chapter 31
1321 Words
Arabella pov's
Wala na sigurong mas masakit pa sa lahat nang pinagdaanan ko sa buhay..
Kung minsan,naiisip ko,paanu ko ba nakakayanan ang lahat nang Yun?
Bata pa lang ako,puro na masasakit ang pinagdaanan ko...Naulila ako nang hindi ko inaasahan...
I was so alone,that time...at lubos ang pasasalamat ko kay Senyora Concha,nang dahil sa kanya natuto akong bumangon muli...
Hanggang sa..naiwan na naman akong mag isa...nang nawala ang Senyora pakiramdam ko nawalan ulit ako nang magulang....
Pero dumating si David...
I was deeply Inlove with him....na pakiramdam ko, sa kanya nalang umikot ang mundo ko.
He was my first love..my first heartache,the first person who made my life worst and turned me into something I don't expected myself could be...
I gave my all to him....I loved him with all my heart....but all he did was break me into pieces...
And then Sean came into the picture....I never seen myself loving him.. because I am already falling inlove with his brother...I already gave myself to the man I really loved..
Pero matindi pala talaga ang tadhana kung magbiro.
Dahil sa laki nang utang na loob ko sa pamilyang Alonzo...napilitan akong I gave up,ang sarili Kong kaligyahan...para makatulong sa Iba...And that is Sean,for him to live longer..
Mahal na mahal ko si David...but I felt the true meaning of love to Sean...
Sean did everything,just to made me happy everyday of my life with him...
He even owned my baby..kahit na alam niyang hindi ito sa kanya...
But unfortunately...he left me when I needed him the most....
I was in the middle of difficulties,when Sean gone....
Ni hindi man lang niya ako hinayaang mayakap at masilayan ang maamo niyang mukha....
I hate him for leaving me...he left me with all of pain...
At alam niyo kung anung pinakamasakit? David comeback,and as if nothing's happened...He decided to kill my baby just to made me live...
Sean,is gone...I don't have to live my life without him... Sana hinayaan nalang ni David na ang baby ang mabuhay and took my life with Sean...
Pakiramdam ko wala na akong puwang sa mundong ito..tapos na ang obligasyon ko...I had enough... ubos na ubos na ako...
Halos mag dalawang linggo akong unconscious sa hospital,kaya wala akong kaalam alam sa mga nangyayari..
At sa pag gising ko,wala na pala akong,babalikan..Wala na ang
asawa ,at anak ko...Mas masakit pa sa inaasahan ko.. pakiramdam ko,Wala na akong dahilan pang mabuhay..losing them...means losing my life too...
And seeing David again was truly made me turned into a monster...hindi ko mapigilan ang namuong Galit sa puso ko nung bigla niya akong iniwan ...
Galit na Galit ako sa kanya...I was so mad of him, because he was a coward...
And this is damn too much...i really hate him because seeing him now...made me realize.. that it's still him that I love..
I love my husband..but damn,hindi pala talaga basta bastang maturuan Ang puso..I maybe fall with another man...pero sa kaibuturan nang puso ko..Siya pa din talaga..
Kaya ganun nalang ang galit ko,.Galit ako sa pagkawala nang anak ko .Galit ako dahil nagpakita na naman siyang muli sa akin...At bumalik na naman lahat ang naging masasakit na alaalala ko sa kanya...
The doctor already explained me everything why they had to choose...over me and the baby...
He also explained,that David didn't want to choose..and he did had a hard time deciding kung sino sa amin nang anak ko ang pwedeng mabuhay.....
At ayaw talaga daw nitong pumili,he wants us to live both,but the doctor forced David to do the decision,kung Hindi.. dalawa daw kami nang anak ko ang mawawala.
And I am not that stupid,para hindi mauunawan ang ginawang yun ni David..
I was thought that Sean made the decision...but when David came in the hospital,it made sense... nalaman kung siya pala ang namili...
Masakit kasi...alam ko ang buong katotohanan..and it was his responsibility to chose because siya naman talaga ang ama nang anak ko..
Hindi ko lang talaga maiwasang magalit nang makita itong muli..And I don't have any plans to be with him again...Hindi na muli..
Tapos na ang obligasyon ko sa kanila,I already paid what they've given me..
Nang gabing yun,pinakalma ako nang mga nurse,dahil sa sobrang pressured ..
It was Aling Rosa who's with me...hindi niya ako iniwanan, actually sobra akong thankful dahil kahit papanu,may nag iintindi pa din sa akin....
