Chapter 3
1486 Words
คุณหมอแสนดีเดินทางมาถึงที่บ้านในเวลาต่อมา กำนันคงยืนกอดอกรอลูกสาวกลับมาที่บ้านหลังจากที่เช้าตรู่เธอขออนุญาตไปทำบุญที่วัด นี่ถ้าไม่ติดว่าภรรยาของเขาทำอาหารอยู่จะให้ตามไปเฝ้าลูกสาวแล้ว
“พ่อจ๋าทำอะไรตรงนี้จ้ะ”
แสนดีเดินเข้ามาหน้าบ้านก็เจอพ่อกำนันของเธอกำลังรออยู่ น่าจะห่วงลูกสาวมากกว่าล่ะมั่งถึงมายืนรอแบบนี้
“รอลูกสาวคนสวยไง มีผู้ชายที่ไหนมาเกาะแกะมั้ยพ่อจะตามไปยิงมัน”
“พ่ออ่ะทำไมถึงใจร้ายขนาดนี้คะ ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้ามายุ่งกับหนูหรอกค่ะก็พ่อเล่นขู่ทุกคนจนชื่อเสียงเลื่องลือไปทั่วอำเภอดอนไม้หวานแล้ว”
“ก็ใครให้มายุ่งกับลูกสาวกำนันคงล่ะวะ เอ็งนะต้องระวังตัวเองนะผู้ชายสมัยนี้มันไว้ใจไม่ได้”
กำนันคงเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง แสนดีเดินเข้ามาสวมกอดคุณพ่อของเธออย่างออดอ้อน จริงๆทุกวันนี้อยู่กับพ่อและแม่เธอก็มีความสุขมากแล้วแต่ก็ยังนึกถึงคำพูดของคุณภาคินเมื่อเช้าที่เขาบอกว่าการมีใครสักคนมันดีกว่า
‘มันจะจริงอย่างที่เขาพูดเหรอ…’
“รู้แล้วจ้ะพ่อหนูจะระวังตัวนะ”
“ก็ดีเอ็งนะเป็นสาวเป็นนางแถมยังเป็นคุณหมอคนสวยของอำเภอด้วย ผู้ชายที่ไหนเห็นมันไม่หลงเอ็งบ้างเพราะฉะนั้นพ่อสั่งห้ามไม่ให้เอ็งไปอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนทั้งนั้นเข้าใจมั้ย”
“จ้าๆ ไปกินข้าวเถอะจ้ะหนูหิวมากเลย”
หญิงสาวเออออตามคุณพ่อก่อนจะพากันเดินเข้าไปในตัวบ้าน ตอนนี้เธอยังไม่คิดเรื่องพวกนี้หรอกเพราะยังสนุกกับการอยู่กับครอบครัวและสนุกกับการได้ดูแลชาวบ้านอยู่ แต่ถ้าวันหนึ่งเธอจะต้องเปิดใจให้ใครสักคนแล้วมันทำให้เธอมีความสุขจริงๆก็จะลองดู…
ทางด้านของสารวัตรภาคินเขาเดินเข้ามาที่สภ.ดอนไม้หวานทำความเคารพผู้บังคับบัญชาก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ
“ผมสารวัตรภาคินรายงานตัวครับ”
“ตามสบายเถอะสารวัตรนั่งลงก่อน วันนี้เรามีความคืบหน้้าจะแจ้งให้ทราบเกี่ยวกับการขนไม้เถื่อนในคืนนี้ สายแจ้งมาว่าพวกมันจะขนตอนตีสองซึ่งเราจะไปดักรอที่ทางผ่านเพื่อเข้าจับกุม”
ผู้กำกับเอ่ยออกมาก่อนจะกางแผนที่บ้านดอนไม้หวานให้สารวัตรภาคินดูทิศทาง เขามองสำรวจอย่างตั้งใจถ้าเกิดว่าไม่ผ่านทางหลักก็มีอีกหลายทางที่จะไปต่อได้ซึ่งเขาคิดว่าคนร้ายไม่น่าโง่ขนาดนั้น
“ผมว่าผมลุยเองดีกว่า เราไปดักจับก็ได้แค่ของกลางไม่เจอต้นต่ออะไรหรอก สู้เข้าไปสืบถึงแหล่งเลยดีกว่าปล่อยให้พวกมันชะล่าใจไปก่อนแล้วเราค่อยจัดการทีเดียว”
