ตอนที่ 4
1015 Words
หลังจากเลิกคลาสเรียนตอนเช้าแล้ว เดือนอ้ายก็เล่าเรื่องที่ตัวเองเจอที่แถวๆ หน้าห้องน้ำให้กับเพลงพิณฟัง
“เฮ้ย... เป็นไปได้ยังไงอ้าย ในมอมีเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันอะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตกใจมากเลยตอนนั้นน่ะ ดีนะมีผู้ชายคนหนึ่งมาช่วยเอาไว้”
เพลงพิณมองใบหน้าเพื่อนรักที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มยามพูดถึงคนที่มาช่วยเหลือ ก็อดที่จะแซวไม่ได้
“เพิ่งเคยเห็นเธอแสดงสีหน้าแบบนี้ตอนพูดถึงผู้ชายเป็นครั้งแรก”
“แบบไหนเหรอพิณ”
เดือนอ้ายถามกลับเพราะไม่เข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูดถึง
“ก็แบบพูดไปยิ้มไปเคลิ้มไปน่ะสิ นี่ถามจริงๆ เถอะ เธอตกหลุมรักคนที่มาช่วยเข้าแล้วใช่ไหมเนี่ย”
“ปะ เปล่านะพิณ”
“แน่ะ... ปฏิเสธเสียงสูงแบบนี้ แสดงว่าจริงแน่ๆ ใช่ไหมอ้าย”
เพลงพิณคาดคั้นเพื่อน ทั้งคำพูดและสายตา ทำเอาเดือนอ้ายถึงกับหน้าแดง และรีบเปลี่ยนเรื่องคุยแทน
“คลาสตอนบ่าย มีอาจารย์คนใหม่มาสอนใช่ไหมพิณ”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย ตอบมาสิว่าเธอตกหลุมรักผู้ชายคนนั้นเข้าแล้วใช่ไหม”
“ปะ เปล่าสักหน่อย” เดือนอ้ายปฏิเสธและหลบสายตาของเพื่อน เพลงพิณยิ้มอย่างรู้ทัน
“นี่ฉันอยากเห็นหน้าผู้ชายผู้โชคดีคนนั้นจริงๆ เลย อยากรู้ว่าจะต้องหน้าตาแบบไหน ถึงทำให้แม่เดือนอ้ายเพื่อนรักของฉันตกหลุมรักได้”
“พิณน่ะ ไม่คุยด้วยแล้ว”
เพลงพิณหัวเราะร่วนด้วยความขบขันที่เห็นเพื่อนสนิทอย่างเดือนอ้ายอายม้วนต้วน
“โอเค ไม่แซวแล้วก็ได้ ว่าแต่เธอได้ขอเบอร์ผู้ชายคนนั้นไว้ไหม”
“ขอแล้ว แต่เขาไม่ได้ให้น่ะ”
“แย่จัง ทำไมผู้ชายสมัยนี้ต้องเล่นตัวด้วยเนอะ”
เพลงพิณบ่น ก่อนจะชวนเพื่อนไปเลือกซื้ออาหารเที่ยงรับประทานด้วยกัน
ภายในห้องเรียนวิชาช่วงบ่าย เดือนอ้ายกำลังก้มหน้าก้มตาอ่านหัวข้อที่อาจารย์น่าจะสอนในคาบนี้ แต่สักพักเพลงพิณที่นั่งไถหน้าจอโทรศัพท์มือถือเล่นอยู่ก็สะกิดแขนเบาๆ
“อ้าย... อ้ายอาจารย์มาแล้ว”
เดือนอ้ายละสายตาจากหน้าหนังสือขึ้นมองอาจารย์คนใหม่ที่มาแทนอาจารย์คนเดิมซึ่งลาออกกะทันหัน
ปากอิ่มเผยอค้างเติ่งทันที เมื่อสายตาปะทะเข้ากับอาจารย์คนใหม่
เขา...
เขาคนที่ช่วยหล่อนจากนักศึกษาชายหื่นกามสองคนนั้นนี่นา
ใบหน้าของเดือนอ้ายเต็มไปด้วยความตื่นเต้นดีใจ และก็อดอัศจรรย์ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ได้
ที่แท้ผู้ชายที่ช่วยเหลือหล่อนเอาไว้ก็คืออาจารย์คนใหม่นี่เอง
“อ้าย... อาจารย์วิลเลียมคนที่ฉันบอกไง หล่อไหม”
เสียงของเพลงพิณไม่สามารถเรียกสติของเดือนอ้ายให้กลับคืนมาได้เลย เพราะสายตาของหล่อนยังคงจ้องมองไปที่วิธวินท์ไม่วางตา
หล่อนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว และทันทีที่สายตาของเขาสบประสานมองมา หัวใจของหล่อนก็ลอยออกมานอกทรวงอก และลอยไปตกอยู่แทบเท้าของเขาในทันที
เขาส่งยิ้มให้กับหล่อนเช่นกัน ซึ่งก็ทำให้รู้ว่า เขาจดจำหล่อนได้
เดือนอ้ายหน้าแดงระเรื่อ จนเพลงพิณที่มองอยู่ถึงกับต้องสะกิดและเอ่ยแซว
“แหม.. มองอาจารย์คนใหม่ตาเป็นมันเลยนะอ้าย”
“ปะ เปล่าสักหน่อยพิณ” เดือนอ้ายปฏิเสธไม่เต็มเสียงนัก
เพลงพิณหัวเราะชอบใจก่อนจะแซวต่อ
“เธอจะชอบอาจารย์คนใหม่ก็ตามสบายนะ แต่ขอให้จำไว้ว่า คู่แข่งคือนักศึกษาสาวๆ ทั้งมหา’ลัยจ้ะ”
เดือนอ้ายเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเพลงพิณ ก่อนจะเอียงหน้าเข้าไปกระซิบใกล้ๆ หู
“พิณ... คนที่ช่วยฉันจากนักศึกษาชายสองคนนั้นก็คือ... อาจารย์คนใหม่นี่แหละ”
“หา... ว่าไงนะอ้าย”
เพลงพิณอุทานเสียงดังเกินไป ทำให้สายตาหลายคู่หันมามอง ไม่เว้นแม้แต่สายตาคมเข้มของ
วิธวินท์
“เบาๆ สิพิณ”
“โอเค ไหนเธอบอกฉันใหม่สิ ว่าคนที่ช่วยแกจากไอ้หื่นกามพวกนั้นคือ... อาจารย์คนใหม่จริงๆ เหรอ”
“จริง”
เมื่อเดือนอ้ายยืนยัน เพลงพิณก็ต้องกลับต้องช้อนตาขึ้นมองอาจารย์คนใหม่ที่ยืนอยู่หน้าห้องซ้ำอีกครั้ง
“นี่มันโชคชะตาชัดๆ”
“โชคชะตาที่ไม่มีวันเป็นจริงน่ะสิพิณ”
เดือนอ้ายพึมพำเบาๆ และก็บอกตัวเองว่าให้ตัดใจซะ เพราะไม่มีหนทางไหนเลยที่หล่อนจะสามารถเอาชนะสาวๆ ทั้งมหาวิทยาลัยได้
หลังจากจบคลาสเรียนของอาจารย์คนใหม่แล้ว เดือนอ้ายกับเพลงพิณก็นัดกันจะไปห้องสมุดของมหาวิทยาลัย แต่แล้วเพื่อนร่วมชั้นก็เดินเข้ามาหาเสียก่อน
“เดือนอ้าย อาจารย์วิลเลียมเรียกพบน่ะ”
เดือนอ้ายชะงักเท้ากึก มองหน้าคนที่นำข่าวมาบอกด้วยความประหลาดใจ
“อาจารย์เรียกพบฉันเหรอ?”
“ใช่ อาจารย์ให้ฉันมาบอกน่ะ”
เมื่อนักศึกษาสาวคนนั้นเดินจากไปแล้ว เพลงพิณก็อดที่จะพูดขึ้นไม่ได้
“ทำไมอาจารย์สุดหล่อจะต้องเรียกเธอเข้าไปพบด้วยนะ”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันพิณ หรือว่าฉันทำอะไรผิด”
“เธอเพิ่งเรียนกับอาจารย์แค่ครั้งเดียว จะไปทำอะไรผิดได้ยังไงกันล่ะ”
เดือนอ้ายก็คิดเหมือนกับเพลงพิณนั้นแหละ แต่กระนั้นก็ไม่สามารถขัดคำสั่งได้
“งั้นพิณไปรอที่ห้องสมุดนะ เดี๋ยวอ้ายไปพบอาจารย์เสร็จแล้วจะตามไป”
“แน่ใจนะว่าไม่ให้ฉันไปเป็นเพื่อนน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง พิณไปห้องสมุดเถอะ”
“อืม ก็ได้ รีบมาล่ะ” เพลงพิณตอบตกลง
“ได้จ้ะ เดี๋ยวเสร็จธุระแล้วจะรีบไปนะ”
เดือนอ้ายบอกเพื่อน ก่อนจะรีบหมุนตัวเดินตรงไปยังอาคารซึ่งถูกแบ่งไว้เป็นห้องพักสำหรับอาจารย์ทุกคน
- Writer
