ภูรีเปิดประตูห้องพักเข้าไปอย่างแผ่วเบา เขาคาดว่าป่านนี้ลำธารคงจะนอนหลับไปแล้ว เพราะเขาอุตส่าห์ถ่วงเวลาจนถึงเที่ยงคืนอย่างนี้ ความจริงเขาคุยกับลูกค้าเสร็จตั้งแต่ 4 ทุ่มกว่า ๆ แต่ที่เขากลับมาเอาป่านนี้ ก็เพราะเขาจะรอให้ลำธารหลับไปเสียก่อน
เขาไม่ค่อยจะไว้ใจลำธารสักเท่าไหร่ หล่อนยิ่งชอบทำอะไรไม่ค่อยคิดอยู่ด้วย และที่สำคัญเขากลัวใจตัวเองที่สุด กลัวว่ามันจะไม่สามารถต้านทานความต้องการภายในได้
ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินผ่านเตียงนอนที่ลำธารนอนอยู่ไปที่ตู้เสื้อผ้าอย่างเงียบกริบ แต่เขาก็ต้องสะดุ้งตกใจ เมื่อร่างของลำธารผุดลุกขึ้นนั่งและมองเขาอย่างไม่พอใจ
“น้ำยังไม่นอนอีกเหรอ พี่นึกว่า...” ภูรียังพูดไม่ทันจบ ลำธารก็แหวกขึ้นมากลางคันเสียก่อน
“นึกว่าน้ำหลับแล้วใช่ไหม ที่พี่มาช้าก็เพราะว่ากลัวน้ำใช่ไหม” ลำธารลุกขึ้นจากเตียงย่างสามขุมเดินเข้าไปหาภูรีช้า ๆ ชายหนุ่มค่อย ๆ ถอยหลังหนีลำธารจนหลังติดผนังห้อง
“กลัว