“มันจะเสี่ยงเกินไปรึเปล่าสารวัตร คุณจะเป็นอันตรายได้นะ”
ผู้กำกับเอ่ยถามอย่างห่วงใย เขาไม่อยากให้ลูกน้องคนไหนได้รับบาดเจ็บจากเรื่องพวกนี้แต่ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องเซฟความปลอดภัยให้มากที่สุด
“ผมเอาตัวรอดได้ครับผู้กำกับ ผมผ่านการฝึกมาอย่างดีเรื่องเอาตัวรอดอย่าห่วงเลย แต่ว่าอยากให้ตำรวจทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นไปก่อนไม่อย่างนั้นพวกมันจะไหวตัวทัน”
ผู้กำกับหันไปมองผู้หมวดอย่างกังวลใจแต่ดูจากคำพูดแล้วเขาน่าจะเอาจริงเอาจังพอควรเพราะฉะนั้นไม่ห้ามดีกว่าปล่อยให้เขาจัดการเองก็ได้
“ระวังตัวด้วยนะสารวัตร”
“ครับท่านผมจะระวังตัวอย่างถึงที่สุด ฝากผู้หมวดสแตนบายรอคืนนี้ด้วยนะ ถ้าเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรผมจะรายงานมาที่นี่”
“ได้ครับสารวัตร ผมจะเตรียมกำลังพลรออยู่ที่นี่”
ทั้งสามคนตกลงกันได้ก็ประชุมแผนสำคัญต่อ คืนนี้น่าจะมีแค่สารวัตรภาคินที่ลุยเดี่ยวคนเดียวและคนอื่นต้องรอสัญญาณจากที่สภ.เท่านั้น ถ้ามีอะไรด่วนเดี๋ยวทางสารวัตรจะแจ้งมาเอง
ช่วงบ่ายแสนดีเดินทางมาตลาดกับคุณแม่เห็นว่าจะมาซื้อของสดเข้าบ้านแล้วก็ดูของใช้จำเป็นอย่างอื่นด้วย เธอเดินเลือกซื้อของทะเลอยู่และด้วยความบังเอิญที่ภาคินมาหาอะไรกินที่ตลาดเช่นกันก็เลยได้เจอกันอีกครั้ง
“บังเอิญอีกแล้ว.. ไม่ใช่สิพรหมลิขิตต่างหาก”
เขาเอ่ยออกมาเสียงหวานรีบไปช่วยหญิงสาวถือตะกร้าเพราะสำหรับคนตัวเล็กอย่างคุณหมอแสนดีคงถือแล้วหนักน่าดู
“ผมช่วยนะครับ”
“คุณภาคินเจอกันอีกแล้วนะคะ ขอบคุณค่ะ”
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะส่งตะกร้าไปให้ชายหนุ่มช่วยถือ สารวัตรภาคินยิ้มกว้างออกมาอย่างอารมณ์ดีที่ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหนก็ได้เจอหญิงสาวที่เขาชอบ
“พรหมลิขิตไงครับ”
“บังเอิญมากกว่ามั่งคะ งั้นขอแสนดีเลือกกุ้งแป๊บหนึ่งนะคะจะเอาไว้ทำแกงส้มให้พ่อกำนัน ท่านชอบกินมากเลยค่ะ”
“แล้วคุณหมอแสนดีคนสวยชอบกินอะไรครับ ผมจะได้ทำไปให้บ้าง”
“ทำอาหารเป็นด้วยเหรอคะ”
หญิงสาวเอ่ยถามกลับก่อนจะส่งตะกร้ากุ้งไปให้คุณป้าแม่ค้าที่รอใส่ถุงให้อยู่ เธอจ่ายเงินให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะรับของมาแล้วใส่ตะกร้าของตัวเองที่มีภาคินถือให้อยู่
“ก็พอได้ครับตอนฝึกรบ… เอ่อ หมายถึงว่าตอนอยู่ห้องเช่าคนเดียวมันจำเป็นต้องทำอาหารกินเองครับเพราะมันประหยัด ผมก็เลยทำเป็น”
