หนี้หัวใจคุณชายมาเฟีย

ทั้งห่วงและหวง

ร่างหนาของผู้ทรงอิทธิพลก้าวขาเข้ามาภายในเขตของผับขนาดใหญ่ บอร์ดี้การ์ดทั้งหมดต่างก้มหัวเคารพกันอย่างรู้กัน ลูกน้องนับสิบคนเดินคุ้มกันเจ้านายของตัวเองรอบด้าน

“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะหลานรัก” ไลจาห์ เขามาที่นี่เพื่อมาหาฉลามหรือหลานชายทางสายเลือดเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ เวกัสสีหน้าขุ่นหมองด้วยความไม่พอใจที่รู้ว่าพ่อของตัวเองมาที่นี่เพื่อมาเจอฉลามไม่ได้มาที่นี่เพื่อติดต่อกับลูกค้าอย่างเดียว

“ครับคุณอา”

“แด๊ด ผมไปเดินเล่นก่อนนะ เหม็นขี้หน้าไอ้พวกขี้ประจบ” เวกัสจงใจต่อว่าฉลามแต่นั่นก็ไม่ทำให้คนที่โดนต่อว่าสะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียวเพราะเขาไม่ได้เป็นอย่างที่เวกัสพูดสักหน่อย

“อาว่าเราไปคุยกันหน่อยดีกว่านะ” ไลจาห์เอ่ยก่อนที่ฉลามจะเดินนำไปที่ห้องรับรองแขกอย่างรู้งาน เขาถูกสั่งให้มาดูแลงานที่นี่เพียงสองเดือนเท่านั้นและจะต้องกลับไปดูแลงานที่อังกฤษต่อตามที่ไลจาห์สั่ง การกลับไปที่อังกฤษครั้งนี้จะเป็นการเริ่มแก้แค้นของเขาอย่างสมบูรณ์ แต่ตอนนี้ติดตรงที่ว่าเขายังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับญารัณเลยเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องงาน

เวกัสที่แยกตัวออกมาเดินไปที่บาร์และสั่งเหล้ามาดื่มระหว่างที่ต้องรอไลจาห์คุยกับฉลาม ตั้งแต่เหนือน้ำตายไปแทนที่เขาจะรู้สึกสบายใจแต่กลับรู้สึกทะแม่งๆ ยังไงก็ไม่รู้ เขารู้สึกว่าการกลับมาของฉลามไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่เพราะมันคือศัตรูของเขามาตั้งแต่เด็กแล้ว และยิ่งไปกว่านั้นเขารู้สึกว่าฉลามไม่ใช่คนที่ไว้ใจได้ คนแบบเดียวกันมักมองพวกเดียวกันออก ด้วยเหตุนี้เขาจึงมีแผนสำรองที่วางไว้แล้ว เขาเสียดายเล็กน้อยที่ต้องเสียลูกน้องคนสนิทอย่างเกรย์สันไปแต่ถึงยังไงการเก็บคนที่ทรยศตัวเองไว้ข้างกายก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีเช่นกัน

“หืม ที่นี่มีสาวสวยๆ แบบนี้ด้วยเหรอ” สายตาของเวกัสสะดุดกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนอยู่ที่ระเบียงชั้นสามของผับตรงนั้นเป็นจุดที่แทบไม่มีคนเพราะเป็นเขตหวงห้าม

เวกัสลุกขึ้นยืนและเดินขึ้นไปยังชั้นสามโดยที่ดวงตาทั้งสองจับจ้องหญิงสาวคนนั้นอย่างไม่วางตา เขาไม่เจอผู้หญิงที่ถูกใจเขาขนาดนี้มานานมากนับตั้งแต่ที่ต้องปล่อยให้ลูกสาวของศัตรูคนก่อนหนีรอดไปได้

ในที่สุดเขาก็ขึ้นมาถึงจุดที่เป็นเขตหวงห้ามของฉลามที่สั่งห้ามไม่ให้คนนอกเข้าโดยเด็ดขาด หญิงสาวที่ไม่ทันสังเกตเห็นเขากำลังมองดูผู้คนที่กำลังสนุกอยู่ด้านล่างอย่างใจลอย

สวย...สวยมากจริงๆ

หญิงสาวร่างเล็กตรงหน้ามีใบหน้ารูปไข่ที่ดูสดใสแม้ยามนี้จะไม่ได้ยิ้มออกมา มุมปากสองข้างยกขึ้นอมยิ้มเล็กน้อย ชุดที่ใส่อยู่ก็เป็นเพียงเสื้อเชิ๊ตกับกางเกงขาสั้นเท่านั้น แต่ทันทีที่หญิงสาวรู้สึกตัวและหันมาเห็นคนที่กำลังมองเธอด้วยสายตาหื่นกาม เธอก็รีบวิ่งหนีโดยทันที

“จะหนีไปไหน ยังไม่ทันได้ทำความรู้จักกันเลย สวยๆ แบบนี้มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวล่ะ” เวกัสพุ่งตัวเข้าคว้าแขนเล็กไว้ได้ทัน ทำให้หญิงสาวไม่สามารถวิ่งหนีได้ แต่ก็ไม่ยอมร้องหรือพูดอะไรออกมาเลยแม้แต่นิดเดียว

“อ๊ากกกก นังบ้าเอ๊ย” เวกัสถูกผู้หญิงคนนั้นกัดเข้าที่แขนอย่างแรงจนเลือดไหล เขาจึงต้องยอมปล่อยมือทำให้หญิงสาวใช้โอกาสนี้วิ่งหนีไป แต่ถึงอย่างนั้นเวกัสก็ไม่ยอมแพ้และพยายามวิ่งตามหาแต่ก็ตามหาไม่เจอ ในขณะเดียวกันเสียงโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นพอดี

“ครับแด๊ด เดี๋ยวผมจะรีบไปครับ” เวกัสต้องยอมกลับไปด้วยความเสียดายเพราะไลจาห์ต้องรีบไปพบลูกค้าคนสำคัญต่ออีก

หลังจากที่ฝีเท้าหนักวิ่งออกไปจนหญิงสาวแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครแล้ว ญารัณที่ซ่อนตัวอยู่ตรงซอกตึกถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอแค่ออกมาเดินเล่นนอกห้องเพราะรู้สึกเบื่อเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าจะต้องมาเจอผู้ชายโรคจิตที่เข้าถึงตัวเธอได้ไวขนาดนี้ ขืนฉลามรู้มีหวังเขาต้องดุเธอแน่นอน

ญารัณกลับมาที่ห้องอย่างรวดเร็วแต่ดูเหมือนว่าจะช้าไปนิดหน่อย เพราะตอนนี้ฉลามกำลังมองเธอด้วยสายตาดุอยู่ที่โซฟา ฉลามไม่ชอบให้เธอออกไปนอกห้องตอนกลางคืนและสั่งห้ามเธอไว้ด้วย แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังดื้อรั้นและแอบออกไปข้างนอกทุกคืน

“ก็บอกว่าห้ามออกไปข้างนอกตอนกลางคืนไง” น้ำเสียงเรียบนิ่งของเขาทำให้เธอขนลุก เพราะนี่คือน้ำเสียงปกติที่เขาจะใช้เวลาที่รู้สึกโกรธจริงๆ

“ก็รัณเบื่อนี่นา”

“แต่ข้างนอกมันไม่ปลอดภัย ถ้าเกิดอะไรขึ้นเฮียจะไปช่วยเธอทันได้ยังไง”

“แต่...รัณดูแลตัวเองได้” ฉลามยิ้มเยาะให้กับความอวดดีของคนตัวเล็ก ตอนนี้เขาโกรธเธอมากจริงๆ เพราะเขาทั้งหวงและห่วงเธอมาก และเขาไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ห้ะ ดูแลตัวเองได้งั้นเหรอ ตอนนั้นยังโดนวางยาขนาดนั้นเลย คิดว่าจะดูแลตัวเองได้จริงๆ เหรอ”

“เฮียไม่รู้อะไร เฮียก็ไม่ต้องพูด รัณเอาตัวรอดได้อยู่แล้ว ขนาดเมื่อกี้ยังรอดมาได้เลย” ญารัณที่เพิ่งรู้ตัวว่าหลุดพูดถึงเรื่องเมื่อกี้ออกไป ก็รีบเอามือปิดปากตัวเองด้วยความตกใจ

“เมื่อกี้งั้นเหรอ”

“รัณไปนอนก่อนนะ” ญารัณรีบตัดบทและวิ่งกลับมาที่ห้องนอนตามสัญชาตญาณของตัวเองที่รู้ว่าฉลามกำลังเดินตามเธอมา เธอพยายามจะล็อกประตูห้องนอนแต่ก็สู้แรงดึงจากฉลามที่กำลังพยายามจะเปิดประตูเข้ามาไม่ไหว จนตัวปลิวไปตามแรงดึงประตูของฉลาม

ร่างเล็กเสียหลักล้มลงแต่โชคดีที่ฉลามจับไว้ได้ทันจึงไม่ทันที่จะล้มลงไปกระแทกพื้น ตอนนี้เธอตกอยู่ใต้พันธนาการของเขาแล้วก็คงจะยากที่จะหนีความผิดต่อไป ยิ่งตอนนี้รังสีความโกรธของเขากำลังส่งมาถึงเธอผ่านสายตาอันน่ากลัวนั่นอีก

"ทำผิดแล้วคิดจะหนีงั้นเหรอ"

"เฮีย~ รัณขอโทษ"ท้ายที่สุดเธอก็ต้องเลือกที่จะยอมรับผิดแต่โดยดี ก่อนที่คนตรงหน้าจะโกรธไปมากกว่านี้จนควบคุมตัวเองไว้ไม่ได้

"อย่าขัดคำสั่งเฮียอีก คนที่จะมีแต่เสียกับเสียก็คือเธอ"ฉลามเริ่มอ่อนโยนลงเรื่อยๆ พอเห็นสีหน้ารู้สึกผิดของคนตัวเล็กหัวใจของเขาก็อ่อนระทวยไปหมด

"อืม รัณจะไม่ทำอีก"

"แต่เฮียจะไม่ยอมใจดีกับเธอหรอกนะ!!!"