บุญแล้วทูนหัวมีผัวเป็นพี่

ทูนหัวของคุณฮาน

"หนูบอกว่าหนูเรียนจบเอกภาษาต่างประเทศธุรกิจมา พี่พูดถูกใช่ไหม" จ้าวฮานที่ลอบมองลำคอระหงอันขาวผ่องของยี่โถมาได้สักพักเอ่ยถามขึ้น หากแต่สายตาก็ยังจดจ้องอยู่ที่เดิมหาได้แหงนหน้าขึ้นมองคู่สนทนาไม่

"คุณฮาน จะคุยกับยี่โถก็มองหน้ายี่โถเถอะค่ะ คอของยี่โถมีกล่องเสียงอยู่ด้านในก็จริงแต่ยี่โถก็ใช้ปากพูดเหมือนกับคนอื่นๆเขานะคะ" ยี่โถว่าอย่างติดตลกและไม่ได้ถือโทษโกรธที่เขาเอาแต่ส่งสายตาโลมเลียมาที่เธอ

"แหะๆ ครับ" คนถูกจับได้ถึงกับใบหน้าแดงซ่านลามไปถึงสองใบหู ก่อนจะยอมแหงนหน้าขึ้นมาตามคำร้องขอของยี่โถแม้ใจจริงอยากจะมองคอขาวๆ ของเธอต่อไปก็ตาม

"ค่ะ ยี่โถเรียนจบเอกภาษาอังกฤษมา" หญิงสาวตอบรับในสิ่งที่จ้าวฮานต้องการจะรู้เมื่อก่อนหน้า "แล้วก็คิดว่าจะเรียนนิติศาสตร์บันฑิตควบคู่ไปอีกใบค่ะ"

"ถามได้ไหมครับว่าทำไม" จ้าวฮานยืดหลังขึ้นตรงอย่างเริ่มรู้สึกสนใจในความคิดของยี่โถ ยอมรับว่าเขาค่อนข้างที่จะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงอยากที่จะลงสมัครเรียนในอีกคณะหนึ่งอีกครั้งทั้งๆ ที่เรียนจบในอีกสาขาไปแล้ว

"ยี่โถอยากเป็นผู้พิพากษา อยากจะเลื่อยบัลลังก์คนที่ทำให้พ่อกับแม่ของยี่โถต้องตกอยู่ในสภาวะแบบนี้" จ้าวฮานได้ฟังแล้วจึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนหน้าเธอได้เล่าเรื่องมรสุมชีวิตของตัวเองให้เขาฟังมาบ้างแล้ว และเขาก็รู้สึกเห็นใจเธอไม่น้อยที่เขาไปตัดโอกาสของเธอในวันที่เธอต้องการจะใช้มัน

"พี่ขอโทษ" เป็นครั้งที่สองที่เขาตัดสินใจยกมือขึ้นไหว้ขอขมายี่โถ "พี่รู้พี่มันแย่"

"ช่างมันเถอะค่ะ ยังไงเสียมันก็ผ่านไปแล้ว อีกอย่างตอนนี้ยี่โถก็มีงานทำถึงสองงานแล้วด้วยค่ะ ยี่โถเลยไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้น" ยี่โถว่าด้วยท่าทีสบายๆก่อนจะระบายยิ้มอ่อนๆออกมาให้จ้าวฮานได้เห็น

"เวลาหนูยิ้ม หนูสวยมากเลยยี่โถ" จ้าวฮานเอ่ยชมอย่างจริงใจ แต่ช่างน่าเสียดายที่รอยยิ้มนี้ไม่ได้มีให้เขาได้เห็นบ่อยๆนัก

"ถ้าหากพี่บอกว่าพี่อยากจะได้หนูมาเป็นเลขา... หนูจะสนใจไหมคะ" ดวงตากลมหวานรื้นน้ำตาช้อนขึ้นมองชายตรงหน้าด้วยความรู้สึกอยากจะร้องไห้อีกครั้ง

เขาแสนดีเกินไปแล้วนะ...

"คือยี่โถ..ฮึก" ที่สุดแล้วเธอก็ร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขาอีกจนได้ "ยี่โถ..."

"โธ่ทูลหัวของไอ้ฮาน จะร้องไห้ไปไย" เรียวนิ้วใหญ่เลื่อนมาปาดน้ำตาที่ระบายอยู่ตามแพขนตาอ่อนอย่างเบามือ

"ไม่อยากที่จะเป็นเลขาให้พี่ฮานเหรอคะ ยี่โถ"

"ยี่โถยินดีค่ะ ยี่โถอยากเป็นเลขาของคุณฮานค่ะ" เสียงหวานนั้นหลุดพูดอย่างเร็วด้วยกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ และนั่นก็ทำให้จ้าวฮานถึงกับหลุดยิ้มออกมาอย่างรู้สึกเอ็นดูยี่โถมากยิ่งขึ้นเป็นเท่าตัว

"อย่างนั้นเชียว" มือแกร่งยกขึ้นกอดอกและใช้สองตาคมสบกับดวงตากลมๆ นั้นอย่างสื่อความหมาย "ถ้าหากอยากจะเป็นเลขาของพี่ พี่ขออะไรหนูสักข้อจะได้ไหมคะยี่โถ"

"พี่ขอให้หนูยิ้ม ขอให้หนูสดใสและใช้ชีวิตอย่างมีความสุข จะได้ไหมคะ" เมื่อเห็นเธอเงียบไปจ้าวฮานจึงกล่าวต่อประโยคก่อนหน้าของตัวเองอย่างไม่รีรอ

"ไหนว่าขอข้อนึงไงคะ สามข้อเลยนะคะที่คุณขอมา ยี่โถไม่ได้ตกเลขน้าคุณฮาน" ยี่โถว่าอย่างล้อเลียนชาติชายที่อยู่ตรงหน้าของตัวเอง

หมับ!

"ขอบคุณนะคะ" ยี่โถสวมกอดเอวแกร่งนั้นเอาไว้แน่น ริมฝีปากสีชมพูระเรื่อเอ่ยขอบคุณเขาอย่างไม่ขาดปาก เธอช่างโชคดีที่ได้เจอเขา

ผู้ชายที่แสนดี...

"อ๊ะ!" ยี่โถที่สัมผัสได้ถึงของเหลวบางอย่างที่กำลังไหลออกมาจากร่างกายสาวรีบร่นถอยห่างจากจ้าวฮานอย่างกลัวว่าเขานั้นจะรังเกียจ

"ยี่โถ...หนูเป็นอะไรไปคะ" จ้าวฮานตาโตด้วยความไม่เข้าใจว่าหญิงสาวนั้นเป็นอะไรไปทำไมถึงต้องตั้งท่าถอยห่างราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคเสียอย่างไรอย่างนั้น

"ยี่โถ..เอ่อ เปิดประตูห้องให้ยี่โถหน่อยค่ะ" คราแรกยี่โถกะว่าจะขอความช่วยเหลือจากจ้าวฮาน แต่พอคิดดูอีกทีเธอว่าเขาคงจะช่วยเหลือเธอในเรื่องนี้ไม่ได้อย่างแน่นอน...

"หนูเป็นเมนส์ใช่ไหมคะ" หากแต่จ้าวฮานดูออก เขาอยู่กับแม่ที่เป็นผู้หญิงมาตลอดชีวิต ทุกความคิดและการกระทำของผู้หญิงเขาจึงดูออกได้จนหมด...

"ค่ะ..." เธอก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกกระดากอาย "เปิดประตู...

จ้าวฮานส่ายหัวเล็กน้อยให้กับความขี้เกรงใจของยี่โถก่อนจะเดินผ่านตัวเธอไปเพื่อหยิบผ้าอนามัยให้กับเธอ

"ถ้าหนูจะไปซื้อเจ้านี่ พี่เตรียมมาให้แล้วค่ะ" จ้าวฮานเผยยิ้มอ่อนโยนก่อนจะยื่นห่อผ้าอนามัยให้กับยี่โถ "ถ้าปวดท้องก็บอก พี่เตรียมกระเป๋าน้ำร้อนมาไว้ให้แล้วด้วยนะ"

ยี่โถแหงนหน้าขึ้นมองผ้าอนามัยในมือขวา กระเป๋าน้ำร้อนในมือซ้ายและคนที่ถือสองสิ่งนั้นอยู่สลับกันด้วยความมึนงงว่าชายหนุ่มรับรู้เรื่องแบบนี้ของผู้หญิงได้อย่างไรกัน

"หนู...แม่พี่เป็นผู้หญิงนะคะ และแม่พี่ก็เป็นคนเลี้ยงพี่มา คงไม่แปลกอะไรใช่ไหมถ้าพี่จะรู้เรื่องเหล่านี้มาจากคุณแม่ของพี่" จ้าวฮานรีบดักทางอย่างรู้ทัน อีกนิสัยหนึ่งของผู้หญิงที่เขาได้เรียนรู้จากคุณแม่ของตัวเองก็คือ ชอบคิดเอาไปเองเป็นตุเป็นตะ...

"ยี่โถก็ไม่ได้ว่าอะไรเสียหน่อย" คนถูกดักทางถึงกับหน้าแดงแจ๋ด้วยความอับอาย เพราะเธอนั้นคิดเอาไปไกลจนถึงขั้นที่ว่าเขาเคยซื้อมันให้กับภรรยาแล้วนั่นเอง

"ขอบคุณนะคะ" ยี่โถยกมือพุ่มขึ้นไหว้ชายหนุ่มรุ่นพี่ก่อนจะยื่นไปรับห่อผ้าอนามัยที่เขายื่นมารอก่อนหน้านานแล้ว

"ขอบคุณมากจริงๆค่ะ"

"พี่จะเตรียมกระเป๋าน้ำร้อนไว้ให้นะ" จ้าวฮานตะโกนไล่หลังยี่โถในจังหวะที่เธอกำลังปิดประตูห้องน้ำและเดินเข้าไปในกลัวเพื่อเตรียมกระเป๋าน้ำร้อนให้กับเธอ

"ปวดมากไหมคะ" จ้าวฮานที่กำลังนั่งดูถ่ายทอดสดกีฬาชนโคจากช่องของจ้าวฮั่นพี่ชายฝาแฝดคนโตของเขา ละสายตาจากทีวีตรงหน้าและหันมาถามยี่โถด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ค่ะ สบายมาก ยี่โถไม่เคยปวดท้องประจำเดือนมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะคุณฮาน" คนรอบข้างมักอิจฉาอยู่เสมอเมื่อได้รับรู้ว่าเธอนั้นไม่ต้องทนทรมานในทุกๆ วันนั้นของเดือน

"ดูอะไรคะ" เมื่อชะเง้อมาดูแล้วพบว่าชายหนุ่มกำลังดูในสิ่งที่ตัวเองชื่นชอบอยู่พอดีก็ถึงกับคลี่ยิ้มหวานออกมา

"ขอยี่โถดูด้วยได้ไหมคะ ยี่โถชอบมากเลย เขาว่ากันว่าเจ้าของค่ายดุมากไม่รู้เหมือนกันว่าจริงไหม"

"พี่ดุไหมคะ"

"คะ?" หญิงสาวก้มมองชายตรงหน้าอย่างไม่ค่อยเข้าใจในคำถาม "อะไรเหรอคะ"

"ก็ถ้าพี่ดูไม่ดุ เจ้าของค่ายนี้ก็เช่นกันค่ะ เขาเป็นพี่ชายฝาแฝดคนโตของพี่เอง" จ้าวฮานกล่าวยิ้มๆ อย่างเอ็นดูยี่โถ

"พี่ชายฝาแฝดคนโต" ยี่โถทวนคำ "หมายถึงพี่มีแฝดอีกสองคน เจ้าของค่ายนี้คือพี่ใหญ่ อีกคนก็พี่รอง ส่วนคุณฮานก็คือพี่เล็ก ยี่โถเข้าใจถูกไหมคะ"

"เก่งจริงทูนหัว มานั่งนี่มา" ยี่โถมองคนตรงหน้าที่ตบมือลงกับหน้าตักแกร่งของตัวเองด้วยความรู้สึกขวยเขินที่เขาเชื้อเชิญให้เธอไปนั่งบนตักของเขา

"ไม่ดีกว่าค่ะ กลัวคุณฮานจะเลอะ"

"มาเถอะทูนหัว เลอะพี่ก็ล้างออกได้หนูจะมาอายอะไร มานั่งตักพี่เร็ว ยื่นมือมาด้วยพี่จะหอมค่ะทูนหัว"

"อ๊ะ!" ทันทีที่ก้นงอนทิ้งลงบนตักคนฉวยโอกาสก็คว้าหลังมือนางไปคลอเคลียในทันทีจนทำให้หัวอกหัวใจของหญิงสาวถึงกับเต้นผิดจังหวะเพราะพิษความเขิน

"หอมจังเลยค่ะทูนหัว มือยี่โถหอมที่สุดเลย'

"คุณฮาน คนบ้า! ยี่โถก็เขินเป็นเหมือนกันนะคะ"

เขาน่ารักกันดีเนอะ ไม่เหมือนอีกคู่แทบจะฆ่าแกงกันอยู่ล้าวววววว