“อื้ออ~” เสียงงัวเงียดังขึ้นจากคนที่เผลอหลับระหว่างการเดินทางกลับ ร่างบอบบางขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเริ่มรู้สึกตัวว่าสิ่งที่เธอหนุนอยู่ในตอนนี้มันเป็นท่อนแขนแกร่งๆ ของใครบางคนที่นอนอยู่ในระดับเดียวกัน
ตากลมสวยตวัดกลอกกลิ้งไปด้านข้างเล็กน้อย หวังจะลอบเหลียวมองเสี้ยวใบหน้าคมของคนข้างๆ แต่ดันสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเผลอสบสายตาเข้าทันที
“ลัน…” อลันอมยิ้มให้คนที่หวังจะแอบมองเขา แต่ต้องเก็บอาการที่มันกำลังส่งผลให้หัวใจแกร่งเต้นแรง
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
“ฟ่างหลับนานไหม แล้วนี่หนุนแขนลันตั้งแต่ตอนที่เอนหลังเลยเหรอ?” คนถามผละศีรษะออกสัมผัสได้ว่าหัวใจของตัวเองกำลังเต้นโครมคราม มือเรียวยกขึ้นลูบมุมปากของตัวเองเบาๆ เพราะไม่แน่ใจว่าเผลอมีอะไรเปรอะเปื้อนที่ปากระหว่างที่หลับไหมตามประสาคนชินกับหน้ากล้องจนต้องห่วงภาพลักษณ์ของตัวเอง
“ฟ่างหลับไปประมาณชั่วโมงกว่า และตื่นมาก็ยังสวยเหมือนเดิมนะครับ ไม่มีอะไรเปื้อนแ
