Chapter 10
1418 Words
เวลาผ่านไป….
สารวัตรภาคินแวะซื้อของติดไม้ติดมือไปฝากพ่อกำนันเนื่องจากวันนี้เขาต้องเอาเอกสารจากอุทยานไปส่งให้ที่บ้าน อยากจะทำความรู้จักและคุ้นเคยกับบ้านของคุณหมอให้มากที่สุดก็ต้องรู้จักเข้าหาผู้ใหญ่ก่อน
“เอาอะไรอีกดีนะ”
ผู้หมวดดนัยที่แวะซื้อกาแฟเย็นที่ร้านประจำเจอสารวัตรภาคินกำลังเลือกขนมหลายอย่างก็เดินเข้าไปทักทายทันที
“สวัสดีครับคุณภาคิน เหมาขนมเหรอเยอะแยะเชียว”
“ใช่สิ จะเอาไปฝากพ่อกำนันนะไหนๆก็จะเข้าไปที่บ้านอยู่แล้ว”
เขาอมยิ้มก่อนจะเลือกขนมอีกหลายอย่าง เด็กในร้านหยิบใส่ถุงให้ชายหนุ่มหลายอย่างก่อนจะเอ่ยถามเสียงสดใส
“คุณคนนี้เค้าน่ารักดีนะคะผู้หมวด ซื้อขนมที่ร้านแม่พาไปฝากพ่อกำนันด้วย”
สารวัตรภาคินหันไปมองเด็กสาวอย่างสงสัย อะไรคือซื้อขนมร้านแม่พาไปฝากพ่อกำนัน แล้วเขาซื้อที่นี่ไปฝากไม่ได้เหรอ….
“ทำไม… ฝากไม่ได้เหรอ”
“เปล่าหรอกค่ะ ร้านขนมนี้เป็นร้านของเมียลุงกำนันจ้ะ คุณไม่คิดว่าลุงกำนันจะกินบ่อยแล้วเหรอจ๊ะฉันก็แค่สงสัย”
“ฉิบหายแล้วไง… ผมไม่รู้นี่”
เขาร้องออกมาก่อนจะหยิบเงินไปจ่ายค่าขนมเพราะไหนๆก็ซื้อมาแล้วยังไงก็ต้องเอา ถ้าไปฝากพ่อกำนันคงโดนด่าให้ซื้อขนมเมียไปฝากผัว… เฮ้อ!
“ฮ่าๆ ผมลืมบอกสินะว่าเมียพ่อกำนันเค้าเปิดร้านขนมไทย”
“ไปซื้ออย่างอื่นก็ได้ ขอบใจนะหนูน่ารักนะเนี่ยขอบคุณนะที่บอก อ่ะพี่ให้ทิป”
“ขอบคุณค่ะ”
เธอยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มก่อนจะหันไปจัดขนมต่อ เขาเดินออกไปพร้อมกับผู้หมวดดนัยเห็นว่ามีเรื่องจะคุยด้วยแต่ว่าต้องออกห่างผู้คนหน่อยจะได้คุยธุระสะดวก
“มีอะไรรึเปล่าผู้หมวด”
“ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีว่าร้อยเอกคนใหม่จะมาประจำการที่สภ.ดอนไม้หวานอาทิตย์หน้า ทางการส่งหนังสือมาเห็นว่าจะมาช่วยสืบเรื่องคดีค้าไม้เถื่อนด้วย”
“จริงเหรอ… งั้นก็ดีนะสิว่าแต่ใครกันนะผมจะรู้จักรึเปล่า”
เขายิ้มออกมาก่อนจะแบ่งขนมให้ผู้หมวดดนัยไปกินด้วย เขาจะได้ซื้ออย่างอื่นไปฝากเพราะดูท่าทางขนมไทยจะไม่ได้ความแล้ว
“อ่ะแบ่งกันกินผมจะไปซื้ออย่างอื่นแทน”
“คราวหลังถามผมก็ได้ครับ ผมอยู่ที่นี่มานานค่อนข้างที่จะรู้มากพอควร งั้นผมไปก่อนนะครับเจอกันใหม่”
“โชคดีนะหมวดเจอกัน”
เขายิ้มออกมาก่อนจะเดินตลาดหาของฝากอย่างอื่น ว่าแต่เมื่อกี้ก็ไม่เจอคุณแม่ของคุณหมอแสนดีนะสงสัยจะอยู่บ้านแล้วให้เด็กคนเมื่อกี้ดูแล ท่าทางจะเด็กอยู่มากทำงานแล้วน่าแปลกจริงๆคนที่นี่
