หนี้หัวใจคุณชายมาเฟีย

ทวงคืน

เพล้ง!

เสียงข้าวของมากมายหล่นลงมาแตกเต็มพื้นไปหมด เวศณะหัวเสียกับการหายตัวไปนานกว่าหนึ่งอาทิตย์ของลูกเลี้ยงสาวที่กำลังจะต้องแต่งงานกับเจ้าสัวชัยฉัตรเพื่อปรองดองกัน สารินียืนมองผู้เป็นสามีด้วยความหวาดกลัว เธอไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วที่สามีของเธอไม่เคยมีท่าทีโมโหขนาดนี้มาก่อน

“คุณคะ”

“เงียบไปเลยนะสารินี เฝ้าลูกตัวเองยังไงถึงปล่อยให้หนีออกไปได้” เวศณะตวาดใส่สารินีดังลั่นบ้าน จนสารินีกลัวจนตัวสั่นไปหมด ในใจก็อดกล่าวหาลูกสาวของตัวเองไม่ได้ที่เป็นต้นเหตุทำให้เธอต้องโดนสามีตวาดใส่แบบนี้

“สาขอโทษค่ะ เป็นความผิดของสาเองที่ดูลูกไม่ดี” สารินีทำท่าทีสำนึกผิดและสะอื้นจนตัวโยน เวศณะที่เกิดความรำคาญใจก็เดินออกไปอย่างไม่ไยดี ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองภรรยาของตัวเองเลยสักนิด

“นายครับ คุณญารัณเธออยู่ที่ผับนี้ครับ มีผู้ชายอยู่กับเธอด้วยคนหนึ่งครับ” ลูกน้องรีบเข้ามารายงานเรื่องของญารัณที่กำลังอาศัยอยู่ที่ชั้นบนสุดของผับขนาดใหญ่ใจกลางเมืองทำให้เวศณะอารมณ์ดีขึ้นมาทันที ก่อนจะสั่งเรียกรวมลูกน้องเพื่อไปเอาตัวของลูกเลี้ยงสาวกลับคืนมา...

“นี่ เอาขนมของรัญคืนมานะ”

“เธอกินของไม่มีประโยชน์พวกนี้เยอะเกินไปแล้วนะ”

“ก็รัณชอบกินนี่” สองร่างที่กำลังวิ่งไล่กันไปมา ในมือของฉลามถือซองขนมขบเคี้ยวของโปรดของหญิงสาวที่กำลังไล่ตามเขาอย่างไม่ยอมแพ้ ก่อนที่เสียงกดกริ่งประตูจะดังขึ้น

“นายครับ มีคนมาขอพบครับ” ฉลามหยุดชะงักทันที ทำให้ญารัณได้โอกาสเข้าไปแย่งขนมของตัวเองกลับคืนมาได้สำเร็จ

“บอกว่าอย่ากินเยอะไง”

“มีแขกมา ถ้าเฮียไม่ออกไป เสียมารยาทแย่เลยนะ” คนตัวเล็กส่งยิ้มให้เขาหน้าทะเล้นพลางหยิบขนมขึ้นมากินต่ออย่างสบายใจ ส่วนฉลามก็ได้แต่หงุดหงิดอยู่คนเดียวที่แพ้หญิงสาวไปอีกครั้งหรือจะบอกว่าเขาไม่เคยชนะเธอเลยก็ได้

“ใครมา”

“คุณเวศณะครับ”

“ในที่สุดก็สืบจนเจอสินะ” ชายหนุ่มไม่มีท่าทีตกใจแม้แต่น้อย เพราะเขาคาดเดาไว้แล้วว่ายังไงคนพวกนั้นก็ต้องมาที่นี่เพื่อบังคับให้ญารัณกลับไป แต่ตราบใดที่เขายังอยู่ก็คงจะไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอนที่จะพาผู้หญิงของเขาไป

ร่างของชายวัยห้าสิบสามปีนั่งไขว่ห้างกระดิกเท้าอยู่ที่โซฟารับรองแขกพร้อมกับลูกน้องหลายสิบคนที่ยืนรออยู่ด้านนอก

ดวงตาเฉี่ยวคมนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มจ้องมองลงไปที่ลูกน้องของแขกที่มาเยือนก็เผยแววตาเยาะเย้ยออกมา ที่นี่มีลูกน้องของเขาอยู่ไม่ถึงยี่สิบคนเลยด้วยซ้ำ แล้วทำไมแขกคนนี้ถึงได้ยกโขยงลูกน้องมาเยอะขนาดนี้กันล่ะ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่ากำลังกลัวเขาอยู่

“สวัสดีครับคุณเวศณะ”

“คืนตัวลูกสาวของฉันมาเดี๋ยวนี้” เวศณะเอ่ยอย่างใจร้อน

“ลูกสาวของคุณ?” คิ้วหนายกขึ้นข้างหนึ่งในขณะที่กำลังตั้งคำถามราวกับกำลังปั่นหัวคนตรงหน้าอยู่

