Chapter 11
1457 Words
แสนรักเอ่ยทักทายชายหนุ่มอย่างดีใจ ภาคินรีบวิ่งไปกอดเขาไว้แน่นก่อนจะเอ่ยกระซิบเสียงเบา
“ทำตัวปกติห้ามพูดอะไรทั้งนั้น เออออตามฉันไปก่อนเข้าใจมั้ย สวัสดีครับผู้กองไม่เจอกันนานเลยดีใจที่ได้เจอนะครับ”
แสนรักผละออกก่อนจะมองหน้าสารวัตรภาคินอย่างมึนงง เขาหันไปมองหน้าพ่อและน้องสาวก่อนจะยิ้มกว้างออกมาทันที
“อ่าาาา ไม่เจอกันนานเลยเนาะ เห็นหายไปเลยไม่คิดว่าจะย้ายมาทำงานที่นี่”
“พอดีว่าผมได้งานที่นี่นะครับ อ่อ รู้จักกันครับผมเคยทำงานที่อำเภอโคกหนองนาที่ผู้กองเค้าประจำการอยู่จริงมั้ยครับ”
“จริงๆ จริงเลยตามนั้นเลย”
ทั้งสองคนยิ้มออกมาอย่างมีพิรุธสุดๆ พ่อกำนันหันไปมองหน้าลูกสาวอย่างขอความเห็น เธอส่ายหน้าเล็กน้อยไม่สงสัยอะไรถ้าทั้งสองคนรู้จักกันก็ดีแล้วนี่
“ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่ มีเพื่อนที่รู้จะกันก็ดีแล้วนี่ลูกชายข้าเพิ่งย้ายมาคงจะยังไม่สนิทใคร มีเพื่อนก็ดีกว่าไม่มี”
“ถ้างั้นผมคงต้องมาที่นี่บ่อยๆ หมายถึงมาหาเพื่อนนะครับ จริงมั้ยครับผู้กอง”
เขาพูดประโยคนั้นโดยสายตามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างหยอกล้อ แต่ว่าถูกสายตาดุของลุงกำนันก็เลยต้องแก้ต่างไปก่อน
“อืมมาได้เลยตลอดเวลา ถ้างั้นผมขอคุยกับภาคินสักแป๊บหนึ่งได้มั้ยครับพ่อ เดี๋ยวมา”
“อืมตามสบายเลย ป่ะไอ้แสนดีเข้าบ้านกับพ่อ”
“จ้ะพ่อ”
แสนดีเหลือบสายตามองสารวัตรภาคินก่อนจะแอบโบกมือบ๊ายบายเขาพร้อมรอยยิ้มสดใส เขาส่งจูบให้หญิงสาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีสุดๆโดยทุกอย่างอยู่ในสายตาของแสนรัก เมื่อพ่อของเขาเดินเข้าไปในบ้านเขาก็ลากสารวัตรภาคินออกไปคุยในที่เงียบๆทันที
“เล่ามาเดี๋ยวนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงไม่ให้พ่อกำนันรู้ว่านายเป็นสารวัตร”
“ใจเย็นดิวะ ฉันมาประจำการที่นี่ในตำแหน่งสารวัตรแต่ว่าก่อนจะเข้ามาก็ต้องทำภารกิจให้สำเร็จก่อน”
“จับพ่อค้าไม้เถื่อนอ่ะนะ”
“อืม นั่นแหละ ฉันก็เลยบอกใครไม่ได้ว่าเป็นใครและตอนนี้ทำงานอยู่ที่อุทยานเป็นหน่วยลาดตระเวน”
ผู้กองแสนรักพยักหน้าออกมาอย่างเข้าใจทุกอย่างที่เขาเล่าแต่ที่ไม่เข้าใจเลยก็คือทำไมสารวัตรถึงทำเหมือนกิ๊กกับน้องสาวเขาอยู่
“ไอ้เรื่องงานพอเข้าใจแต่ไอ้ส่งจูบให้น้องฉันเนี่ยคือ….”
