันแทบจะกระพุ่มมือไหว้ถ้าไม่สงสัยในการเอาใจใส่ของคนแปลกหน้า ถึงกับทำอาหารใส่ปิ่นโตมาให้เธอเลยเหรอ
“ไม่มีอะไรหรอก ผมเคยเข้าโรงพยาบาลสาเหตุเดียวกันกับคุณข้าวโรงพยาบาลมันไม่อร่อยนี่เนอะ” เขาไม่ได้คิดมากยังคงเรียงอาหารปิดท้ายด้วยการวางช้อนส้อมกับจานลงตรงหน้าคีย์ตะวัน
“คุณใจดีแบบนี้กับทุกคนเหรอคะ?”
“เปล่า ก็ต้องเป็นคนที่ผมจะได้ผลประโยชน์ด้วย”
“ฉันตอบแทนอะไรให้ได้บ้างคะ?”
“ไว้กินข้าวเสร็จออกจากโรงพยาบาลจะบอก”
คีย์ตะวันพยักหน้าไม่ได้คิดว่าเขาขอมากเกินไปเพราะคนที่ช่วยย่อมหวังผลตอบแทน เธอโตมาในสังคมแบบนั้นเลยไม่คิดว่าเขาช่วยเพราะหวังดีกับคนแปลกหน้าอย่างเธออยู่แล้ว
พอออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองป่วย แค่เมื่อวานภาพตัดเพราะนึกไปถึงเหตุการณ์ตอนเด็ก เธอกลัวน้ำแค่มองลงไปก็จินตนาการว่าตัวเองขาไม่ถึงแล้วต้องจมลงแน่ ๆ เลยทำให้เลือกที่จะไม่อยู่ใกล้สิ่งที่เรียกว่าน้ำเลยดีที่สุด คนที่บอกว่าจะขออะไรจากเธอกลับบอกว่ามีงานมาส่งที่คอนโดก็กลับไปแล้ว
“คุณคีย์ครับ”
“กรี๊ดดด!!” คีย์ตะวันกรีดร้องออกมาอย่างตกใจ ก่อนจะเห็นว่าเป็นเรียวมะเลขาของไต้คุณจึงหยุดกรี๊ด ได้แต่ยกมือกุมหน้าอกตัวเอง “คุณเข้ามาได้ยังไง”
“เอ่อ ผมขอโทษครับเคาะนานแล้วคุณไม่เปิดผมกลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปหรือเปล่า” คนเข้ามาโดยการไขประตูห้องด้วยกุญแจสำรองทำหน้าสำนึกผิดอยู่ในทีที่ทำให้หญิงสาวตกใจจนหน้าซีด
“มะ...มีอะไร”
“นายน้อยให้คุณคีย์กลับบ้านกับผมตอนนี้ครับ”
“ฉันไม่กลับ”
“อย่าขัดคำสั่งนายน้อยดีกว่าครับ คุณคีย์ก็รู้ผลมันจะออกมาเป็นยังไง”
“อยู่กับผู้ชายคนอื่นระริกระรี้เชียวนะ”
เพียงแค่ก้าวเท้าเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ก็มีประโยคต้อนรับที่น่าอุ่นใจดังขึ้น คีย์ตะวันปรายหางตาไปมองเพียงนิด สิ่งที่เขาทำกับเธอมันทำให้ในอกตอนนี้เดือดปุด ๆ ถ้าไม่หนีเธออาจจะทำร้ายนายน้อยของตระกูลหวังก็เป็นได้
“เวลาผู้ใหญ่พูดด้วยไม่มีใครสั่งสอนหรือไงว่าห้ามเดินหนี คีย์ตะวัน!!”
เรียวมะมองตามเจ้านายของตัวเองเดินตัวปลิวตามคุณคีย์ไปก็ต้องส่ายหน้าไปมาเบา ๆ พออีกคนทุ่มหมดตัวอีกคนกลับไม่คิดจะมองเห็นมัน ตอนนี้อีกคนเหมือนจะหยุดแต่เหมือนกลับจะมีอีกคนที่เริ่มอยู่ไม่สุขแล้ว
หมับ! เขาจับประตูไว้ทันก่อนที่มันจะถูกปิดลง สองสามีภรรยาจ้องหน้ากันนิ่งไม่มีใครหลบตาใคร
“ฉันรักคุณมากนะไต้คุณ แต่ฉันก็ผิดหวังในตัวคุณมากเหมือนกัน”
“ฉันกลับดีใจนะที่ได้ยินประโยคนี้ออกจากปากเธอ”
“พึ่งจะกลับบ้านล่ะสิ” ทั้งคืนเขาคงไปอยู่ด้วยกันมา ไม่รู้ไปทำอิท่าไหนกันแล้วบ้าง “ปลอบขวัญกันท่าไหนล่ะ”
“กับอังฉันให้เกียรติเสมอ”
“อ๋อ” คีย์ตะวันลากเสียงยาว แต่บริเวณหน้าอกมันกลับคับแน่นเหมือนจะแตกออกมาเป็นเสี่ยง ๆ
เธออยากเลิกรักผู้ชายคนนี้แล้ว...
“ก็ไม่มีอะไร ฉันให้คนมาทำห้องนี้ใหม่เห็นว่าเธอชอบออกไปนอนที่อื่นนึกว่าจะไม่กลับมาแล้ว ตอนนี้มันคงใช้ไม่ได้”
คีย์ตะวันมองผ่านความมืดเข้าไปในห้องเห็นผ้าสีขาวคลุมทับเฟอร์นิเจอร์ไว้อย่างที่ไต้คุณบอกจริง ๆ
“ฉันจะไปนอนที่อื่น”
“ไปนอนที่ห้องใหญ่ วันนี้นายหญิงจะมาอย่าทำตัวมีปัญหา”
- Writer
