ลิขิตรักหัวใจดวงเดียว

“เมื่อกลางดึกที่ผ่านมามีการลักลอบขนไม้พะยูงยี่สิบต้นจากเขตอุทยานอำเภอดอนไม้หวาน โดยใช้รถกระบะสีดำยี่ห้อxxx ไม่ทราบทะเบียน ซึ่งทางผู้ลักลอบสามารถหนีไปได้และทิ้งของกลางไว้เป็นไม้พะยูงจำนวนยี่สิบต้น…” พาคินกอดอกยืนมองข่าวใหญ่หน้าหนึ่งของประเทศในวันนี้เป็นการลักลอบขนไม้เถื่อนและครั้งนี้เข้าไปตัดถึงในเขตอุทยานซึ่งเป็นที่หวงห้าม “คราวนี้บุกเข้าไปตัดไม้ในเขตอุทยานเลยนะครับผู้กอง ผมว่าพวกนั้นชักจะเหิมเกริมใหญ่แล้ว ถ้าไม่ส่งคนไปจัดการคราวนี้เดือดร้อนกันหนักแน่” “แล้วผู้พันจะให้ผมทำยังไงครับ ส่งคนไปจัดการเลยดีมั้ย” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถ้าต้องเข้าไปจัดการเรื่องนี้เขายินดีทำหน้าที่ตรงนี้เสมอ และอีกอย่างเขาต้องเข้าไปรับตำแหน่งสารวัตรประจำอำเภอดอนไม้หวานอยู่แล้วและการกำจัดพวกค้าไม้เถื่อนก็ถือว่าเป็นภารกิจของตำรวจ “ผมอยากสาวถึงต้นต่อใหญ่มากกว่าที่จะจัดการพวกเล็กๆแบบนี้ ก่อนที่คุณจะไปรับตำแหน่งผมจะให้คุณไปสืบเรื่องนี้ก่อน เดี๋ยวจะให้ผู้หมวดทำหนังสือไปแจ้งทางต้นสังกัดว่าคุณจะไปรับตำแหน่งในอีกหกเดือนข้างหน้าเพราะติดภารกิจหลายอย่าง แล้วคุณปลอมตัวเข้าไปสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง” ผู้พันเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจังก่อนจะหันไปมองหน้าจอที่ตอนนี้มีภาพวิดีโอของกลางทั้งหมดที่จับได้แต่ว่าไม่เจอคนเลยสักคน ผู้กองภาคินเงียบไปสักพักก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงเรียบ “ได้ครับท่าน ผมจะปลอมตัวเข้าไปสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง” “คุณมีเวลาแค่หกเดือนก่อนรับตำแหน่ง ยังไงถ้าต้องการความช่วยเหลือให้รีบติดต่อมาได้เลย ทางนี้ยินดีช่วยเหลือเต็มที่และจะเตรียมกองกำลังให้พร้อม” “ขอบคุณครับท่าน ผมจะทำให้เต็มที่” หนึ่งสัปดาห์ต่อมา… ทางด้านของโรงพยาบาลดอนไม้หวานในตอนนี้คุณหมอแสนดีกำลังตรวจร่ายกายของคนไข้อยู่ เป็นอะไรนิดหน่อยคนห็แห่มารักษาเพราะที่นี่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของคุณหมอ “ต้องพักผ่อนให้มากกว่านี้นะคะคุณป้า กินยาแล้วก็ต้องนอนพักเพราะถ้ายังทำงานอยู่ยังไงก็ไม่มีทางหาย” “ขอบคุณค่ะคุณหมอ เอาจริงๆป้าพักไม่ได้เพราะต้องทำงานเลี้ยงหลาน ถ้าหยุดงานก็จะไม่มีข้าวกิน” “แล้วปกติทำงานได้วันละเท่าไหร่เหรอคะ” คุณหมอคนสวยเอ่ยถามด้วยความเห็นใจ คนที่มารักษาที่นี่แต่ละคนล้วนลำบากเพราะเป็นโรงพยาบาลในตัวอำเภอ สิทธิ์การรักษาฟรีทำให้ชาวบ้านเข้าถึงได้ง่าย “ป้าทำงานได้วันละ200บาทเองจ้ะคุณหมอ รับจ้างเค้าทำความสะอาดได้แค่นี้แหละ” “ถ้างั้นคุณป้าหยุดสักสามวันนะจ้ะ เดี๋ยวหมอจะจ่ายค่ารายวันให้แต่ว่าต้องพักจริงๆนะคะห้ามไปทำงานเด็ดขาดไม่อย่างนั้นป้าจะเจ็บมากกว่าเดิม” “เกรงใจคุณหมอจังเลยค่ะทำไมถึงใจดีขนาดนี้ แม่คุณเอ้ยสวยทั้งกายและใจขอให้เจริญนะจ้ะ” คุณป้ากุมมือคุณหมอเอาไว้ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงสั่น ความลำบากของคนเราไม่เท่ากันซึ่งเธอเกิดมาในครอบครัวที่พร้อมซัพพอร์ตทุกอย่าง ถึงแม้ว่าจะไม่ได้ร่ำรวยเป็นมหาเศรษฐีแต่ว่าเธอก็มีความสุขที่ได้เกินมาเป็นลูกสาวของกำนันคง “ไม่เป็นไรค่ะงั้นรอแป๊บนะคะ” เธอหันไปหยิบเงินแบงค์พันออกมาก่อนจะเอาใส่ไว้ในมือของคุณป้า หล่อนยกมือไหว้ขอบคุณอย่างซาบซึ้งจนทำให้คุณหมอคนสวยรีบร้องห้ามแทบไม่ทัน “อย่าไหว้หนูสิคะคุณป้า เดี๋ยวออกไปรับยาแล้วกลับไปพักผ่อนนะคะ ขอให้หายไวๆ” “ขอบคุณมากนะจ้ะคุณหมอขอบคุณจริงๆ” เธอยิ้มกว้างออกมาก่อนจะเรียกคุณพยาบาลให้พาคุณป้าออกไปรับยาข้างนอก เธอบิดขี้เกียจออกมาอย่างเหนื่อยล้าเมื่อรู้ว่าคุณป้าคือคนไข้รายสุดท้ายของวัน “เหนื่อยน่าดูเลยนะคะคุณหมอแสนดี เจอคนไข้แต่ละคนน้าปวดหัว” “พวกเค้าไม่สบายต้องการการรักษา เราเป็นหมอก็ต้องรักษาตามหน้าที่ของตัวเอง” “ใจดีแบบนี้ไงคะมีแต่คนไข้ชมไม่ขาดปาก ชื่อเสียงของคุณหมอโด่งดังไปทั่วอำเภอบอกว่าลูกสาวกำนันคงทั้งสวยและใจดีที่สุด” คุณหมอถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมตัวกลับบ้าน “ไม่อยากเป็นคนสวยและใจดีเลยค่ะมันเหนื่อย” “คุณหมอเป็นแบบนี้ดีแล้วค่ะ ใครเห็นใครก็รักอย่าย้ายไปไหนนะคะอยู่ที่นี่ไปนานๆเลยนะ” “อยากจะย้ายก็ย้ายไม่ได้หรอกค่ะเพราะพ่อสั่งไว้ว่าถ้าย้ายเมื่อไหร่ให้ลาออกจากการเป็นหมอทันที” ทั้งสองคนหัวเราะออกมาขำๆก่อนจะแยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง วันนี้เธอจะได้กลับไปพักผ่อนที่บ้านแล้วพรุ่งนี้เป็นวันหยุดด้วยขอนอนพักให้หายเหนื่อยไปเลย หญิงสาวเปลี่ยนชุดเรียบร้อยก็ถือกระเป๋าของตัวเองเดินออกมาจากโรงพยาบาล ว่าจะไปหาซื้ออะไรที่หน้าโรงพยาบาลกินก่อนกลับ เธอยืนเลือกผลไม้อยู่หน้าโรงพยาบาลก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงคนร้องกรี๊ดดังมาจากที่ไหนสักแห่ง “เสียงอะไรนะ..” “รถชน! มีรถชนคนช่วยด้วยจ้ามีคนโดนรถชน” คุณหมอแสนดีได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ เธอรีบวิ่งไปตามเสียงมือกดโทรศัพท์ไปที่โรงพยาบาลให้เตรียมรถฉุกเฉินมารับคนไข้จะได้ทันเวลา “พี่กิตส่งรถพยาบาลมารับคนป่วยหน้าโรงพยาบาลหน่อยค่ะเกิดเหตุคนโดนรถชน” “ฮืออออ พี่! อย่าเป็นอะไรนะ” เสียงคนร้องไห้ดังขึ้นในวงล้อมของคนมุงดู คุณหมอรีบฝ่าวงล้อมเข้าไปก่อนจะรีบตรวจดูชีพจรและช่วยปั๊มหัวใจให้ผู้ประสบอุบัติเหตุ “ขอทางหน่อยค่ะ” เธอคุกเข่าลงก่อนจะทำการปฐมพยาบาลเบื้องต้นด้วยความใจเย็น ภาคินที่เพิ่งลงรถมาถึงและเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างจึงโทรศัพท์แจ้งไปยังสถานีตำรวจในพื้นที่เกี่ยวกับหมายเลขทะเบียนรถที่ชนแล้วหนีเพื่อตามจับ เขามองสาวสวยที่ตอนนี้กำลังช่วยชีวิตผู้ประสบอุบัติเหตุด้วยความใจเย็น เขาเดินเข้ามาใกล้มองทุกอย่างที่เธอทำแทบไม่กระพริบตาและไม่นานรถพยาบาลก็มาถึงคุณหมอช่วยพยาบาลและคนอื่นๆปฐมพยาบาลจนผู้ประสบอุบัติเหตุหัวใจกลับมาเต้นอีกครั้งและรีบส่งต่อให้พาไปโรงพยาบาลในตัวเมือง “ส่งไปโรงพยาบาลในตัวเมืองเลยนะให้เร็วที่สุด” “ครับคุณหมอไม่ต้องห่วงนะครับตอนนี้ชีพจรคงที่แล้วครับ ผมจะรีบพาไป” “ขอบคุณมากนะคะคุณหมอ ฮึก! ขอบคุณที่ช่วยสามีของฉันนะจ้ะ” “เป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้วค่ะ รีบไปเถอะเดี๋ยวทางนี้ให้เจ้าหน้าที่ตำรวจจัดการต่อเอง” คุณหมอยิ้มให้กับญาติผู้ป่วยก่อนจะเร่งให้ทางเจ้าหน้าที่รีบพาไปส่งโรงพยาบาลในตัวเมือง และพอทุกอย่างเสร็จสิ้นเธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่สามารถช่วยชีวิตคนหนึ่งไว้ได้ทัน “เฮ้อ! เกือบไม่ทัน” “คุณเป็นหมอเหรอครับ” ชายหนุ่มเอ่ยถามหญิงสาวจากทางด้านหลัง เธอหันไปมองชายหนุ่มก็เจอใบหน้าหล่อคมใบหน้ายิ้มแย้มมองเธออยู่ หญิงสาวยิ้มออกมาพร้อมกับพยักหน้าเล็กน้อย “ค่ะ.. ฉันเป็นหมอโรงพยาบาลประจำอำเภอดอนไม้หวานค่ะ” “ขอถามชื่อได้มั้ยครับ” “แสนดีค่ะ ฉันชื่อแสนดี” คุณหมอคนสวยยิ้มออกมาทีโลกดูสดใสไปหมด ภาคินเจอเธอครั้งแรกบอกตามตรงว่าสวยมากและตรงสเปคที่สุด ยิ่งเจอในสภาพที่เธอกำลังช่วยชีวิตคนอื่นแบบนี้ด้วยมันทำให้เขามองเธออย่างเทิดทูน สวยใจดีและเมตตาผู้หญิงแบบนี้หายากมากในยุคสมัยแบบนี้ “คุณหมอแสนดี… ผมภาคินครับเราคงได้เจอกันบ่อยแน่นอน ไว้เจอกันนะครับ”