บุญแล้วทูนหัวมีผัวเป็นพี่

ใจตรงกัน

"อย่างฉันมันคงจะเป็นภรรยาของคุณไม่ได้จริงๆ ค่ะคุณฮาน" ยี่โถที่จัดการกับบรรดาขวดเหล้าเบียร์เสร็จแล้วตรงเข้ามายืนเท้าเอวอยู่ตรงหน้าเจ้าของคอนโด

"ฉันคิดว่าฉันคงจะไม่เหมาะกับตำแหน่งที่คุณว่ามาก่อนหน้าจริงๆ"

"หืม" คนที่ล็อกมงกุฏตำแหน่งเมียไว้กับผู้หญิงตรงหน้าถึงกับแหงนขึ้นมองและเผลอขมวดคิ้วใส่เธออย่างไม่รู้ตัว

"ค่ะ คุณไม่ได้ฟังผิดหรอก" ยี่โถที่ยังคงโกรธกับเรื่องเมื่อก่อนหน้าเกือบจะหลุดยิ้มออกมาหากแต่ที่สุดก็เลือกที่จะเม้มริมฝีปากเข้าหากันแทนที่จะเผยยิ้มออกมา

"หนูคะ พี่ผิดอะไร" ใช้เวลาคิดเพียงครู่เขาจึงนึกขึ้นมาได้ "เหล้าพวกนั้นไม่ใช่ของพี่ค่ะ ของไอ้ฮายมัน พี่ชายของพี่ บางทีหนูอาจจะยังไม่ทันได้สังเกตว่าพี่ไม่กินเหล้าและไม่เคยสูบบุหรี่เลยสักครั้งตลอดชีวิตที่ผ่านมานี้ ถ้าหากหนูไม่เชื่อถามพ่อกับแม่พี่ก็ได้"

ก็ในเมื่อเขาเองไม่ชอบผู้หญิงที่ยุ่งเกี่ยวกับอบายมุขแล้วจะให้ตัวเองหันมามั่วสุมเสียเองอย่างนั้นนะหรือ หากเป็นแบบนั้นก็ไม่ต่างจากการกระทำของเขาย้อนแย้งกับคำพูดนะสิ

"ยี่โถก็ไม่ได้อยากรู้สักหน่อย" เมื่อข้อกังขาถูกคลี่คลายใบหน้าที่เคยงอง้ำคล้ำเครียดก็เริ่มที่จะดีขึ้นตามลำดับ

"หนูเข้าใจพี่แล้วใช่ไหมคะ" และจ้าวฮานเองก็พอที่จะสัมผัสถึงมันได้ "ทีนี้หนูจะถอนคำพูดที่ว่าตำแหน่งภรรยาของพี่ไม่เหมาะสมกับหนูได้หรือยังเอ่ย"

"ถึงไม่มีเรื่องนี้หนูก็ไม่เหมาะสมที่จะเป็นภรรยาของคุณหรือใครอยู่ดี" ยี่โถว่าอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

"ใครมันจะอยากได้คนที่เป็นลูกของคนขี้โกงไปเป็น...

"พี่เองค่ะ พี่ไงคะที่ยินยอมและยินดีที่จะยกตำแหน่งนี้ให้กับหนู" จ้าวฮานจงใจแทรกขึ้นอย่างไม่อยากจะฟังยี่โถกล่าวว่าจาด้อยค่าของตัวเอง

ดวงตากลมรื้นน้ำตาช้อนขึ้นมองผู้ชายตรงหน้าด้วยความอบอุ่นในหัวใจ ยอมรับว่าครั้งแรกที่เจอกันเขาคือคนที่ใจร้ายที่สุดคนหนึ่งสำหรับเธอ แต่ความรู้สึกในตอนนี้มันช่างต่างกับในวันนั้นโดยสิ้นเชิง

"คุณกำลังทำให้ยี่โถแพ้เพราะคำว่านะคะของคุณ" เอ่ยบอกไปทั้งรอยยิ้มเปื้อนคราบน้ำตา

"ยี่โถแพ้คำว่านะคะที่ออกมาจากปากของคุณ คุณฮาน"

"ทูลหัว จะร้องไห้ไปไยคะ" จ้าวฮานดึงร่างสูงโปร่งเข้ามาหาตัวก่อนจะแอบหอมลงหน้าผากมนนั้นอย่างทะนุถนอม

"ถ้าหากหนูแพ้ พี่ก็จะพูดบ่อยๆ ดีไหมเอ่ย ดีไหมคะ หนูจะได้ใจอ่อนกับพี่เร็วขึ้นด้วยเป็นไงคะ"

