EP 6 ผมเป็นเจ้านาย ผมเป็นคนออกคำสั่ง!
1194 Words
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ”
พยาบาลสาวเอ่ยตอบสั้นๆ โดยไม่ยอมสบตา และหันกลับไปตั้งหน้าตั้งตาล้างจานชามต่ออย่างตั้งอกตั้งใจราวกับกำลังฝึกซ้อมเพื่อเข้าร่วมแข่งขันชิงแชมป์นักล้างจานมือทองระดับโลก หล่อนขัดแล้วขัดอีก ถูแล้วถูอีก จนคนมองชักจะเจ็บแทนชาม
“เมื่อคืนคุณเล่านิทานอะไรให้ลูกผมฟัง”
เดินถือแก้วนมมายืนพิงโต๊ะไม้สักอย่างดีใกล้ๆ เพิ่งรู้ว่าจิบนมไป มองสาวไป ก็เพลินดี...
“ถ้าเรื่องสุดท้ายก็... ราพันเซลค่ะ” เธอตอบโดยไม่หันมา หากก็เห็นจากด้านข้างว่าใบหน้าหวานกำลังระบายรอยยิ้ม “เจ้าหญิงผมยาวกับโจรซ่าจอมแสบ”
“ราพันเซล” นายแพทย์หนุ่มทวนคำ “นิทานของกริมม์เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าพระเอกเป็นเจ้าชายหรอกหรือ?”
มนตราปิดก๊อกน้ำพร้อมกับเริ่มลงมือใช้ผ้าสะอาดเช็ดถ้วยเช็ดชาม เธอตอบคำถามเขาอย่างผ่อนคลายขึ้น หากก็ยังไม่ยอมมองตาเขาตรงๆ อยู่ดี
“เป็นเวอร์ชันของวอลดิสนีย์ค่ะ แอนิเมชัน สนุกนะคะ ถ้าเป็นนิทานของกริมม์แบบออริจินัลฉันคิดถึงแล้วหดหู่ค่ะ สงสารราพันเซล กลัวน้องอิฐ เอ้อ... คุณอิฐจะเศร้าแล้วเก็บไปฝัน”
“อ้อ...” ตอบรับเสียงยาว ก่อนวางแก้วนมไว้ด้านหลัง “เรียกตาอิฐตามแต่คุณสะดวกเถอะ ผมอนุญาต... ถ้าพูดถึงแอนิเมชันของวอลล์ดิสนีย์ ผมมีเรื่องนึงจะนะนำให้คุณดู ...จะได้เอามาเล่าให้ตาอิฐฟังอีกไง” รีบบอกเสริมเมื่อสาวเจ้าหันมามองอย่างสงสัย “How to Train Your Dragon”
“อุ๊ย! เรื่องนี้ฉันชอบมากเลยค่ะ” หันมาบอกด้วยดวงตาพราวประกาย และรอยยิ้มหวานจนน้ำตาลจืดสนิท “ไว้คืนนี้จะเล่าให้น้องอิฐฟังนะคะ น้องต้องชอบเขี้ยวกุดแน่ๆ”
คงชอบคุณมากกว่า...
แอบคิดในใจนิ่งๆ และลอบสังเกตอากัปกิริยาเป็นกันเองมากขึ้นของสาวน้อยตรงหน้าด้วยความรู้สึกเหมือนใจลอยๆ ไปหาเธออย่างบอกไม่ถูก เขากำลังถูกสะกด... สะกดด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสากับบทสนทนาไร้สาระแต่สีหน้าสีตานั้นกลับเป็นธรรมชาติและน่ามองเสียจนไม่อยากจะหยุดคุยตอนนี้ ทั้งที่ก็น่าจะรู้ว่าเป็นการเสแสร้งแกล้งทำ! ให้ตายเถอะ เขาลืมไปได้อย่างไรว่าเธอเคยเป็นนักแสดง ชั่วโมงบินทางการแสดงเธอสูง คนนอกวงการแบบเขาคงไม่มีทางตามทัน
“ผมจะไปแต่งตัวก่อ...”
“อุ๊ย น้ำร้อน”
คนหนึ่งบอกพร้อมกำลังจะเดินผ่านหลังเธอไป ส่วนอีกคนอุทานเสียงหลงเมื่อได้ยินเสียงหวีดจากกาน้ำที่เธอตั้งเตาทิ้งไว้และพุ่งตัวไปทางเตาไฟโดยไม่ทันระวัง สาวน้อยชะงักกึก พร้อมกับที่พันธนาการหยุดฝีเท้าห่างจากเนื้อตัวหอมละมุนเพียงครึ่งก้าว เขาโอบมือไปด้านหลังเธอตามสัญชาตญาณเพราะหากชนกัน คนตัวเล็กแค่บ่าเขานี่แหละคงล้มคว่ำ
แต่สถานการณ์กลับไม่เป็นไปตามนั้น มนตราหยุดฝีเท้าได้ทันท่วงทีก่อนจะชนเขา และมือเขาที่ต้องการซัพพอร์ตความปลอดภัยให้หญิงสาวกลับเกี่ยวเอากิ๊บดำตัวยาวหลุดจากหมวกพยาบาลของเธอ
“โอ๊ย...”