“ซื้อกระเช้าผลไม้ไปฝากดีกว่า”
เขายิ้มกว้างออกมาก่อนจะเดินไปซื้อกระเช้าผลไม้ในร้านแล้วเตรียมตัวขี่มอเตอร์ไซค์เดินทางไปที่บ้านของกำนัน คุณหมอแสนดีหยุดงานเสาร์อาทิตย์และวันนี้เขายังทำงานแต่ว่าอยากเจอเธอก็เลยต้องหาเรื่องไปหาที่บ้านเจอหน้าก็ยังดีเขาต้องการแค่นั้นแหละ
และเมื่อมาถึงที่บ้านของกำนันเขาก็จอดรถแล้วหิ้วของติดไม้ติดมือไปด้วยพร้อมกับเอกสารสำคัญ กำนันที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็หันไปมองชายหนุ่ม
“อ่าวเจ้าหน้าที่อุทยานชื่อไรนะ”
“ภาคินครับพ่อกำนัน”
“เออๆภาคิน มาทำอะไรล่ะ”
พ่อกำนันวางทุกอย่างลงเดินไปปิดน้ำก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาหาชายหนุ่ม เขาส่งหนังสือเอกสารสำคัญไปให้กำนันก่อนจะส่งกระเช้าผลไม้ไปให้ด้วย
“ผมเอาเอกสารมาให้จ้ะพ่อกำนันหัวหน้าฝากมา ส่วนนี่กระเช้าผลไม้ผมซื้อมาฝาก”
“ไม่ต้องเอาอะไรมาฝากหรอกเอ็งนี่นะเปลืองเงินเปล่าๆ มาๆนั่งก่อนเดี๋ยวข้าขอดูเอกสารแป๊บเผื่อมีอะไรไม่เข้าใจจะได้ถาม”
“ครับพ่อกำนัน”
เขาเดินไปนั่งลงที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้านพ่อกำนันสายตามมองหาหญิงสาวที่ตั้งแต่มายังไม่เจอเลย กำนันเงยหน้าขึ้นมาพอดีเห็นชายหนุ่มเหมือนมองหาอะไรก็เลยเอ่ยถามอย่างสงสัย
“มองหาอะไร”
“อ่อเปล่าจ้ะ บ้านพ่อกำนันสวยมากเลยจ้ะใหญ่โตมากเลยต้นไม้ก็เยอะ”
“ข้าชอบปลูกต้นไม้นะก็เลยอย่างที่เห็น”
เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นคุณหมอแสนดีเดินออกมาพร้อมกับน้ำเย็นๆในมือ พ่อกำนันหันไปเจอลูกสาวก็นิ่วหน้าอย่างขัดใจ ปกติลูกสาวจะไม่ออกมาเสิร์ฟน้ำให้แขกของพ่อนะทำไมวันนี้มาแปลก
“น้ำจ้ะพ่อ น้ำค่ะคุณพาคิน”
เธอเอ่ยออกมาเสียงหวานส่งน้ำเย็นไปให้ชายหนุ่ม สารวัตรภาคินยื่นมือไปรับน้ำเย็นมือหนาจับมือหญิงสาวเอาไว้ พ่อกำนันเห็นรีบกระแอมออกมาทันที
“อะแฮ่ม! มือๆๆ”
หญิงสาวรีบดึงมือกลับก่อนจะนั่งลงข้างพ่อกำนันของเธอ สารวัตรภาคินยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดชื่นใจมากในตอนนี้ยิ่งได้เห็นหน้าคนสวยของเขายิ่งสดชื่น
“กลับไปทำงานได้แล้วมีอะไรเดี๋ยวข้าโทรหาเองแหละ”
“ไม่เป็นไรเลยจ้ะพ่อกำนัน ผมยังพอมีเวลารอได้”
