สามีเชิญมาเซ็นใบหย่า

ตอนที่ 1 ขอให้เป็นแค่ความฝัน ทายาทตระกูลดังวันนี้มาทำตามคำสั่งบิดามารดา แม่สื่อเดินนำหน้าตะโกนก้องบอกว่ามาสู่ขอตบแต่งภรรยา แต่ข่าวลือบอกว่าเจ้าบ่าวมีเจ้าของหัวใจ งานแต่งงานครั้งนี้ ‘ไร้รัก’ ไม่รู้ว่าจริงหรือเท็จ ‘คีย์ตะวัน’ สะดุ้งตื่นขึ้นมาในกลางดึกขนลุกชันไปทั้งตัว ภาพจำเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังชัดเจนเหมือนพึ่งผ่านมาได้ไม่นาน แสงจากหลอดไฟในห้องพักผู้ป่วย เป็นห้องรวมซึ่งมีเตียงวางต่อๆ กันไปเป็นแถว ไม่ได้ทำให้คนที่รักหน้าถือตารู้สึกรังเกียจเลยสักนิด หางตาเหลือบไปเห็นนางพยาบาลเดินมาวัดไข้และความดันทุกเตียง ปากหนัก ๆ ของเธอเหมือนจะเปิดไม่ออกแต่เพราะความอยากรู้จึงตัดสินใจถามออกไป “ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเหรอคะ?” “มีชาวบ้านใจดีพาคุณมาส่งโรงพยาบาลค่ะ โชคดีที่มีบัตรประชาชนของคุณติดกระเป๋ามาด้วย แต่ทางโรงพยาบาลโทรหาทางครอบครัวให้แล้วนะคะ แต่ไม่มีใครรับสายเลยรวมถึงเบอร์ที่บันทึกชื่อว่า ‘สามี’ ก็ไม่รับค่ะ” นางพยาบาลท่าทางใจดีตอบออกมาเสียยาวเหยียด แต่มันกลับแทงใจคนฟังเหลือเกิน “ขอบคุณค่ะ” คีย์ตะวันพยักหน้ารับเบา ๆ ทอดสายตามองออกไปไกล นาฬิกาตอนนี้บ่งบอกว่าจะเที่ยงคืนแล้ว อาการหวิว ๆ ในตอนนี้ไม่ใช่เพราะอยู่ที่โรงพยาบาลแต่เพราะหัวใจเธอต่างหาก เธอผ่านความตายมาได้อย่างเฉียดฉิว! คีย์ตะวันจำได้ว่าเมื่อวานเธอขับรถตาม ‘เขา’ มาที่ต่างจังหวัดเพราะนักสืบที่จ้างวานรายงานว่าใครคนนั้นกำลังจะไปหาหญิงสาวที่เขาแอบรักมานาน ด้วยความหึง หวง บวกกับความริษยาทำให้เธอเลือกที่จะขับรถตามเขาไป แต่ดูเหมือนพออีกคนรู้ตัวเลยพยายามจะสลัดรถเธอให้ตามไม่ทัน และมันก็เป็นอย่างนั้น “มาดับอะไรตอนนี้” ด้วยความหัวเสียอย่างมากทำให้หล่อนทุบพวงมาลัยรถเพื่อระบายอารมณ์หงุดหงิดปนความร้อนรุ่มในใจ เมื่อสตาร์ตรถยังไงก็ไม่ติด จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครคนนั้นยอมรับก็ได้ว่าแอบตามเขามา แต่โทรไปสายที่สิบก็ยังไม่มีคนรับสาย หญิงสาวนั่งอยู่บนรถในเส้นทางมืด ๆ ไม่มีแม้แต่รถยนต์ผ่าน เพราะใครคนนั้นตั้งใจพาเธอมาหลงทางแม้ตอนนั้นรู้อยู่เต็มอกแต่ไม่คิดว่ารถจะมาดับเอาตอนนี้ เต็มใจให้เขาหลอก เขาก็เลยหลอกแบบโคตรเต็มใจ! “รถคีย์น้ำมันหมด มาช่วยคีย์หน่อยได้ไหม” เมื่อสายที่สิบเอ็ดมีคนรับคีย์ตะวันจึงรีบกรอกเสียงไปตามสาย ผู้หญิงที่ไม่เคยกลัวอะไรอย่างเธอตอนนี้กำลังขนลุก มองไปทางไหนมันก็มืดสนิท แถมยังเป็นเส้นทางนอกเมืองอีกต่างหาก (ผมไม่เชื่อคุณหรอก เลิกทำนิสัยแบบนี้สักทีได้ไหม รำคาญว่ะ) “แล้วยังไงคะ ทีคุณยังแอบมาหาผู้หญิงคนนั้นถึงต่างจังหวัด ลำบากลำบนนั่งรถมาไกลหลายร้อยกิโลเพื่อมันเลย” (ฉันยอมทำทุกอย่างเพื่ออังสุมา แต่ไม่ใช่ผู้หญิงร้าย ๆ อย่างเธอ เอาแต่ใจตัวเอง ชอบสร้างสถานการณ์) “โธ่เว้ย แต่ตอนนี้คีย์ลำบากไม่ได้โกหก” (แผนนี้มันไม่สามารถทำให้วนรถกลับไปได้หรอก เลิกพยายามเถอะ ไร้สาระ) “กรี๊ด ๆ ๆ” หญิงสาวกรีดร้องออกมาอย่างคับแค้นใจ นอกจากจะตามไปไม่ทันตอนนี้ยังไปไหนไม่ได้ บรรยากาศรอบตัวก็ชวนขนลุกเสียเหลือเกิน ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็น ‘สามี’ ยอมนั่งรถลำบากมางานวันเกิดของหญิงที่เขาแอบรักมานาน ไม่สิ ตอนนี้พวกเขาก็ยังรักกัน เพราะถ้าจองเครื่องบินเธอจะรู้ได้อย่างรวดเร็ว เขาเลยเลือกที่จะบอกกับคนในบ้านว่าไปทำงานแท้จริงแล้วเขากลับเดินทางมาต่างจังหวัด ไอ้ผัวชั่ว! ด้วยนิสัยร้ายกาจของตนเรียกว่าไม่มีเพื่อนคบเลยก็คงใช่ วัน ๆ ไม่สนใจใครหน้าไหนนอกจากวิ่งตามผู้ชายพยายามทำให้เขารัก เพื่อนก็ไม่มีเพราะส่วนมากคนที่เข้าหาเธอก็หวังจะเคลมผู้ชายที่เธอรักเขาหมดหัวใจคนนั้น คีย์ตะวันเลยตัดชอยซ์ออกไม่เลือกมีเพื่อนเป็นผู้หญิงเลย ความร้อนใจเริ่มทำให้ลนลาน หล่อนมองซ้ายมองขวาไม่รู้จะโทรหาใครแล้ว เบอร์ในมือถือก็มีแค่เบอร์เขากับเบอร์ผู้ช่วยเขาเท่านั้น วินาทีนั้นทำให้หล่อนได้รู้ว่าหล่อนไม่มีเพื่อนคบเลยจริง ๆ น้ำตาเหมือนจะไหลความกลัวเริ่มเข้ามาครอบงำจิตใจ ตัดสินใจโทรหาเขาอีกครั้งแต่ครั้งนี้ต่อให้โทรนานแค่ไหนก็ไม่มีใครรับเลย ก๊อก ก๊อก ก๊อก เฮือก! คีย์ตะวันสะดุ้งโหยงเมื่อกระจกด้านข้างเสียงดังขึ้นเหมือนมีคนเคาะมัน ค่อย ๆ หรี่ตามองอย่างเพ่งพินิจเมื่อเห็นเป็นผู้หญิงท่าทางใจดีหล่อนคล้ายจะหายใจโล่งขึ้นมาหน่อย คีย์ตะวันค่อย ๆ ลดกระจกลง “รถเสียเหรอแม่หนู” “ชะ...ใช่ค่ะ” กลืนน้ำลายลงคอก่อนจะตอบออกไปเสียงเบาหวิว ในวินาทีนี้แค่เจอผู้คนเธอก็ดีใจมากแล้ว “ป้าออกมาหาจับแมลงแถวนี้เห็นรถหนูจอดอยู่นานเลยมาถามดู งั้นเอาอย่างนี้ไหมหนูไปพักที่บ้านกับป้าก่อนพรุ่งนี้เช้าค่อยให้คนมาเอารถไปซ่อม บ้านป้าไม่ไกลเดินพ้นโค้งนี้ไปก็ถึงหมู่บ้านแล้ว” คีย์ตะวันมองตามก็พอจะเห็นราง ๆ ว่าตรงหน้ามันเป็นทางโค้งจริง ๆ เธอมองอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่ แต่คนตรงหน้าเป็นผู้หญิงมีอายุ ไม่เหมือนพวกโจรเสียหน่อย อย่าระแวงไปหน่อยเลย “ป้าส่องไฟดูเหมือนรถหนูจะเหยียบตะปูด้วย ยางแบนเลย เส้นทางแถวนี้มันอันตรายนะหนู ต่างจังหวัดถนนไม่มีไฟจราจรไม่มีบ้านคนก็อย่างนี้แหละ ถ้าหนูรออยู่อย่างนี้อาจจะเจอโจรเข้าจริง ๆ ก็ได้” ท่าทางเป็นห่วงออกมาจากสายตาทำให้คีย์ตะวันค่อย