"คนบ้า ถึงจะแพ้คำนั้นแต่ยี่โถก็ยังไม่ได้ตกลงที่จะเป็นภรรยาของคุณนะอย่ามาขี้ตู่" นิ้วชี้เรียวสวยยกขึ้นมาปิดปากของผู้ชายบางคนที่จะตีเนียนหอมหน้าผากของตัวเองอีกเป็นครั้งที่สอง

"ถ้าอยากได้ยี่โถเป็นภรรยา ก็ช่วยให้เกียรติกันมากกว่านี้หน่อยนะคะ สามนาทีหอมสี่นาทีกอด ยี่โถเป็นผู้หญิงยี่โถเสียหายนะคะรู้ไหมคนเก่ง"

ยอมรับว่ารู้สึกดีและเกือบจะคล้อยตามในทุกครั้งที่ริมฝีปากหอมกลิ่นมิ้นต์อ่อนๆ นั้นประทับลงมา ยอมรับว่าอ้อมกอดและมือหนาใหญ่ของเขานั้นมันแสนอบอุ่นเสียจนเธอไม่อยากให้เขาออกห่างไปจากกายสาว

หากเพียงแค่ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะเริ่มความสัมพันธ์ใดๆ กับเขา ไม่ว่าจะแค่แฟนหรือมากถึงขั้นเป็นภรรยาก็ตาม

เธอมีพ่อและแม่ที่ป่วยติดเตียงที่ต้องดูแล เธอยังต้องการที่จะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยอีกสักครั้งในคณะนิติศาสตร์บัณฑิตแม้จะมีปริญญาหนึ่งใบมาไว้ในครอบครัวแล้วก็ตาม เธอจะไต่เต้าสู่ตำแหน่งสูงสุดในชั้นศาลและเธอจะเป็นคนเลื่อยขาบัลลังก์ของผู้พิพากษาไร้ซึ่งความซื่อตรงนั้นด้วยตัวของเธอเอง

เธอจะทำทุกอย่างให้พ่อและแม่ของเธอหลุดพ้นจากรอยมลทินที่ใครบางคนมันได้ใส่ร้ายพ่อกับแม่ของเธอเอาไว้...

จึงเป็นเหตุผลที่เธอไม่สามารถที่จะยอมรับข้อเสนอในตำแหน่งศรีภรรยาของเขาได้อย่างไรละ

"ก็ยี่โถน่าหอม" มาถึงตอนนี้จ้าวฮานถึงพึ่งเข้าใจว่าเหตุใดพ่อและแม่ของเธอถึงได้ตั้งชื่อบุตรสาวว่ายี่โถ คงจะเป็นเพราะเนื้อนางที่กลิ่นหอมเหมือนดอกยี่โถของเธอนี่เองสินะ

"ยี่โถยังไม่พร้อมที่จะพัฒนาความสัมพันธ์ระหว่างเราจริงๆค่ะคุณฮาน ต้องขอบอกไว้ก่อนว่ายี่โถไม่ได้มีเจนาที่จะเล่นตัวหรืออะไรนะคะ แต่เพราะยี่โถยังมีสิ่งที่ตัวเองต้องการจะทำให้ได้อีกหลายข้อด้วยกัน คงจะไม่เป็นการทำลายน้ำใจกันเกินไปใช่ไหมคะ"

"พี่ไม่รู้หรอกนะคะว่าหนูมีความตั้งใจจะทำอะไร และมันใช้เวลานานมากแค่ไหน แน่นอนว่าพี่รอได้ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ แต่ระหว่างนี้ขอเตือนเอาไว้แต่เนิ่นๆ เลยนะคะว่าอย่าให้พี่เห็นหนูควงไอ้หน้าหมาที่ไหนเป็นอันขาดเพราะถ้าเป็นแบบนั้น"

จ้าวฮานเว้นช่องว่างท้ายประโยคเอาไว้จนทำให้ยี่โถอดไม่ได้ที่จะสงสัย

"ถ้าเป็นแบบนั้น" คอระหงกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างเริ่มหวาดผวา "จะ..จะทำไมหรือคะ"

ดวงตาคมดุกกร้าวขึ้นมาจนหญิงสาวเริ่มอยู่ไม่สุขเพราะความอำมหิตที่ถูกแผ่ซ่านออกมาจากดวงตาคู่นั้น สองขาน้อยๆ เริ่มถดถอยห่างออกจากชายหนุ่มไปเรื่อยๆกระทั่งแผ่นหลังทบเข้ากับผนังห้องเย็นเฉียบอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