เสียงร้องด้วยความเจ็บและตกใจทำให้พันธนาการรู้สึกใจหาย ผมยาวสองสามเส้นหลุดขาดจากแรงกระชากติดกิ๊บในมือเขามา และเจ้าของเส้นผมก็ยกมือขึ้นจับหมวกพร้อมกับเบ้หน้านิดหนึ่ง นัยน์ตาสวยซึ้งเผลอเงยมองสบตาเขาโดยไม่รู้ตัว
“ขอโทษ เดี๋ยวผมติดให้”
“อย่าค่ะ!”
บอกพร้อมยกมือขึ้นดันอกเขานิดหนึ่งแล้วก้าวถอยหลัง ก่อนหลุบตาลงมองต่ำอีกครั้งโดยไม่ละมือจากหมวกที่ทำท่าจะตกหลุดลงมาหากไม่ได้รับการติดล็อกไว้อย่างแน่นหนาด้วยกิ๊บในมือพันธนาการนี้ ชายหนุ่มขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่สบอารมณ์และงุนงงเหลือจะกล่าว มนตรานี่ยังไงกัน กับแค่เขาจะรับผิดชอบและช่วยเหลือ กลับผวาหนีราวกับกลัวจะถูกลวกด้วยของร้อน!
“ขอ... ฉันติดเองเถอะค่ะ”
ฝ่ามือขาวยื่นมาตรงหน้าเพื่อขอกิ๊บเจ้าปัญหาไปจัดการเอง หากแต่คนถูกขอก็ทำหน้าเข้มอย่างไม่สบอารมณ์เท่าไร เด็กบ้านี่... เรื่องมากอยู่ได้!
“ผมจะติดให้”
“แต่...”
“ผมเป็นเจ้านาย ผมเป็นคนออกคำสั่ง และคุณต้องทำตาม เข้าใจมั้ย?”
“แต่ฉัน...”
“ผมบอกว่าจะติดให้ ก็จะติดให้ไง”
บอกพร้อมยื่นมือไปหวังกระชากมือน้อยที่ยื่นมาขอกิ๊บนั้นด้วยอารามหงุดหงิดขัดใจ หากแต่สาวน้อยตรงหน้ากลับหดมือหลบได้เร็วกว่าอย่างไม่น่าเชื่อ และเมื่อเขาก้าวเข้าไปหา วูบหนึ่งนั้นชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงกระแสความตื่นกลัวที่แผ่ออกมาจากนัยน์ตาคู่หวาน ก่อนที่เธอจะทำในสิ่งที่เขาไม่ทันตั้งตัวรับ และไม่คิดว่าจะได้รับจากพยาบาลสาวที่เขาเพิ่งจ้างเป็นวันแรกแบบนี้!
เพี๊ยะ!
แม้สุดแรงของคนตัวบางที่ฝากรอยห้านิ้วไว้บนแก้มเขาจะไม่ทันให้ร่างใหญ่โตนั้นกระดิกตัวได้ด้วยซ้ำ หากแต่ความรู้สึกเสียหน้าก็พัดพากระแสความโกรธขึ้นมาเป็นริ้ว พันธนาการมุ่นคิ้วอย่างหงุดหงิด นึกอยากเอ่ยปากไล่เธอออกวันนี้ไปเลยให้มันรู้แล้วรู้รอดนัก ดูเอาสิ เขายังไม่ทันได้ทำอะไรไม่ดีหรือคิดจะทำร้ายเธอสักหน่อย เขาพยายามจะช่วยต่างหาก ทำไมต้องโดนแม่ดาวยั่วนี่ตบด้วยล่ะ
ทีเมื่อคืนเธอแหวกอกยั่วเขาขนาดนั้นที่หน้าห้องนอนของอิสรภาพ เขายังไม่คิดอยากจะตบ... ตบหน้าเธอเลย!
“มีอะไรกัน... รึเปล่าคะ?”
เสียงห้ามทัพที่ดังมาจากทางประตูครัว ทำให้เจ้านายหนุ่มสบถในคออย่างหงุดหงิด มือหนากำแน่นอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ ก่อนเอ่ยบอกคุณผกาไปด้วยโทนเสียงมั่นคง หากแต่หางเสียงพาลพาโลอย่างเด่นชัด
“เปล่าครับ ผมขอตัว”
บอกจบก็เดินอ้อมโต๊ะตัวใหญ่ออกจากห้องไปโดยไม่สนใจใครทั้งนั้น ให้ตายสิ! เมื่อวานนี้ชีวิตเขายังปรกติสุขดี ไม่มีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจอะไร ไม่ร้อน ไม่เย็น... ทุกสิ่งดำเนินไปตามครรลองของมันอย่างชืดชานับแต่แพรธาราผู้เป็นที่รักของเขาจากไป และชาลงเรื่อยๆ เมื่อจำต้องเชื่อที่ตำรวจบอกว่าเธอไม่มีทางรอด ตำรวจน้ำของอังกฤษพบซากเรือและศพจำนวนหนึ่ง แต่ที่หายสาบสูญไปหรือได้กลับมาไม่ครบก็มีไม่น้อยเพราะมีฉลามขาวยักษ์หลงมาจากฝั่งทะเลเขตร้อนเนื่องด้วยภาวะโลกร้อนและอุณหภูมิของน้ำทะเลที่สูงขึ้น
- Writer
