หนี้หัวใจคุณชายมาเฟีย

เรียก 'เฮียฉลาม' สิ

บทรักที่เพิ่งจบลงไปช่วงเช้าของวันใหม่ ส่งผลให้หญิงสาวนอนหลับไปอย่างยาวนานจนถึงช่วงเย็นเคียงข้างชายหนุ่มที่ตื่นมานานแล้วแต่กลับยกงานทั้งหมดมานั่งทำบนเตียงข้างๆ คนตัวเล็กไม่ยอมห่าง

เปลือกตาสีไข่เริ่มขยับเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆ กระพริบตาปรับแสงที่สว่างจ้าอยู่ในตอนนี้ แต่ทันทีที่เธอหันหนีแสงไฟความปวดร้าวที่กลางกายทำให้เธอต้องสะดุ้งและร้องออกมา

“อือ เจ็บ” เสียงร้องของหญิงสาวดึงความสนใจของคนที่กำลังนั่งทำงานอยู่ให้ทิ้งทุกอย่างในมือลงและรีบดูอาการของเธอแทน

“เจ็บเหรอ ฉลามเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงต่อหญิงสาวข้างกาย

“เอ่อ...เจ็บ”

“รอแป๊ปนึง เดี๋ยวผมไปเอายามาให้” ร่างสูงเดินออกไปจากห้องนอน ญารัณรู้สึกอึ้งเล็กน้อยก่อนจะจำเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ ใบหน้าหวานเริ่มเห่อแดงขึ้นมาด้วยความอายเพราะเมื่อคืนเธอเป็นคนขอร้องให้เขาช่วยเองด้วยแล้วไหนจะไปตกลงกับเขาอีกล่ะ

ฉลามรีบหยิบยาที่สั่งให้ลูกน้องไปซื้อมาและกลับมาหาหญิงสาวที่กำลังนั่งหน้าแดงอยู่บนเตียง

“เดี๋ยว! คุณจะทำอะไร” เธอรีบร้องห้ามเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจะดึงผ้าห่มที่คลุมตัวเธอไว้ออก ตอนนี้ตัวเธอเองก็มีแค่เสื้อเชิ้ตตัวเดียวถ้าดึงผ้าห่มออกไปยังไงก็โป๊แน่นอน

“ฉันจะทายาให้เธอไง”

“ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันทาเองดีกว่า” ญารัณรีบแย่งยาในมือของเขามาทันที ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้ขัดอะไรแต่ก็ไม่ยอมหันหน้าหนีจนเธอต้องเป็นฝ่ายหันหลังให้เขาเอง

“ซี้ดด ทำไมมันแสบขนาดนี้ล่ะ”

“ก็บอกแล้วว่าจะทาให้” ฉลามดึงร่างเล็กให้หันมาทางเขาแทนพลางหยิบหลอดยาในมือของเธอมาด้วย นิ้วยาวสอดเข้าไปใต้เสื้อเชิ๊ตที่ปิดลงมาถึงต้นขาและพยายามทายาให้เธออย่างเบามือ คนตัวเล็กกัดริมฝีปากของตัวเองแน่นเพื่อระบายความเจ็บจนกระทั่งเขาทายาให้เธอเสร็จ

“อย่ากัดปากตัวเองสิ เดี๋ยวก็เป็นแผลหรอก” เขาเอ่ยเสียงดุ ญารัณจึงรีบเลิกกัดปากทันทีพลางหันหน้าหนีเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก

“ญารัณ”

“คุณรู้ชื่อฉันด้วยเหรอ”

“เรื่องแค่นี้ทำไมฉันจะไม่รู้” ใบหน้าของชายหนุ่มเลื่อนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ จนห่างกันไม่ถึงคืบ แต่ตอนนี้หลังของเธอก็ชิดติดกับหัวเตียงแล้วจะหนีต่อไปได้ยังไงกัน

“คุณ...เอาหน้าออกไปห่างๆ หน่อยสิ” มือเล็กดันใบหน้าหล่อของฉฃามให้ออกห่างทันที

“ฉันแก่กว่าเธอตั้งเจ็ดปีเชียวนะ เรียกฉันว่า เฮียฉลาม แทนตัวเธอเองว่า รัณ”

“แต่ว่าเราไม่สนิทกันสักหน่อย”

“หืม อยากจะสนิทกับฉันมากกว่านี้อีกเหรอ” สายตาเจ้าเล่ห์ของชายหนุ่มมองตรงมาที่คนตรงหน้าอย่างไม่ละสายตา สองสายตาสบประสานกันในขณะนั้น

“ก็ได้ๆ เฮียฉลาม” ญารัณยอมแพ้ในที่สุดเพราะสายตาของเขานั้นไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด

“ดี เฮียจะดูแลเธออย่างดี จะไม่มีใครมาพรากเธอไปจากเฮียได้” หัวใจดวงเล็กเต้นแรงกว่าปกติจนเธอรู้สึกแปลกๆ กับตัวเอง หรือว่า...เธอกำลังหวั่นไหวกับเขากันนะ

“เฮียรู้เหรอ”

“รู้สิ เฮียรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ ญารัณลูกสาวของคุณสารินีซึ่งเป็นภรรยาคนปัจจุบันของคุณเวศณะหัวหน้าแก๊งมาเฟียตระกูลเก่าแก่ กำลังจะแต่งงานกับเจ้าสัวที่มีอิทธิพลกว้างขวางอย่าง เจ้าสัวชัยฉัตรที่อายุคราวพ่อแต่หน้าตากลับดูดี”

“ใครบอกกันว่าจะแต่งด้วย คิดกันไปเองทั้งนั้น” คนตัวเล็กแสดงอาการไม่พอใจเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉลามกำลังพูดแล้วมันดันขัดกับความเป็นจริง อีกทั้งในความเป็นจริงหน้าตาเจ้าสัวนั่นก็นับว่าแก่ยิ่งกว่าคุณตาของเธอตอนอายุห้าสิบปีอีก นิสัยก็ซกมก สกปรก ชอบกดขี่คนอื่น เธอจะไปแต่งงานกับคนแบบนั้นได้ยังไงกัน และที่สำคัญไอ้เจ้าสัวนั่นอายุมากกว่าเธอเป็นสองเท่าเชียวนะ อีกไม่กี่ปีก็จะแตะเลขห้าแล้วด้วยซ้ำ

โครก~ คราก~

จู่ๆ เสียงท้องของเธอก็ร้องดังขึ้นในขณะที่เธอกำลังทำหน้ามุ่ยอยู่ทำให้ฉลามเผลอหัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

“อย่าหัวเราะสิ ก็คนมันหิว”

“แล้วทำไมถึงไม่บอกล่ะ” คำพูดระหว่างเธอกับเขาเริ่มจะดูสนิทกันมากขึ้นเพียงแค่ได้พูดคุยกันสักพัก ความสัมพันธ์ที่พัฒนาอย่างรวดเร็วอาจจะดูแปลกไปหน่อย แต่ถ้าหากความรู้สึกของทั้งสองนั้นตรงกันก็คงจะไม่ใช่เรื่องแปลกมากนัก

ญารัณเฝ้ามองดูชายหนุ่มที่เธอทำข้อตกลงด้วยเมื่อคืนด้วยความแปลกใจ ที่จริงเธอคิดว่าเขาจะเป็นพวกเจ้าชู้ แบดบอยด้วยซ้ำ แต่การกระทำทุกอย่างของเขามันกลับทำให้เธอใจเต้นแรงอยู่เรื่อยเลย เธอรู้สึกได้ว่าฉลามกำลังพยายามใส่ใจ ดูแล และทะนุถนอมเธออยู่ตลอดเวลา เธอก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองเผลอคิดเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า แต่นั่นคือสิ่งที่เธอรู้สึกได้เมื่ออยู่กับเขา