"พี่ก็จะ" สองวงแขนค้ำยันลงตรงผนังห้องเพื่อสกัดกั้นให้คนใต้อาณัติไร้ซึ่งหนทางหนี "ฆ่ามันค่ะ"

คำว่าฆ่าที่หลุดออกมาจากปากพร้อมด้วยรอยยิ้มที่ไม่รู้สึกยี่หระในสิ่งที่ตัวเองพึ่งจะพูดออกไปทำให้ยี่โถถึงกับต้องยกมือขึ้นมากอบกุมก้อนดวงใจไม่ให้มันหล่นหายไปอยู่ตรงตาตุ่ม

"กินข้าวเถอะกันเถอะค่ะ เดี๋ยวพี่จัดใส่จานให้ดีกว่าเนอะ หนูรอแปปนึงน้า~" จ้าวฮานสะกิดปลายคางมนนั้นอย่างหยอกเอิน ทั้งที่ในใจอยากจะตะโบมปากเข้าไปจูบกระชากวิญญาณจนใจจะขาด หากแต่เพราะอยากที่จะให้เกียรติยี่โถตามที่หญิงสาวร้องขอ จ้าวฮานจึงทำได้แค่สะกิดตรงคางมนสวยเพียงเท่านั้น

ผ่านไปเพียงอึดใจเดียวอาหารหน้าตาน่ารับประทานที่จ้าวฮานได้หอบหิ้วมาฝากเธอก็ถูกจัดวางเรียงรายอยู่ตรงหน้าของเธออย่างเป็นระเบียบ

"มีแต่ของที่ยี่โถชอบทั้งนั้นเลยค่ะคุณฮาน" ความหวาดกลัวที่เคยมีได้ผ่อนคลายลงไปเปราะหนึ่งหลังจากได้กลิ่นอาหารหอมหวลชวนให้น้ำลายสอ

"ขอบคุณนะคะ" ยี่โถตักกระเพราไข่เยี่ยวม้าของโปรดเข้าปากพลางเอ่ยขอบคุณชายหนุ่มอย่างไม่ขาดปาก กระเพราไข่เยี่ยวม้า ยำไข่แมงดา ยำปลาดุกฟู หมูแดดเดียวทอด อาหารตรงหน้าล้วนแต่เป็นสิ่งที่เธอชอบแทบจะทั้งสิ้น เขาช่างรู้ใจของเธอดีเสียกว่าพ่อและแม่ของเธอเอาเสียอีก

"หนูชอบทานเหมือนพี่เลยนะคะ" จ้าวฮานเผยยิ้มอ่อนโยนอย่างเอ็นดูยี่โถที่กำลังเคี้ยวข้าวจนแก้มป่องตุ่ย อันที่จริงเขาแค่คิดเข้าข้างตัวเองว่าเธอคงจะชอบเหมือนกัน คิดไม่ถึงด้วยซ้ำไปว่าเราทั้งสองคนจะชอบทานอะไรเหมือนๆ กันจริงๆ

"ใจตรงกันเลยนะคะ" ยี่โถพูดอย่างไม่ทันได้คิดอะไรแต่กลับทำให้ผู้ชายบางคนถึงกับหัวใจหลอมละลาย

น่ารักเกินไปแล้วนะ...

"คุณฮานก็ทานด้วยกันสิคะ" เขาเอาแต่นั่งมองเธอกินมาสักพักแล้ว ไม่เห็นจะหยิบยกอาหารตรงหน้าเข้าปากไปเสียทีจนเธอกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปกินกับข้าวที่เขาซื้อมาจนหมดจาน

"ครับ ทานครับ" จ้าวฮานขานรับอย่างว่าง่ายและตักกระเพราไข่เยี่ยวม้าที่ดูเหมือนเธอจะชอบเป็นพิเศษให้กับยี่โถอย่างเอาอกเอาใจ

"ทานให้อร่อยนะครับ,ทานให้อร่อยนะคะ" คนทั้งคู่เอ่ยขึ้นมาพร้อมกันและต่างก็ส่งยิ้มให้แก่กันในความบังเอิญก่อนจะผลัดเปลี่ยนกันตักอาหารให้แก่กันจนอาหารมื้อแรกที่ทานด้วยกันกลายเป็นอาหารมื้อที่อร่อยที่สุดที่พวกเขาเคยทานมา

เขาใจตรงกันดีเนอะทุกคน