" Uhm...Aling Rosa..may pakiusap po sana ako sayo..." mahinang wika ko sa kanya...
" Anu ho iyon..senyorita.." she asked..agad naman akong napangite..
" Aling Rosa..Ara ho..Wala na ang Asawa ko,kaya tapos na din ang pagiging amo ko senyo..." malungkot Kong wika na agad naman niya akong niyakap..
" Anak.. pasensya kana..Wala akong magagawa sa mga naramdaman mo ngayon..pero Isa lang masisiguro ko.. magiging maayos din Ang lahat..magtiwala ka lang.." Aling Rosa said...at muli akong niyakap ..
" Marami hong salamat sa lahat lahat Po...lalo na sa pag iintindi niyo po sa akin Dito.." I said
" Anak...walang anu man lahat nang Yun..at kahit Wala na si Sean,Asawa ka pa din niya..at mananatili ka pa din sa Amin Hindi ba?" she asked..at agad lang akong umiyak..
" I miss him aling Rosa...napakabute niyang tao...para mawala ng maaga...masakit na masakit iyon sa akin..." I cried...
" Ssh..ssh...tama na yan anak..may dahilan ang lahat...magtiwala ka lang anak,Teka Anu nga bang ipapakisuyo mo sa akin?" Ang tanong ni Aling Rosa sa akin..
" Uhm....gusto ko sana nang macchiato cappuccino ho..maari niyo Po ba akong ibili Po? " nahihiya kong wika,habang pinupunasan ko ang mga luha ko..
Agad naman napangite si Aling Rosa...at hinawakan ako sa aking pisnge..
" Hay..kaw talagang bata ka...kahit kelan nakaktuwa ka talaga...napakahilig mo sa kape..sige..ibili kita ngayon na..." Aling Rosa said..at agad naman itong tumayo..
Ngunit kinapitan ko ang kamay nito..
" Maraming salamat po .." i said at ngumite ako sa kanya...
At tuluyan na nga itong nakalabas sa pinto..
Naiwan akong mag Isa...at siguro ito na ang pagkakataon kong baguhin ang takbo nang buhay ko...masyado nang magulo lahat...
Gusto ko nang lisanin ang mundong kinabilangan ko ngayon..And for once..I want to be with myself alone...
John David Alonzo pov's
" what??" ang tanong ko kay Aling Rosa na kasalukuyang kong kausap ngayon sa phone..At umiiyak ito...
Agad akong nagmadali...at pumunta agad sa hospital,hindi pwede to... kailangan kong mahanap si Arabel...hindi pwedeng Basta Basta nalang itong aalis...
Nangako ako kay mommy at kay kuya na aalagaan ko ito,but F*CK!! she's gone..and I need to find her at all cost...
Agad kong pinachecked ang lahat nang CCtv sa hospital..baka sakaling mahabol ko pa ito..but unfortunately I don't have any lead kung paanu ko ito susundan...
Hindi ko napigilan ang damdamin ko,halos napagmura ko lahat nang security sa loob nang hospital...Galit ako dahil nawalan na naman ako nang chance para makabawi kay Arabel..
I know she was really hurt so bad..at naintindihan ko iyon..but she dont have to go...she don't have to leave like this..
Halos natawagan kuna lahat na pwede kung pagtanungan..
But lahat sila,Gulat na gulat sa paghahanap ko kay Arabel dahil ang alam nila ay wala pa itong malay...
Lalo na si Grant at Alora...alalang alala ang mga ito sa kaibigan nila,kung San na nagpunta ang kaibigan nilang Yun...
Dahil sa pagkakalam nang mga ito ay wala nang mga kamag si Arabel..
Kaya it's very clueless kung,San Namin hahanapin si Arabel, halos Hindi pa ako makapagmove on sa pagkawala ni kuya,but here I am...I felt like I am being insane thinking where the hell I'm going to find her...
Ilang Araw na nag nakalipas but there's no sign of Arabel...kumuha na din ako nang mga tauhan para hanapin ito...but damn! there's no used!!
Wala akong nagawa but I had to tell mommy what happened...ayaw ko man muna sanang sabihin sa kanya..but she has to know...halos nababaliw na ako kakaisip ko kung nasaan na siya...
Hindi ako titigil hanggat hindi ko siya mahanap...kahit ilang tao pa babyaran ko just only to find her..I am willing to take a risk...
.
- Writer
