Chapter 2

1352 Words
ภาคินพยายามชวนคุณหมอแสนดีคุยเพื่อถ่วงเวลาให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานๆ เขาแกล้งทำเป็นเจ็บนั่นนี่จนหญิงสาวรู้สึกว่าเขาแกล้งทำมากกว่าเจ็บจริงแต่คนอย่างเธอไม่ว่าอะไรหรอกเพราะโดยปกติก็ไม่เคยด่าใครแรงๆสักที “ว่าแต่มาทำบุญเหรอคะ” “ใช่ครับ บังเอิญหรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้ที่ทำให้ผมได้มาเจอคุณหมอที่นี่ เพิ่งย้ายมาอยู่ที่นี่เลยไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนก็เลยแวะมากราบหลวงพ่อสักหน่อย โชคดีจังที่ตัดสินใจมา” เขาอมยิ้มก่อนจะเอ่ยแซวหยอกล้อหญิงสาวแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขากำลังจะสื่อเท่าไหร่ “แล้วเจอหลวงพ่อหรือยังคะ” “ยังเลยครับถ้าคุณหมอจะกรุณาพาไปก็จะดีมากเลยครับ” “ตามมาสิคะเดี๋ยวพาไปเจอ” แสนดีลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินนำหน้าชายหนุ่มไปก่อน ภาคินรีบวิ่งตามหญิงสาวไปทันทีอย่างอารมณ์ดีมันไม่ใช่ความบังเอิญแน่นอนที่เขาได้เจอกับเธอในวันนี้ มันคือพรหมลิขิตที่พาเราสองคนได้มาเจอกันต่างหาก “หลวงพ่อคะมีคนอยากมากราบค่ะ คุณชื่ออะไรนะคะ” “ภาคินครับ ผมชื่อภาคิน” “งั้นตามสบายนะคะแสนดีขอตัวกลับก่อน” เธอพนมมือก้มลงกราบลาหลวงพ่อก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ชายหนุ่มอ้าปากค้างอย่างตกใจรีบกราบนมัสการหลวงพ่อก่อนจะคุยนิดหน่อยแล้วรีบตามหญิงสาวไปทันที แสนดีเดินถือตะกร้าออกมาจากตรงนั้นด้วยใบหน้าเอิมอิ่มไปด้วยความสุข “รอผมด้วยสิครับคุณหมอคนสวย” แสนดีหยุดชะงักไปก่อนจะหันไปมองตามเสียง ชายหนุ่มวิ่งตามเธอมาด้วยท่าทางเหนื่อยหอบร้องเรียกหญิงสาวไว้เพราะเขาอยากจะคุยกับเธอต่อ “มีอะไรเหรอคะ” “คุณหมอหยุดงานไม่ใช่เหรอ เราไปปล่อยปลาด้วยกันมั้ยครับ” “ปล่อยปลาเหรอคะ…” “ครับ ผมเห็นท้ายวัดมีทำบุญปล่อยปลาด้วย ไปด้วยกันนะครับผมอยากทำบุญกับคุณหมอ” ภาคินเอ่ยออกมาเสียงสดใสก่อนจะผายมือเชิญให้เธอเดินล่วงหน้าไปก่อน หญิงสาวไม่กล้าปฏิเสธเพราะเขาชวนไปทำบุญไม่ได้ทำอะไรเสียหายจึงยอมไปด้วยแต่โดยดี เมื่อมาถึงทั้งสองคนก็นั่งลงข้างกันปล่อยปลาลงบ่อหลายตัวจากนั้นก็ให้อาหารปลาด้วยกันหลายถุงใหญ่ “ตัวใหญ่จังเลย” เธอยิ้มออกมาอย่างตื่นเต้นก่อนจะโยนอาหารลงไปอีกหลายกำมือ ภาคินนั่งมองหญิงสาวอย่างเพลินตา คนสวยและมีเสน่ห์มันเป็นแบบนี้นี่เองไม่อยากจะละสายตาไปไหนเลยจริงๆ เขาส่งถุงอาหารไปให้เธออีกแกะเพิ่มอีกเรื่อยๆเพราะไม่อยากให้เธอกลับไปในตอนนี้ “พอแล้วมั่งคะเราให้เยอะไปรึเปล่า” “ปลามีตั้งเยอะแยะมันไม่อิ่มหรอกครับ คุณหมอให้ต่อเลยอย่าเพิ่งหยุด” เขาสนับสนุนให้เธอโยนอาหารลงไปต่อโดยที่หญิงสาวทำตามแต่โดยดีไม่มีบ่น เขาใช้จังหวะที่หญิงสาวเผลอแอบถามประวัติส่วนตัวของเธอไปด้วนเพื่อทำความรู้จักมากขึ้น “คุณหมอนี่สวยแล้วยังใจดีอีก แฟนคุณหมอโชคดีมากเลยนะครับที่มีคุณเป็นแฟน” “แสนดียังไม่เคยมีแฟนเลยค่ะ คุณพ่อไม่ให้มีท่านบอกว่าแสนดียังเด็ก” “แต่คุณเรียนจบหมอแล้วนะครับซึ่งถ้าให้เดาอายุต้องมากกว่ายี่สิบหกปีแน่นอน ไม่น่าจะเด็กแล้วนะครับ” เขาเอ่ยถามอย่างสงสัย กำนันคงนี่น่าจะหวงลูกสาวมากน่าดูเลยโตขนาดนี้ยังจะห้ามไม่ให้ลูกมีแฟนอีก แต่แบบนี้ก็ดีนะเพราะเขาจะได้เป็นแฟนคนแรกของเธอแล้วก็จะเป็นสามีที่ได้ร่วมชีวิตกับเธอด้วย “ปีนี้ยี่สิบเจ็ดปีแล้วค่ะ แต่คุณพ่อบอกว่ายังไม่ต้องมีสักสามสิบค่อยแต่งค่ะ” “แล้วคุณหมอก็เชื่อฟังพ่อเนี่ยนะ ผมล่ะเชื่อเลยจริงๆมีคนแบบนี้อยู่ด้วย” เขามองเธออย่างทึ่งสุดๆ ผู้หญิงที่น่ารักเรียบร้อยอย่างกับผ้าพับไว้แถมยังเชื่อฟังพ่อแม่อีกหายากในยุคสมัยแบบนี้ ยิ่งยังโสดไม่เคยมีแฟนด้วยยิ่งหายากเหมือนงมเข็มในมหาสมุทร “ไม่ใช่ว่าเชื่อฟังอะไรหรอกค่ะ แสนดีเรียนหมอหนักมากจบมาก็ทำงานเลยไม่มีเวลาหาแฟนหรอกค่ะ จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่เจอคนที่ถูกใจก็เลยอยู่แบบนี้ไปก่อนมันก็มีความสุขดีนะคะ” “ไม่จริงหรอกครับถ้าคุณหมอลองเปิดใจดูสักหน่อยจะค้นพบว่าการมีใครสักคนมันมีความสุขมากกว่านะ” ชายหนุ่มส่งสายตาให้เธออย่างสื่อความหมาย แสนดีมองเขาจ้องลึกเข้าไปในแววตาก่อนจะก้มหน้าหลบเมื่อรู้สึกแปลกๆในสายตาของคู่นั้น “แสนดีต้องกลับแล้วค่ะ พ่อกำนันรอกินข้าวอยู่” “ผมไปส่งได้มั้ย แต่ว่าผมไม่มีรถขับกับเขาหรอกนะเป็นพนักงานของอุทยานเงินเดือนน้อยนิดไม่รู้ว่าคุณหมอจะรังเกียจรึเปล่า” เขาทำหน้าเศร้ามองหญิงสาวอย่างขอความเห็นใจ เธอส่ายหน้ายิ้มๆก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงหวาน “แสนดีไม่เคยคิดรังเกียจใครหรอกค่ะ เราทุกคนเกิดมาเป็นคนเหมือนกันมีศักดิ์ศรีเท่ากันหมดเพราะฉะนั้นอย่าด้อยค่าตัวเองที่ฐานะหรือเงินทอง” “แสนดีสมชื่อเลยน่ารักอ่ะ” เขาเอ่ยออกมาเสียงหยอกล้อก่อนจะทำปากจู๋ใส่หญิงสาวอย่างน่ารัก แสนดีหลุดขำออกมาก่อนจะลุกขึ้นถือตะกร้าเตรียมตัวกลับบ้าน “อย่าทำแบบนี้ใส่แสนดีต่อหน้าพ่อกำนันนะคะ ไม่พ้นโดนลูกปืนไล่ยิงแน่เลย” “พ่อกำนันไม่กล้าทำจริงหรอกครับ ก็แค่ขู่เท่านั้นเองจริงมั้ยครับ” “ไม่รู้สิคะรู้แค่ว่าลูกชายนายกอบต.ดอนไม้หวานโดนมาแล้ว แสนดีกลับก่อนนะคะถ้าข้อมือไม่ดีขึ้นไปหาที่โรงพยาบาลนะคะจะจัดยาให้” เธอบอกลาชายหนุ่มก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้น ภาคินมองตามหญิงสาวไปก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเคลิบเคลิ้มสุดๆ “โธ่! แม่นางฟ้าตัวน้อยของภาคิน” “เป็นเอามากนะครับสารวัตร” ภาคินหุบยิ้มก่อนจะหันไปมองตามเสียงและคนที่มาหาเขาก็คือดนัยผู้หมวดแห่งสภ.ดอนไม้หวาน เมื่อเขาเห็นก็ถอนหายใจออกมาอย่างเซ็งๆกำลังมองนางฟ้าดีๆก็มาขัดกันซะได้ “ตามมาถึงนี่เลยมีอะไรครับผู้หมวด” “ผมติดต่อสารวัตรไม่ได้เลยถามคนแถวบ้านเช่าเค้าบอกว่าเห็นสารวัตรเดินมาทางไปวัด พอดีว่ามีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อยเรื่องด่วนมากครับ” “อะไร… พวกมันจะขนไม่เถื่อนอีกแล้วเหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้ ผู้หมวดดนัยพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะมองซ้ายมองขวาอย่างระแวงกลัวว่าจะมีใครมาเห็นและได้ยินทั้งสองคนคุยกัน “ครับ ไปหาที่เงียบๆคุยกันดีกว่า” “อืม ไปสิ” ทั้งสองคนเดินออกไปจากตรงนั้นทันที ถึงแม้ว่าเรื่องความรักจะสำคัญแต่ในตอนนี้เรื่องงานต้องมาก่อน เพราะถ้าทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดีเขาจะได้มีเวลาทั้งชีวิตตามจีบคุณหมอแสนดีคนสวย…. ‘ต้องรีบจบภารกิจนี้เพื่อเขาจะได้เต็มที่กับการเดินหน้าจีบหญิงสาวสักที’
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD