ตอนที่ 3

1067 Words
เดือนอ้ายรู้สึกท้องไม่ค่อยดี จึงขออนุญาตอาจารย์ประจำวิชาออกมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งอยู่ด้านล่างของตึกที่เรียนอยู่ แต่พอมาถึงก็พบว่าห้องน้ำเต็มทุกห้อง ทำให้ต้องเดินไปเข้าห้องน้ำของอีกคณะฯ หนึ่งซึ่งอยู่ไม่ห่างกันนัก หลังจากทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว เดือนอ้ายก็เตรียมจะเดินกลับไปยังห้องเรียน แต่ระหว่างทางก็มีนักศึกษาผู้ชายสองคนเดินเข้ามาขวางทางเอาไว้ หล่อนไม่เคยเห็นหน้าค่าตาของนักศึกษาผู้ชายสองคนนี้มาก่อนเลย “จะรีบไปไหนครับคนสวย” คำทักทายนั้นทำให้เดือนอ้ายตกใจไม่น้อย หล่อนพยายามที่จะเดินเลี่ยง แต่สองคนนั้นก็เดินมาขวางหน้าเอาไว้ ไม่เว้นช่องให้หล่อนได้เดินหนีเลย “ขอทางด้วยค่ะ” “จะรีบไปไหนล่ะครับ” “ฉันมีเรียนค่ะ” เดือนอ้ายตอบเสียงเรียบ มองสองคนตรงหน้าด้วยความไม่ไว้วางใจ “อยู่คุยกับพวกผมก่อนได้ไหมครับ” “ไม่ได้หรอกค่ะ ขอตัวนะคะ” หล่อนพยายามที่จะเดินไปด้านข้าง แต่สองหนุ่มก็ยังช่วยกันขวางเอาไว้ และหล่อนก็จำต้องหยุดนิ่ง “ถ้าพวกคุณยังไม่หลีกทาง ฉันจะร้องให้คนช่วยนะคะ” สองหนุ่มนั้นหันมองไปรอบๆ ตัว ก่อนจะหัวเราะออกมา “แถวนี้ไม่มีใครสักคนครับ” เดือนอ้ายเริ่มใจคอไม่ดี ทั้งกลัวทั้งตกใจเพราะไม่คิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้ในสถานศึกษา หล่อนขยับถอยหลังหนี มองผู้ชายสองคนด้วยสายตาหวาดหวั่น “ฉันต้องไปเรียนจริงๆ ค่ะ ได้โปรดหลีกทางด้วยค่ะ” “ไปคุยกันตรงนู้นก่อน แล้วค่อยไปเรียนก็ได้นี่ครับ” ตรงนู้นของสองหนุ่มคือด้านหลังตึกซึ่งแน่นอนว่าเปลี่ยวไร้ผู้คนกว่าตรงที่หล่อนยืนอยู่เสียอีก เดือนอ้ายหวาดกลัว หล่อนพยายามมองหาคนช่วยแต่ก็ไม่มีใครเดินผ่านมาเลย “ไม่ได้หรอกค่ะ ฉันต้องไปเรียน แล้วนี่ฉันก็มาห้องน้ำนานแล้วด้วย เพื่อนฉันจะต้องมาตามหาแน่ๆ” “กว่าเพื่อนของคนสวยจะมา เราก็คุยกันเสร็จแล้วมั้งครับ” เดือนอ้ายถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ จนกระทั่งข้อมือถูกหนึ่งในนักศึกษาผู้ชายคว้าเอาไว้ “ปล่อยนะ!” “ไม่เอาน่า อย่าร้องสิครับ เดี๋ยวเจ็บคอพอดี” “นี่ปล่อยนะ ช่วยด้วย!” ในขณะที่ร่างของเดือนอ้ายกำลังจะถูกลากไปด้านหลังตึก เสียงเข้มๆ ของผู้ชายคนหนึ่งก็ดังขึ้น เดือนอ้ายน้ำตาไหลด้วยความดีใจ หล่อนหันไปมองเทพบุตรที่ขี่ม้าขาวมาช่วยตัวเอง ผ่านม่านน้ำตาแห่งความหวาดกลัว แล้วหัวใจของหล่อนก็คล้ายจะหยุดเต้น เมื่อได้เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพบุตรปั้นแต่งของเขา เขาหล่อมาก... เดือนอ้ายถูกความหล่อเหลาของพ่อเทพบุตรขี่ม้าขาว ที่เข้ามาช่วยเหลือตัวเองฟาดเข้าใส่หน้าอย่างจังจนมึนเมา หัวใจของหล่อนไม่เคยเต้นแรงระรัวแบบนี้กับใครมาก่อนเลย “ปล่อยผู้หญิงเดี๋ยวนี้” “แกเป็นใครวะ ไอ้หน้าจืด” “ฉันจะเป็นใคร