“แกก็รู้อยู่แก่ใจ อย่ามาเล่นลิ้นกับฉัน แล้วคืนตัวญารัณกลับมาไม่อย่างนั้นแกได้เละเป็นโจ๊กแน่”

“เธอเป็นเมียผม”

“เหอะ นังเด็กไม่รักดีที่แท้ก็หนีมาอยู่กับผู้ชาย แต่ถึงยังไงมันก็ต้องแต่งงานอยู่ดี เพราะฉะนั้นแกต้องคืนมันมาให้ฉัน” เวศณะเริ่มหัวเสียเมื่อได้รู้ถึงความสัมพันธ์ของคนตรงหน้ากับลูกเลี้ยงของตัวเอง

“เสียใจด้วยครับ ผมไม่มีทางยกเมียตัวเองให้คนอื่นหรอก” ฉลามยืนประจันหน้ากับเวศณะโดยไม่มีท่าทีเกรงกล้วต่ออีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย

“แก! งั้นฉันจะไปลากตัวมันมาเอง”

“จัดการเลย” หลังสิ้นเสียงตะโกนของฉลาม ลูกน้องของเขาที่อยู่ด้านนอกลงมือจัดการลูกน้องของเวศณะทันที เสียงร้องของลูกน้องด้านนอกทำให้เวศณะหันมามองหน้าของชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจและรีบเดินออกมาดูสถานการณ์ทางด้านนอก ลูกน้องของเวศณะทั้งหมดยกปืนขึ้นจ่อไปที่ฉลามพร้อมกัน

“แก!!! กล้าท้าทายฉันขนาดนี้เลยหรอ” ภาพของลูกน้องที่บาดเจ็บล้มเกลื่อนพื้นเพียงเพราะฝีมือของลูกน้องอีกฝ่ายเพียงห้าคนเท่านั้น ทำให้เวศณะพอจะรู้ว่าอีกฝ่ายก็มีอิทธิพลไม่ต่างกัน

“เลิกยุ่งกับญารัณซะ ไม่งั้นคุณจะต้องเสียใจที่ไม่ทำตามที่ผมสั่ง”

“หึย ยังไงฉันก็ต้องพานังนั่นกลับไปให้ได้ ฝากไว้ก่อนเถอะ” เวศณะยอมถอยกลับไปด้วยความเสียดาย แต่ลูกน้องของเขาบาดเจ็บกันเยอะเกินไป เขาเองก็ไม่อยากเอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงกับมาเฟียที่ตัวเองไม่รู้ที่มาของมัน สู้ไปสืบข้อมูลของมันมาก่อนแล้วค่อยจัดการมันทีหลังน่าจะคุ้มค่ากว่า

เวศณะเดินออกมาจากที่นั่นอย่างหัวเสีย นอกจากจะไม่ได้ตัวของญารัณกลับคืนไปแล้ว ลูกน้องก็ยังบาดเจ็บหนักกันนับสิบคน

“คุณเวศณะ” เสียงหวานสั่นเทาด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นภาพของคนที่กำลังเดินออกไปจากที่นี่พร้อมกับลูกน้องหลายสิบคน ขนมในมือของเธอร่วงลงบนพื้นจนกระจายเต็มไปหมด ทว่าขณะเดียวกันสายตาของคนคนนั้นกลับมองมาที่เธอพอดี ญารัณสะดุ้งและรีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องทันที

“หึ คราวหน้าแกไม่รอดแน่” จากที่หัวเสียเวศณะก็เหยียดยิ้มออกมาทันที อย่างน้อยไม่ได้ตัวของญารัณกลับไป แต่ก็ได้รู้ว่าญารัณอยู่ที่นี่จริงๆ เท่านั้นก็คงจะเพียงพอแล้ว

ญารัณกลับเข้ามาในห้องด้วยจิตใจที่รู้สึกหวาดกลัวไปหมด ตอนนี้คนที่เธอกลัวมากที่สุดเริ่มเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นทุกทีแล้ว การที่เขามาที่นี่ครั้งนี้ก็คงมาเพราะเรื่องของเธอแน่ๆ สีหน้าของเขาตอนนั้นดูก็รู้ว่ากำลังหัวเสียมาแต่เพียงแวบเดียวที่เขาหันมาเห็นเธอกลับแสยะยิ้มออกมาทันที

แกรก~

“ญารัณ” เสียงของฉลามดังขึ้นพร้อมกับเสียงเปิดประตูเข้ามา เขารับรู้ได้ถึงความหวาดกลัวของร่างเล็กจึงเดินเข้าไปดึงตัวของเธอมากอดปลอบ

“เฮีย เขาจะพารัณกลับไปใช่ไหม”

“เขาพารัณกลับไปไม่ได้หรอก ตราบใดที่รัณไม่เต็มใจ” มือหนาลูบศีรษะของคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนโยน หลังจากที่เขาได้เห็นว่าญารัณหวาดกลัวคนพวกนั้นมากเสียจนเขาเริ่มกังวลแล้วว่าคนพวกนั้นอาจจะใช้จุดอ่อนนี้เพื่อบีบบังคับให้ญารัณกลับไป