“ง่วงเหรอ ไปนอนสิ” ฉลามที่เห็นหญิงสาวนั่งสัปหงกขณะที่กำลังนั่งมองเขาเซ็นเอกสารอยู่บนโซฟาหลังจากที่กินข้าวกันเสร็จก่อนหน้านี้

“อือ งั้นรัณไม่เกรงใจแล้วนะ”

“อืม ตามใจเธอเลย” ญารัณลุกกลับไปที่ห้องนอนตามเดิมด้วยความง่วงหลังจากที่กินยาที่เขาบังคับให้กินเข้าไป

แต่พอจะนอนเธอกลับรู้สึกกังวลเรื่องแม่ของเธอไม่หาย อีกไม่นานคนพวกนั้นต้องออกตามหาตัวเธอกันให้วุ่นแน่นอน หรือไม่ก็อาจจะส่งคนออกตามหาตัวเธอแล้วก็ได้ เธอตัดสินใจแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอจะไม่ยอมกลับไปที่นั่นเด็ดขาด เธอไม่อยากเอาชีวิตของตัวเองไปจมทุกข์อยู่กับที่นั่นอีกต่อไป เพราะสิ่งที่เธอเคยเจอมามันทุกข์ทรมานมากกว่าที่จะมีความสุขเหมือนภาพลักษณ์จอมปลอมที่คนเหล่านั้นสร้างขึ้น...

“เรน นายไปสืบประวัติของญารัณมาเพิ่มที” ฉลามเอ่ยบอกคนปลายสายเพียงสั้นๆ ก่อนจะวางสาย เขามีบางอย่างที่สงสัยอยู่ไม่น้อยเกี่ยวกับญารัณ ภายนอกอาจจะดูเหมือนผู้หญิงธรรมดาๆ ทั่วไป แต่รอยแผลเป็นบริเวณเอวด้านขวาของเธอนั้นทำให้เขาเกิดความสงสัย แม้รอยแผลเป็นนั้นจะจางลงไปมากแล้วเพราะญารัณสักทับไว้ แต่เขาก็ยังคงสังเกตเห็นมันได้อย่างชัดเจน บาดแผลนั่นลึกเกินกว่าที่จะเป็นแผลที่เกิดจากอุบัติเหตุทั่วไปและไม่ได้มีเพียงแค่รอยเดียว มีรอยแบบเดียวกันมากถึงสามที่บนร่างกายที่แสนบอบบางของญารัณ

“นอนแบบนี้ เดี๋ยวก็ได้ไข้ขึ้นกันพอดี” ชายหนุ่มที่เพิ่งวางงานทุกอย่างลงและกลับมาหาคนที่นอนอยู่บนเตียงแถมยังไม่ห่มผ้าแต่กลับเปิดแอร์อุณหภูมิเพียงสิบแปดองศา ความเงียบสงัดภายในห้องทำให้ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้าจากการทำงาน

“อือ ทำงานเสร็จแล้วเหรอ” เสียงงัวเงียของญารัณเอ่ยถามขึ้นพลางเงยหน้าขึ้นมามองคนที่นอนพาดกลางเตียงมาทับขาของเธอ

ฉลามรีบลุกเปลี่ยนท่านอนมากอดร่างเล็กไว้แทน ญารัณมองดูเขาด้วยความสงสัย ใบหน้าของเขาเหมือนคนที่กำลังเหนื่อยล้าและหมดแรงอยู่เลย และเธอก็สัมผัสได้ถึงความเศร้าในใจของเขาที่กำลังแผ่รังสีออกมารอบๆ

“เหนื่อยเหรอ” มือเล็กลูบหลังของเขาอย่างกล้าๆ กลัวๆ แต่พอเห็นปฏิกิริยาของเขาแล้วจึงมั่นใจที่จะปลอบเขาให้มากขึ้น

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอห้ามทิ้งเฮียเด็ดขาด” ญารัณอึ้งนิดหน่อย เขาจะรู้สึกผูกพักกับเธอได้เพียงเพราะความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นในคืนเดียวจริงๆ เหรอ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เธอตอบกลับเขาไปอย่างนั้นกัน

“อืม รัณสัญญา”