พวกแกไม่ต้องสนใจหรอก เพราะฉันสามารถเอาพวกแกเข้าคุกได้ไม่ยาก” “แหม.. ทำเป็นเท่ห์อวดหญิงสินะมึงน่ะ” แขนของเดือนอ้ายเป็นอิสระ เพราะนักศึกษาชายจอมอันธพาลทั้งสองคน ต่างเข้าเล่นงานพ่อเทพบุตรที่มาช่วยเหลือหล่อนแทน พวกเขาเผชิญหน้ากันและต่อสู้กัน ก่อนที่นักศึกษาเลวพวกนั้นจะพากันวิ่งหนีไปคนละทิศ คนละทาง “คุณเป็นอะไรไหมครับ” เดือนอ้ายส่ายหน้าไปมา เพราะอยากให้เขารู้ว่าหล่อนไม่เป็นอะไรเลย แต่เขาสิ ตรงมุมปากหยักสวยของเขามีเลือดไหลออกมา “คุณ... ถูกต่อยเหรอคะ” “ไม่เป็นไรหรอกครับ นิดเดียว” พ่อเทพบุตรยกหลังมือขึ้นเช็ดเลือดที่มุมปากของตัวเองจนหายไป ก่อนจะมองหล่อนด้วยสายตาเป็นห่วงเป็นใย “ต่อจากนี้ไปต้องระวังตัวหน่อยนะครับ ไม่มีที่ไหนปลอดภัยแม้แต่มหาวิทยาลัยครับ” “อ้าย... ขอบคุณมากเลยนะคะ” หล่อนยกมือไหว้เทพบุตรขี่ม้าขาวสุดหล่อตรงหน้าด้วยความซาบซึ้งใจ “ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีช่วย” “เอ่อ... อ้ายขอเบอร์ติดต่อไว้ได้ไหมคะ คือว่า... อ้ายอยากจะเลี้ยงขนมตอบแทนคุณน่ะค่ะ แต่ต้องเอาไว้โอกาสหน้านะคะ เพราะตอนนี้อ้ายต้องรีบกลับไปเรียนแล้ว” “ไม่เป็นไรครับ เอาไว้ถ้าเรามีโอกาสได้เจอกันอีก ค่อยเลี้ยงข้าวผมก็แล้วกัน” แล้วพ่อเทพบุตรขี่ม้าขาวที่ตัวสูงมากๆ ก็หมุนตัวเดินจากไป โดยมีสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชมของเดือนอ้ายมองตามไปจนลับสายตา “เดือนอ้าย... เธอจะตกหลุมรักผู้ชายง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะ” หญิงสาวเตือนตัวเองเบาๆ ใบหน้าเกลื่อนไปด้วยรอยยิ้มขัดเขิน วิธวินท์เดินออกมาจากมหาวิทยาลัย และมุ่งหน้าตรงไปยังร้านกาแฟเล็กๆ ปลอดคนด้วยความรีบเร่ง เมื่อเข้ามาภายในร้านแล้ว ก็พบว่าผู้ชายในชุดนักศึกษาสองคนกำลังนั่งรออยู่ ซึ่งก็เป็นสองคนเดียวกันกับที่พยายามจะลวนลามเดือนอ้ายนั่นเอง “ผมขอโทษที่แสดงพลาดนะครับ ต่อยโดนปากคุณวิลเลียมเลย” ชายคนหนึ่งพูดขอโทษขอโพย เมื่อวิธวินท์ปรากฏตัวขึ้น “ไม่เป็นไรครับ” วิธวินท์หย่อนกายลงนั่งบนโซฟานุ่มสีฟ้าเข้ม ก่อนจะหยิบธนบัตรส่งให้กับคู่สนทนา “นี่คือค่าจ้างที่เราตกลงกันเอาไว้” “ขอบคุณครับคุณวิลเลียม” “ช่วงนี้พวกคุณก็อย่าให้นักศึกษาหญิงคนเมื่อครู่นี้เห็นหน้านะ เพราะเธออาจจะจำพวกคุณได้ เข้าใจที่ผมบอกใช่ไหมครับ” “คุณวิลเลียมสบายใจได้ครับ พวกผมกำลังจะกลับบ้านที่ต่างจังหวัดกันพอดี อีกหลายเดือนกว่าจะกลับมาแถวนี้ครับ” “งั้นก็ดี” “พวกผมขอตัวกลับก่อนนะครับ จะรีบไปเปลี่ยนชุด ใส่ชุดนักศึกษาแล้วรู้สึกว่าหน้าไม่ให้” ผู้ชายสองคนที่วิธวินท์จ้างให้ไปลวนลามเดือนอ้ายเดินออกไปจากร้านกาแฟแล้ว แต่รอยยิ้มเลือดเย็นบนใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงอยู่ “ปลากินเหยื่อง่ายเหลือเกิน...”
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD