Chapter 2
1352 Words
ภาคินพยายามชวนคุณหมอแสนดีคุยเพื่อถ่วงเวลาให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานๆ เขาแกล้งทำเป็นเจ็บนั่นนี่จนหญิงสาวรู้สึกว่าเขาแกล้งทำมากกว่าเจ็บจริงแต่คนอย่างเธอไม่ว่าอะไรหรอกเพราะโดยปกติก็ไม่เคยด่าใครแรงๆสักที
“ว่าแต่มาทำบุญเหรอคะ”
“ใช่ครับ บังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมได้มาเจอคุณหมอที่นี่ เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เลยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนก็เลยแวะมากราบหลวงพ่อสักหน่อย โชคดีจังที่ตัดสินใจมา”
เขาอมยิ้มก่อนจะเอ่ยแซวหยอกล้อหญิงสาวแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อเท่าไหร่
“แล้วเจอหลวงพ่อหรือยังคะ”
“ยังเลยครับถ้าคุณหมอจะกรุณาพาไปก็จะดีมากเลยครับ”
“ตามมาสิคะเดี๋ยวพาไปเจอ”
แสนดีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินนำหน้าชายหนุ่มไปก่อน ภาคินรีบวิ่งตามหญิงสาวไปทันทีอย่างอารมณ์ดีมันไม่ใช่ความบังเอิญแน่นอนที่เขาได้เจอกับเธอในวันนี้ มันคือพรหมลิขิตที่พาเราสองคนได้มาเจอกันต่างหาก
“หลวงพ่อคะมีคนอยากมากราบค่ะ คุณชื่ออะไรนะคะ”
“ภาคินครับ ผมชื่อภาคิน”
“งั้นตามสบายนะคะแสนดีขอตัวกลับก่อน”
เธอพนมมือก้มลงกราบลาหลวงพ่อก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ชายหนุ่มอ้าปากค้างอย่างตกใจรีบกราบนมัสการหลวงพ่อก่อนจะคุยนิดหน่อยแล้วรีบตามหญิงสาวไปทันที แสนดีเดินถือตะกร้าออกมาจากตรงนั้นด้วยใบหน้าเอิมอิ่มไปด้วยความสุข
“รอผมด้วยสิครับคุณหมอคนสวย”
แสนดีหยุดชะงักไปก่อนจะหันไปมองตามเสียง ชายหนุ่มวิ่งตามเธอมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบร้องเรียกหญิงสาวไว้เพราะเขาอยากจะคุยกับเธอต่อ
“มีอะไรเหรอคะ”
“คุณหมอหยุดงานไม่ใช่เหรอ เราไปปล่อยปลาด้วยกันมั้ยครับ”
“ปล่อยปลาเหรอคะ…”
“ครับ ผมเห็นท้ายวัดมีทำบุญปล่อยปลาด้วย ไปด้วยกันนะครับผมอยากทำบุญกับคุณหมอ”
ภาคินเอ่ยออกมาเสียงสดใสก่อนจะผายมือเชิญให้เธอเดินล่วงหน้าไปก่อน หญิงสาวไม่กล้าปฏิเสธเพราะเขาชวนไปทำบุญไม่ได้ทำอะไรเสียหายจึงยอมไปด้วยแต่โดยดี เมื่อมาถึงทั้งสองคนก็นั่งลงข้างกันปล่อยปลาลงบ่อหลายตัวจากนั้นก็ให้อาหารปลาด้วยกันหลายถุงใหญ่
“ตัวใหญ่จังเลย”
เธอยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะโยนอาหารลงไปอีกหลายกำมือ ภาคินนั่งมองหญิงสาวอย่างเพลินตา คนสวยและมีเสน่ห์มันเป็นแบบนี้นี่เองไม่อยากจะละสายตาไปไหนเลยจริงๆ เขาส่งถุงอาหารไปให้เธออีกแกะเพิ่มอีกเรื่อยๆเพราะไม่อยากให้เธอกลับไปในตอนนี้
“พอแล้วมั่งคะเราให้เยอะไปรึเปล่า”
“ปลามีตั้งเยอะแยะมันไม่อิ่มหรอกครับ คุณหมอให้ต่อเลยอย่าเพิ่งหยุด”
เขาสนับสนุนให้เธอโยนอาหารลงไปต่อโดยที่หญิงสาวทำตามแต่โดยดีไม่มีบ่น เขาใช้จังหวะที่หญิงสาวเผลอแอบถามประวัติส่วนตัวของเธอไปด้วนเพื่อทำความรู้จักมากขึ้น
“คุณหมอนี่สวยแล้วยังใจดีอีก แฟนคุณหมอโชคดีมากเลยนะครับที่มีคุณเป็นแฟน”
“แสนดียังไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ คุณพ่อไม่ให้มีท่านบอกว่าแสนดียังเด็ก”
“แต่คุณเรียนจบหมอแล้วนะครับซึ่งถ้าให้เดาอายุต้องมากกว่ายี่สิบหกปีแน่นอน ไม่น่าจะเด็กแล้วนะครับ”
เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย กำนันคงนี่น่าจะหวงลูกสาวมากน่าดูเลยโตขนาดนี้ยังจะห้ามไม่ให้ลูกมีแฟนอีก แต่แบบนี้ก็ดีนะเพราะเขาจะได้เป็นแฟนคนแรกของเธอแล้วก็จะเป็นสามีที่ได้ร่วมชีวิตกับเธอด้วย