“อย่างนี้นี่เองเก่งจังเลยนะคะ”
เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะมองหาคุณแม่ที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปนั่งเม้ากับใครเขาอีก เมียกำนันนี่คนรู้จักเยอะและคุยไปทั่ว ท่าทางจะอยู่ที่ร้านเสริมสวยแน่นอนเลย
“น้องแสนดีจริงด้วย พรหมลิขิตแน่ๆที่มาเจอกันที่นี่”
เสียงหวานเอ่ยดังขึ้นจากทางด้านหลัง แสนดีและภาคินหันไปมองตามเสียงก็เจอกับนายโตลูกชายคนโตของนายกอบต.ดอนไม้หวาน เขาเห็นมีผู้ชายยืนใกล้อยู่กับคุณหมอก็ชักสีหน้าใส่ทันที
“ไอ้หมอนี่มันเป็นใครกล้าดียังไงมาอยู่ใกล้คุณหมอของข้า”
“ใจเย็นก่อนนะคุณหมอไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น เธอมีสิทธิ์ที่จะยืนอยู่ใกล้ใครก็ได้ จริงมั้ยครับคุณหมอคนสวย”
เขาหันไปหยอกล้อหญิงสาวโดยไม่เกรงกลัวต่อใคร คิดว่าคนอย่างเขาเป็นแค่สารวัตรธรรมดาคนหนึ่งเหรอไงบอกเลยนะว่าคิดผิด พ่อของเขาเป็นผู้บังคับบัญชาการตำรวจแห่งชาติเส้นสายใหญ่โตแต่เขาเลือกที่จะใช้ความสามารถของตัวเองไต่เต้าจนได้ขึ้นเป็นสารวัตรยศพันตำรวจตรี กว่าจะมาถึงขนาดนี้เขาฝึกมาหนักมากไม่ได้ใช้เส้นสายของพ่อเลยสักครั้งย้ายไปประจำการหลายที่เพื่อทำผลงานจนมีแต่คนเห็นความสามารถ และไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นลูกของท่านภาคภูมิเพราะเขาไม่อยากทำงานลำบาก
“คนนี้คือคุณภาคินค่ะเค้าเพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่ นายโตก็รู้จักไว้สิจ้ะ”
“ไม่อ่ะไม่อยากรู้จัก คุณหมอไม่ต้องไปยุ่งกับมันนะไอ้หมอนี่มันไม่น่าไว้วางใจ”
“พูดถึงใคร… อ่อ ตัวนายเองอ่ะนะ”
เขาหันไปมองคุณหมอก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมกัน นายโตกำมือแน่นอย่างโกรธจัดคนอย่างเขาที่มีพ่อมีอิทธิพลในถิ่นนี้กลับถูกไอ้ผู้ชายที่ไร้หัวนอนปลายเท้ามาด่าถึงถิ่น แบบนี้มันหยามกันเกินไปแล้ว
“นี่แกว่าใครวะ! รู้มั้ยว่าฉันเป็นลูกใคร”
“เท่าที่รู้ก็น่าจะลูกคนแหละ ถ้าลูกหมาลูกแมวคงไม่พูดฉอดๆออกมาเยอะขนาดนี้ ไปกันเถอะครับคุณหมอผมเดินไปส่ง”
“ไปก่อนนะนายโต”
แสนดียิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินนำหน้าภาคินออกไปจากตรงนั้น เขาทำหน้ากวนประสาทใส่นายโตก่อนจะเดินตามคุณหมอไปอย่างอารมณ์ดี นายโตมองตามทั้งสองคนไปก่อนจะกำมือแน่นอย่างโกรธจัด
“ไอ้ลิง ไอ้สิง พวงเอ็งไปสืบมาว่าไอ้หน้าขี้เหร่นี่มันเป็นใคร! มันมาหยามข้าถึงถิ่นข้าต้องสั่งสอนมันสักหน่อย!”
“ได้จ้ะลูกพี่ พวกเราจะจัดการให้”
- Writer
