แต่คำขอร้องของภูรีกลับไม่ได้ทำให้ลำธารรู้สึกตัวขึ้นมาสักนิด หล่อนยังคงคิดว่าภูรีไม่อยากยุ่งกับหล่อนเพราะดาริกา
“ก็ดีพี่ภูเจ็บก็ดีแล้ว น้ำจะทำอีก จะทำให้พี่ภูเจ็บให้ตายไปเลย สิ่งไหนที่พี่ภูเกลียดน้ำก็จะทำ จำไว้!!!” หมอนใบเขื่อนบินไปใส่ร่างของภูรีอย่างแรง ๆ แต่ชายหนุ่มหลบได้ทัน
“ไปเลยพี่ภู ในเมื่อพี่ต้องการจะไปนักก็ไปเลย ไปให้ไกล ๆ น้ำเลยนะ จำไว้ น้ำไม่อยากเห็นหน้าพี่อีก น้ำเกลียดพี่ เกลียด ๆ เกลียดมากที่สุดจำไว้” ลำธารแผดเสียงออกมาอย่างโกรธเกรี้ยว ก่อนจะชี้นิ้วไล่ให้ภูรีออกไปจากห้อง
“ก็ได้ ในเมื่อน้ำต้องการให้พี่ออกไป พี่ก็จะไป เพราะอีกไม่นานเหนือตะวันก็จะมารับน้ำกลับกรุงเทพฯ แล้ว” ลำธารหูผึ่งขึ้นมาทันที เมื่อได้ยินชื่อพี่ชาย หญิงสาวมองผู้ชายตรงหน้าตาเขียว
“นี่...พี่ภูโทรไปฟ้องพี่เหนือใช่ไหม ทำไมพี่ต้องทำอย่างนี้ด้วย”
“พี่ไม่ได้ฟ้องครับ แต่เพื่อตัวของน้ำเอง พี่จำเป็นต้องทำ”
“เพื่อตัวน
