เหนือตะวันลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ ๆ
“คุณต้องการพบผม” เสียงคุ้นหู แต่วันนี้แฝงไปด้วยความมั่นใจจนเหนือตะวันรู้สึกแปลกใจไม่น้อย
“ใช่!! แกไปไหนมา แล้วใครอนุญาตให้แกออกไปข้างนอก” นายอำนาจยิ้มออกมาอย่างผู้กุมชัยชนะไว้ในมือ เหนือตะวันมองกิริยานั้นอย่างไม่เข้าใจ
“ไม่มีใครอนุญาต ผมไปของผมเอง และผมก็มีอะไรจะมาบอกคุณด้วย พ่อลูกเขย” เหนือตะวันสะดุดลูกกับคำว่า “ลูกเขย” ไม่น้อย เขามองนายอำนาจอย่างไม่พอใจ “อย่ามาพูดจาพล่อย ๆ กับฉันเด็ดขาด แกก็น่าจะรู้ว่าลูกสาวของแกก็แค่ของเล่นของฉันเท่านั้น”
นายอำนาจหัวเราะออกมาอย่างขบขัน ถ้าเป็นเมื่อไม่กี่วันก่อนเขาคงปวดใจตายไปแล้ว แต่วันนี้ไม่ใช่อย่างนั้นอีกแล้ว เขามีสิ่งที่เหนือตะวันต้องยอมเขา และก็ต้องยอมทุกอย่างด้วย
“คุณอยากได้รูปไม่ใช่เหรอ รูปสุดท้ายของพ่อกับแม่ของคุณ คุณอยากได้มันมากไม่ใช่เหรอ วันนี้ผมมีมันมาต่อรองกับคุณ และถ้า