แสนรักมองเพื่อนอย่างสงสัย เขาถูกเพื่อนถามแบบนั้นก็ยิ้มออกมาอย่างรู้สึกเขินชายหนุ่มเอามือเกาผมเล็กน้อยก่อนจะบิดตัวไปมาอย่างรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“ใจเย็นแค่ถามเฉยๆไม่ต้องออกอาการขนาดนั้น”
“ก็แบบว่า… แบบว่าฉันชอบคุณหมอแสนดีน้องของนายอ่ะ กำลังตามจีบอยู่อยากได้มาเป็นแม่ของลูกเลยนะเว้ย คนนี้เอาจริง”
เขาเอ่ยออกมาเสียงจริงจัง ผู้กองแสนรักไม่ว่่าอะไรหรอกถ้าเขาคิดจะจีบแสนดีเพราะเขาเป็นถึงสารวัตรและที่บ้านก็ร่ำรวยไม่มีอะไรที่ด้อยกว่าเลยสักอย่าง แต่ประเด็นตอนนี้คือพ่อเขาจะยอมรึเปล่าหวงลูกสาวอย่างกับอะไรแถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าภาคินเป็นใคร
“พ่อฉันจะยอมเหรอ”
“นายมาก็ดีแล้วไง ช่วยหน่อยนะฉันรักน้องสาวนายจริงๆ”
“เฮ้อ! ถ้าพ่อรู้ว่านายกำลังจีบไอ้แสนดีนะมีหวังโดนไล่ออกบ้านแน่นอนเลย”
แสนรักเอ่อออกมาเสียงจริงจังมากจนสารวัตรภาคินเริ่มเครียดหนัก เขาก็อยากจะเปิดตัวซะตอนนี้แต่ติดที่ต้องทำตัวไม่น่าสนใจต่อคนในอำเภอนี้เพื่อจะได้ไปไหนไม่เป็นจุดสังเกต
“ช่วยหน่อยดิวะ เพื่อนกันอ่ะ”
“ช่วยยังไงล่ะ”
“พรุ่งนี้หยุดอีกวัน พาแสนดีไปในเมืองหน่อยฉันจะพาไปกินข้าวซื้อของ อยากเปย์สาววะนะๆช่วยหน่อย”
เขาหันไปขอร้องเพื่อนให้ช่วยพาน้องสาวไปเจอเขาที่ในเมือง ที่อำเภอนี้ไม่ค่อยเจริญเท่าไหร่ห้างเล็กๆยังไม่มีเลย เห็นชาวบ้านไม่อยากให้มีเพราะจะอนุรักษ์อำเภอแห่งนี้ให้เป็นดั้งเดิมเหมือนโบราณที่ผ่านมาเวลาอยากจะดูหนังกินของอร่อยก็ต้องไปในเมืองซึ่งใช้เวลาเดินทางนานพอสมควรอยู่
“อ่ะๆจะลองดูแล้วกัน”
“ขอบใจมากจะเพื่อน ถ้างั้นวันนี้กลับก่อนแล้วกันต้องไปทำงานต่อพรุ่งนี้เจอกันที่ตลาดนัดเอารถไปด้วยนะไม่มีรถขับวะ”
“เฮ้อ! ถ้าลำบากขนาดนั้นก็เปิดเผยตัวเองเถอะ”
แสนรักมองชายหนุ่มอย่างสงสาร ปกติสารวัตรภาคินต้องขับรถหรูมาทำงานกินของแพงแบบไม่เสียดายเงินแต่คราวนี้ดูแย่มากแม้แต่รถต้องใช้มอไซค์คันเก่าๆซึ่งถือว่าลำบากพอสมควร
“ไม่ได้เว้ยฉันต้องทำผลงานด้วย อนาคตก็ต้องย้ายกลับไปทำงานที่กรุงเทพ”
“แล้วน้องฉันล่ะ”
“พาไปด้วยสิไม่เห็นจะยาก เอาเป็นว่าเจอกันพรุ่งนี้นะขอบใจมากเพื่อนรัก”
เขาตบบ่าเพื่อนอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินผิวปากไปขึ้นรถแล้วขี่ออกไปทันที แสนรักมองตามเขาไปก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยอย่างเหนื่อยใจ กลับบ้านนึกว่าจะได้พักผ่อนต้องมาเป็นพ่อสื่ออีกแล้ว เฮ้อ!