พ่อกำนันมองชายหนุ่มอย่างขัดใจสลับกับมองลูกสาวภายในใจเริ่มสงสัยว่าสองคนนี้ทำไมเหมือนรู้จักกัน หมอนี่ก็เพิ่งมาทำงานได้ไม่นานแถมยังคนละสายงานด้วย
“เอ็งจะมองลูกสาวข้าทำไมนักหนาวะ”
“ก็ลูกสาวพ่อกำนันสวย เอ้ย! ไม่ใช่จ้ะๆ มองเพราะว่าคุณหมอหน้าคุ้นเฉยๆ”
เขารีบปฏิเสธออกมาทันทีเมื่อรู้สึกว่าตัวเองหลุดปากออกมา เดี๋ยวได้โดนไล่ตะเพิดออกไปจากที่นี่เพราะฉะนั้นต้องทำเฉยก่อนอย่าออกอาการเยอะมากนัก
“ไม่คุ้นหรอกเอ็งไม่ต้องมอง แล้วเอ็งเสิร์ฟน้ำเสร็จก็เข้าไปได้แล้วจะมานั่งตรงนี้ทำไมธุระก็ไม่ใช่ ไปได้แล้วไป๊”
“หนูจะมาบอกพ่อว่าพี่แสนรักจะกลับมาบ้านจ้ะ มีข่าวดีมาบอกพ่อด้วยแหละ”
“ข่าวดีอะไรวะ”
“พ่อจ๋า แม่จ๋า น้องสาวสุดที่รักแสนรักกลับมาแล้วจ้า”
เสียงทุ่มดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง แสนดีและพ่อกำนันยิ้มกว้างออกมาทันทีก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไปสวมกอดลูกชายคนโตของบ้าน เขาเป็นตำรวจยศร้อยตำรวจเอกและตอนนี้จะย้ายมาประจำการที่สภ.ดอนไม้หวาน เพราะพ่อขอไว้ว่าอยากให้ลูกมาช่วยกันพัฒนาอำเภอของเขาและมาช่วยกันปราบคนเลว
“พี่แสนรัก!”
“ไอ้ลูกชายพ่อกำนัน ฮ่าๆ คิดถึงจังเลยวะ”
แสนรักก้มลงกราบเท้าพ่อกำนันของเขาก่อนจะสวมกอดท่านด้วยความคิดถึง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนกอดน้องสาวคนสวยเอาไว้แน่น เขาอยู่ต่างบ้านต่างเมืองมีความเหงาคิดถึงบ้านมาก กว่าที่จะทำเรื่องย้ายกลับมาที่นี่ได้ใช้เวลานานมากพอสมควร
“คิดถึงน้องสาวจังเลย”
“คิดถึงพี่ชายเหมือนกันจ้ะ”
สารวัตรภาคินลุกขึ้นหันกลับไปมองตามเสียงก่อนจะเบิกตากว้างอย่างตกใจ นี่มันไอ้แสนดีเพื่อนร่วมรุ่นตำรวจด้วยกันนี่หว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ แสนดี… แสนรัก… อย่าบอกนะว่าเป็นพี่น้องกันอ่ะ
“พ่อมีแขกเหรอตามสบายนะเดี๋ยวค่อยคุยกันก็ได้”
“เดี๋ยวพ่อคุยกับภาคินแป๊บเดียว เอ็งพาพี่ชายเข้าบ้านไปก่อนเดินทางมาเหนื่อยๆ”
“จ้ะพ่อ”
แสนรักเดินจับมือน้องสาวเข้าไปข้างในเดินผ่านแขกของพ่อกำนันก็หันไปยิ้มทักทายทันที
“ตามสบายนะครับ เอ๊ะ!หน้าคุ้นๆ”
เขานิ่วหน้าเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที นี่มันสารวัตรภาคินเพื่อนร่วมรุ่นโรงเรียนตำรวจด้วยกันนี่หนา แต่ว่าหมอนี่มันเก่งก็เลยได้เลื่อนตำแหน่งเร็วกว่าเขา
“สารวัตรภาคิน!”
“ฉิบหายแล้วไง”
- Writer