ๆ พยักหน้ารับ หล่อนรอบนรถอาจจะไม่ปลอดภัยอย่างที่ว่าก็ได้ ลอบสังเกตป้ามีหน้าไฟและขวดพลาสติกด้านในมีแมลงที่หล่อนไม่รู้จักอยู่จริง ๆ “งั้นหนูไปกับป้าดีกว่าค่ะ” อย่างน้อยก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ดวงเธอคงไม่ซวยไปกว่านี้อีกแล้ว “หนูเก็บของก่อนนะคะ” “ได้ ๆ” คีย์ตะวันเก็บของใส่กระเป๋าสะพายก่อนจะเปิดประตูรถลงมาบรรยากาศด้านนอกยิ่งทำให้เธอขนลุกมากกว่าเดิม ทั้งหนาวทั้งเย็นจนต้องยกมือมาโอบไหล่ตัวเองไว้ ชุดเดรสที่ใส่มาดูจะไม่เป็นใจกับสถานการณ์เท่าไหร่ “ทางนี้เลยหนูเดินตามป้ามาเลย” “ค่ะ” คีย์ตะวันเดินห่อไหล่ตามหลังป้าไปติด ๆ กันเพราะป้ามีหน้าไฟส่องทาง เดินผ่านโค้งมามีบ้านคนจริง ๆ แต่มันกลับไม่มีไฟส่องสว่าง “คนในบ้านนอนหมดแล้ว แถวบ้านนอกเราดึกขนาดนี้ไม่ค่อยเปิดไฟกันหรอกหนู” เหมือนจะรู้ว่าหญิงสาวเมืองกรุงคิดอะไรอยู่เจ้าของบ้านปลอม ๆ เลยอธิบายให้เข้าใจ “อ๋อค่ะ” คีย์ตะวันกระจ่างแล้วจึงเดินตามเข้ามาในซอยทางเข้าประมาณร้อยเมตรได้ข้างทางเต็มไปด้วยหญ้าขนาดสูง มีเพียงแสงจันทร์พอให้เธอได้เห็นอะไรราง ๆ ผ่านสายตา “ถึงแล้ว นั่งรอตรงแคร่ก่อนนะป้าไปเปิดไฟหน้าบ้านก่อน” “ค่ะ” คีย์ตะวันขานรับก่อนจะเดินไปนั่งลงบนแคร่ไม้แต่ทันทีที่มือเธอแตะลงกับแคร่ไม้ไผ่ก็รู้สึกถึงความผิดปกติ เพราะฝุ่นบนท้องนิ้วในตอนนี้ที่เธอเผลอไปจับโดน มันเหมือนไม่ค่อยมีคนมานั่งตรงนี้เลย หมับ! “กรี๊ดดดดด” คีย์ตะวันกรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อโดนกระชากกระเป๋าออกจากลาดไหล่อย่างแรง “อีโง่ นี่ใช่ไหมที่เขาบอกว่าผู้หญิงเมืองกรุงมีดีแค่ดูถูกคนบ้านนอก” “อย่าเข้ามานะ” หล่อนถอยหลังกรูเมื่อหันไปเห็นผู้ชายสามคน ส่วนป้าคนที่เดินนำทางกลับหายไปแล้ว “ป้าคะ ป้าอยู่ไหน” “จะไปถามหาคนหลอกมึงมาทำไม!” “หละ...หลอกเหรอ” คีย์ตะวันเสียงสั่นขนลุกไปทั้งตัว น้ำตาร่วงเผาะออกมาอาบแก้ม เธอกลัวจนขาสั่นแล้ว “เงินเจ็ดหมื่นเลยพี่” เธอมองผู้ชายในความมืดค้นกระเป๋าตัวเองอยู่ตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ได้ ในตอนนี้เธอภาวนาในสิ่งที่มันเป็นไปไม่ได้ก็คืออยากให้ใครคนนั้นนึกถึงเธอบ้างแล้วโผล่มาช่วยได้ทันท่วงที แต่เธอคงคิดไปเอง...ป่านนี้เขามีความสุขกับผู้หญิงที่เขารักไปแล้ว จะมาสนใจเมียแต่งที่ปราศจากความรักอย่างเธอได้ยังไง ขอให้มันเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งทีเถอะ...แต่ไม่ใช่ที่เธอเจอโจร เป็นเขาที่ไปเจอคนรักขอให้มันอยู่แค่ในความฝันของเธอก็พอ ถ้าเป็นเรื่องจริง เธอคงจะเจ็บจนขาดใจตายแน่ ๆ ‘คุณใจร้ายกับฉันมากจริง ๆ ไต้คุณ!’