“วุ่นวายชะมัด”
เขาเดินเข้าไปในตัวบ้านจากนั้นก็ขออนุญาตพ่อว่าพรุ่งนี้จะพาน้องสาวไปหาของอร่อยกินในเมืองและจะได้ซื้อของใช้ให้ด้วยซึ่งท่านก็ไม่ว่าอะไรเพราะเขาคืิอพี่ชายที่สามารถปกป้องน้องสาวได้
“จะไปก็ไปเถอะ แต่ว่าอย่าพาน้องกลับดึกแล้วกัน อีกวันน้องต้องทำงาน”
“ได้ครับพ่อ ขอบคุณนะครับใจดีที่สุดเลย”
เขาสวมกอดพ่อกำนันด้วยความคิดถึงก่อนจะมองหน้าน้องสาวที่ตอนนี้ดูดีใจที่จะได้ไปเที่ยวเล่นในเมือง เธอไปร่ำเรียนในเมืองตั้งแต่มหาวิทยาลัยจนจบหมอมา พอกลับมาทำงานที่นี่ก็ไม่ค่อยได้ออกไปไหนเพราะพ่อไม่มีเวลาพาไป จะไปเองท่านก็ไม่ยอมบอกว่าเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวห่วงความปลอดภัยมาก
“ขอบคุณนะจ้ะพ่อ พรุ่งนี้แสนดีจะซื้อชุดมาฝาก”
“ชุดพ่อมีเยอะแยะไม่ต้องซื้อมาหรอก นานๆไปในเมืองทีเอ็งซื้อของตัวเองเลยเยอะๆ”
“จ้ะพ่อ ถ้างั้นหนูไปเตรียมชุดไปเที่ยวพรุ่งนี้นะจ้ะ”
คุณหมอแสนดียิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีก่อนจะรีบวิ่งไปที่ห้องนอนเพื่อเตรียมชุดใส่ไปในเมืองสำหรับวันพรุ่งนี้ เธอยังไม่รู้เลยว่าพรุ่งนี้จะมีผู้ชายอีกคนไปด้วยและพี่ชายก็ไม่คิดจะบอกรอเซอร์ไพรส์พรุ่งนี้ทีเดียวล่ะกัน…
วันต่อมา….
สารวัตรภาคินยืนรอสองพี่น้องอยู่ที่ตลาดตามที่นัดกันไว้และไม่นานทั้งสองคนก็เดินทางมาถึงที่หมาย เขารีบขึ้นรถทันทีก่อนจะรีบขับออกไปเพราะเกรงว่าเดี๋ยวพ่อกำนันมาเห็นจะเป็นเรื่องอีก
“พี่ภาคินไปด้วยเหรอคะ”
หญิงสาวยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยทักทายเสียงใส เขาพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะยื่นดอกไม้ไปให้
“ใช่ครับ อันนี้ดอกไม้สำหรับคนสวย”
“ขอบคุณค่ะพี่ภาคิน”
หญิงสาวรับช่อดอกไม้ในมือของเขาก่อนจะสูดดมกลิ่นอย่างถูกใจ ชายหนุ่มยื่นมือไปเกลี่ยปอยผมเธอเล่นก่อนจะเอ่ยเสียงหวาน
“ชอบมั้ย”
“ชอบค่ะ”
“หมายถึงว่าชอบพี่มั้ย”
เขาเอ่ยออกมาเสียงหยอกล้อจนหญิงสาวทำตัวแทบไม่ถูก เธอยิ้มออกมาอย่างเขินอายก่อนจะเอ่ยเสียงเบา
“คนบ้าพูดอะไรก็ไม่รู้”
“นี่ตกลงว่าฉันมาเป็นคนขับรถของพวกแกสองคนเหรอเนี่ย… เหอะ! หวานกันเห็นหัวกันบ้างดิวะ”
ผู้กองแสนรักบ่นออกมาผ่านกระจก สองคนที่นั่งด้านหลังไม่สนใจเขาที่ขับรถอยู่เลย เหมือนว่าตอนนี้อยู่ด้วยกันแค่สองคนเท่านั้น….
“ว่าไงชอบพี่มั้ย”
“พี่ภาคินอ่ะไม่คุยด้วยแล้ว”
- Writer
