ตอนที่ 3
1067 Words
เดือนอ้ายรู้สึกท้องไม่ค่อยดี จึงขออนุญาตอาจารย์ประจำวิชาออกมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งอยู่ด้านล่างของตึกที่เรียนอยู่ แต่พอมาถึงก็พบว่าห้องน้ำเต็มทุกห้อง ทำให้ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำของอีกคณะฯ หนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก
หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เดือนอ้ายก็เตรียมจะเดินกลับไปยังห้องเรียน แต่ระหว่างทางก็มีนักศึกษาผู้ชายสองคนเดินเข้ามาขวางทางเอาไว้
หล่อนไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของนักศึกษาผู้ชายสองคนนี้มาก่อนเลย
“จะรีบไปไหนครับคนสวย”
คำทักทายนั้นทำให้เดือนอ้ายตกใจไม่น้อย หล่อนพยายามที่จะเดินเลี่ยง แต่สองคนนั้นก็เดินมาขวางหน้าเอาไว้ ไม่เว้นช่องให้หล่อนได้เดินหนีเลย
“ขอทางด้วยค่ะ”
“จะรีบไปไหนล่ะครับ”
“ฉันมีเรียนค่ะ”
เดือนอ้ายตอบเสียงเรียบ มองสองคนตรงหน้าด้วยความไม่ไว้วางใจ
“อยู่คุยกับพวกผมก่อนได้ไหมครับ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวนะคะ”
หล่อนพยายามที่จะเดินไปด้านข้าง แต่สองหนุ่มก็ยังช่วยกันขวางเอาไว้ และหล่อนก็จำต้องหยุดนิ่ง
“ถ้าพวกคุณยังไม่หลีกทาง ฉันจะร้องให้คนช่วยนะคะ”
สองหนุ่มนั้นหันมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะหัวเราะออกมา
“แถวนี้ไม่มีใครสักคนครับ”
เดือนอ้ายเริ่มใจคอไม่ดี ทั้งกลัวทั้งตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้ในสถานศึกษา
หล่อนขยับถอยหลังหนี มองผู้ชายสองคนด้วยสายตาหวาดหวั่น
“ฉันต้องไปเรียนจริงๆ ค่ะ ได้โปรดหลีกทางด้วยค่ะ”
“ไปคุยกันตรงนู้นก่อน แล้วค่อยไปเรียนก็ได้นี่ครับ”
ตรงนู้นของสองหนุ่มคือด้านหลังตึกซึ่งแน่นอนว่าเปลี่ยวไร้ผู้คนกว่าตรงที่หล่อนยืนอยู่เสียอีก
เดือนอ้ายหวาดกลัว หล่อนพยายามมองหาคนช่วยแต่ก็ไม่มีใครเดินผ่านมาเลย
“ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันต้องไปเรียน แล้วนี่ฉันก็มาห้องน้ำนานแล้วด้วย เพื่อนฉันจะต้องมาตามหาแน่ๆ”
“กว่าเพื่อนของคนสวยจะมา เราก็คุยกันเสร็จแล้วมั้งครับ”
เดือนอ้ายถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้อมือถูกหนึ่งในนักศึกษาผู้ชายคว้าเอาไว้
“ปล่อยนะ!”
“ไม่เอาน่า อย่าร้องสิครับ เดี๋ยวเจ็บคอพอดี”
“นี่ปล่อยนะ ช่วยด้วย!”
ในขณะที่ร่างของเดือนอ้ายกำลังจะถูกลากไปด้านหลังตึก เสียงเข้มๆ ของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น เดือนอ้ายน้ำตาไหลด้วยความดีใจ หล่อนหันไปมองเทพบุตรที่ขี่ม้าขาวมาช่วยตัวเอง ผ่านม่านน้ำตาแห่งความหวาดกลัว
แล้วหัวใจของหล่อนก็คล้ายจะหยุดเต้น เมื่อได้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรปั้นแต่งของเขา
เขาหล่อมาก...