“ปีนี้ยี่สิบเจ็ดปีแล้วค่ะ แต่คุณพ่อบอกว่ายังไม่ต้องมีสักสามสิบค่อยแต่งค่ะ”
“แล้วคุณหมอก็เชื่อฟังพ่อเนี่ยนะ ผมล่ะเชื่อเลยจริงๆมีคนแบบนี้อยู่ด้วย”
เขามองเธออย่างทึ่งสุดๆ ผู้หญิงที่น่ารักเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้แถมยังเชื่อฟังพ่อแม่อีกหายากในยุคสมัยแบบนี้ ยิ่งยังโสดไม่เคยมีแฟนด้วยยิ่งหายากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร
“ไม่ใช่ว่าเชื่อฟังอะไรหรอกค่ะ แสนดีเรียนหมอหนักมากจบมาก็ทำงานเลยไม่มีเวลาหาแฟนหรอกค่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจก็เลยอยู่แบบนี้ไปก่อนมันก็มีความสุขดีนะคะ”
“ไม่จริงหรอกครับถ้าคุณหมอลองเปิดใจดูสักหน่อยจะค้นพบว่าการมีใครสักคนมันมีความสุขมากกว่านะ”
ชายหนุ่มส่งสายตาให้เธออย่างสื่อความหมาย แสนดีมองเขาจ้องลึกเข้าไปในแววตาก่อนจะก้มหน้าหลบเมื่อรู้สึกแปลกๆในสายตาของคู่นั้น
“แสนดีต้องกลับแล้วค่ะ พ่อกำนันรอกินข้าวอยู่”
“ผมไปส่งได้มั้ย แต่ว่าผมไม่มีรถขับกับเขาหรอกนะเป็นพนักงานของอุทยานเงินเดือนน้อยนิดไม่รู้ว่าคุณหมอจะรังเกียจรึเปล่า”
เขาทำหน้าเศร้ามองหญิงสาวอย่างขอความเห็นใจ เธอส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน
“แสนดีไม่เคยคิดรังเกียจใครหรอกค่ะ เราทุกคนเกิดมาเป็นคนเหมือนกันมีศักดิ์ศรีเท่ากันหมดเพราะฉะนั้นอย่าด้อยค่าตัวเองที่ฐานะหรือเงินทอง”
“แสนดีสมชื่อเลยน่ารักอ่ะ”
เขาเอ่ยออกมาเสียงหยอกล้อก่อนจะทำปากจู๋ใส่หญิงสาวอย่างน่ารัก แสนดีหลุดขำออกมาก่อนจะลุกขึ้นถือตะกร้าเตรียมตัวกลับบ้าน
“อย่าทำแบบนี้ใส่แสนดีต่อหน้าพ่อกำนันนะคะ ไม่พ้นโดนลูกปืนไล่ยิงแน่เลย”
“พ่อกำนันไม่กล้าทำจริงหรอกครับ ก็แค่ขู่เท่านั้นเองจริงมั้ยครับ”
“ไม่รู้สิคะรู้แค่ว่าลูกชายนายกอบต.ดอนไม้หวานโดนมาแล้ว แสนดีกลับก่อนนะคะถ้าข้อมือไม่ดีขึ้นไปหาที่โรงพยาบาลนะคะจะจัดยาให้”
เธอบอกลาชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ภาคินมองตามหญิงสาวไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเคลิบเคลิ้มสุดๆ
“โธ่! แม่นางฟ้าตัวน้อยของภาคิน”
“เป็นเอามากนะครับสารวัตร”
ภาคินหุบยิ้มก่อนจะหันไปมองตามเสียงและคนที่มาหาเขาก็คือดนัยผู้หมวดแห่งสภ.ดอนไม้หวาน เมื่อเขาเห็นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆกำลังมองนางฟ้าดีๆก็มาขัดกันซะได้
“ตามมาถึงนี่เลยมีอะไรครับผู้หมวด”
“ผมติดต่อสารวัตรไม่ได้เลยถามคนแถวบ้านเช่าเค้าบอกว่าเห็นสารวัตรเดินมาทางไปวัด พอดีว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยเรื่องด่วนมากครับ”
“อะไร… พวกมันจะขนไม่เถื่อนอีกแล้วเหรอ”
เขาเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ผู้หมวดดนัยพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างระแวงกลัวว่าจะมีใครมาเห็นและได้ยินทั้งสองคนคุยกัน
“ครับ ไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่า”
“อืม ไปสิ”
ทั้งสองคนเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ถึงแม้ว่าเรื่องความรักจะสำคัญแต่ในตอนนี้เรื่องงานต้องมาก่อน เพราะถ้าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเขาจะได้มีเวลาทั้งชีวิตตามจีบคุณหมอแสนดีคนสวย….
‘ต้องรีบจบภารกิจนี้เพื่อเขาจะได้เต็มที่กับการเดินหน้าจีบหญิงสาวสักที’
- Writer