เดือนอ้ายถูกความหล่อเหลาของพ่อเทพบุตรขี่ม้าขาว ที่เข้ามาช่วยเหลือตัวเองฟาดเข้าใส่หน้าอย่างจังจนมึนเมา
หัวใจของหล่อนไม่เคยเต้นแรงระรัวแบบนี้กับใครมาก่อนเลย
“ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้”
“แกเป็นใครวะ ไอ้หน้าจืด”
“ฉันจะเป็นใคร พวกแกไม่ต้องสนใจหรอก เพราะฉันสามารถเอาพวกแกเข้าคุกได้ไม่ยาก”
“แหม.. ทำเป็นเท่ห์อวดหญิงสินะมึงน่ะ”
แขนของเดือนอ้ายเป็นอิสระ เพราะนักศึกษาชายจอมอันธพาลทั้งสองคน ต่างเข้าเล่นงานพ่อเทพบุตรที่มาช่วยเหลือหล่อนแทน
พวกเขาเผชิญหน้ากันและต่อสู้กัน ก่อนที่นักศึกษาเลวพวกนั้นจะพากันวิ่งหนีไปคนละทิศ คนละทาง
“คุณเป็นอะไรไหมครับ”
เดือนอ้ายส่ายหน้าไปมา เพราะอยากให้เขารู้ว่าหล่อนไม่เป็นอะไรเลย แต่เขาสิ ตรงมุมปากหยักสวยของเขามีเลือดไหลออกมา
“คุณ... ถูกต่อยเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ นิดเดียว”
พ่อเทพบุตรยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองจนหายไป ก่อนจะมองหล่อนด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย
“ต่อจากนี้ไปต้องระวังตัวหน่อยนะครับ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยแม้แต่มหาวิทยาลัยครับ”
“อ้าย... ขอบคุณมากเลยนะคะ”
หล่อนยกมือไหว้เทพบุตรขี่ม้าขาวสุดหล่อตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย”
“เอ่อ... อ้ายขอเบอร์ติดต่อไว้ได้ไหมคะ คือว่า... อ้ายอยากจะเลี้ยงขนมตอบแทนคุณน่ะค่ะ แต่ต้องเอาไว้โอกาสหน้านะคะ เพราะตอนนี้อ้ายต้องรีบกลับไปเรียนแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ เอาไว้ถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีก ค่อยเลี้ยงข้าวผมก็แล้วกัน”
แล้วพ่อเทพบุตรขี่ม้าขาวที่ตัวสูงมากๆ ก็หมุนตัวเดินจากไป โดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมของเดือนอ้ายมองตามไปจนลับสายตา
“เดือนอ้าย... เธอจะตกหลุมรักผู้ชายง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ”
หญิงสาวเตือนตัวเองเบาๆ ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มขัดเขิน
วิธวินท์เดินออกมาจากมหาวิทยาลัย และมุ่งหน้าตรงไปยังร้านกาแฟเล็กๆ ปลอดคนด้วยความรีบเร่ง
เมื่อเข้ามาภายในร้านแล้ว ก็พบว่าผู้ชายในชุดนักศึกษาสองคนกำลังนั่งรออยู่ ซึ่งก็เป็นสองคนเดียวกันกับที่พยายามจะลวนลามเดือนอ้ายนั่นเอง
“ผมขอโทษที่แสดงพลาดนะครับ ต่อยโดนปากคุณวิลเลียมเลย”
ชายคนหนึ่งพูดขอโทษขอโพย เมื่อวิธวินท์ปรากฏตัวขึ้น
“ไม่เป็นไรครับ”
วิธวินท์หย่อนกายลงนั่งบนโซฟานุ่มสีฟ้าเข้ม ก่อนจะหยิบธนบัตรส่งให้กับคู่สนทนา
“นี่คือค่าจ้างที่เราตกลงกันเอาไว้”
“ขอบคุณครับคุณวิลเลียม”
“ช่วงนี้พวกคุณก็อย่าให้นักศึกษาหญิงคนเมื่อครู่นี้เห็นหน้านะ เพราะเธออาจจะจำพวกคุณได้ เข้าใจที่ผมบอกใช่ไหมครับ”
“คุณวิลเลียมสบายใจได้ครับ พวกผมกำลังจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดกันพอดี อีกหลายเดือนกว่าจะกลับมาแถวนี้ครับ”
“งั้นก็ดี”
“พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ จะรีบไปเปลี่ยนชุด ใส่ชุดนักศึกษาแล้วรู้สึกว่าหน้าไม่ให้”
ผู้ชายสองคนที่วิธวินท์จ้างให้ไปลวนลามเดือนอ้ายเดินออกไปจากร้านกาแฟแล้ว แต่รอยยิ้มเลือดเย็นบนใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงอยู่
“ปลากินเหยื่อง่ายเหลือเกิน...”
- Writer
