องค์หญิงผู้ลืมเลือน
834 Words
ดวงใจองครักษ์เถื่อน
ตอนที่ 5
(องค์หญิงผู้ลืมเลือน)
"องค์หญิงจัสทีน่าอยู่ไหน" เสียงของผู้เป็นมารดาเอ่ยถาม เมื่อยามสายจนแสงแดดจ้า ก็ยังไม่เห็นหน้าบุตรสาว ที่ต้องเข้าเรียนพิเศษเตรียมตัวเข้าเรียนในระดับมหา'ลัย แม้บุตรสาวนั้นจะหัวดีฝักใฝ่ในด้านการศึกษา ทว่าเรื่องเวลาการนัดหมายกับผู้ใหญ่นั้นสำคัญนัก
"ในห้องบรรทมเพคะองค์ราชินี" หญิงรับใช้คนสนิทขององค์หญิงจัสทีน่าบอกกล่าว
"หา? ดวงตะวันใกล้เที่ยงนี่นะ องค์หญิงยังไม่ลุกจากที่นอนอีก" และนั่นทำเอาผู้เป็นมารดาถึงกับชะงักขาเดินทันที ขมวดคิ้วแทบชนกันกับการที่ได้ยินคำตอบจากปากของนางกำนัล
"เพคะ หม่อมฉันสลับกันเข้าไปปลุกหลายรอบแล้วโดนองค์หญิงตะเพิดออกมากันหมดเพคะ" หญิงรับใช้คนสนิทที่ประจำการอยู่หน้าห้องค้อมหัวรายงาน
"ให้มันได้แบบนี้สิลูกสาวของฉัน คนน้องไปเรียนจวนจะกลับ ส่วนคนพี่หลับยังไม่ตื่น.....เดี๋ยวเราจัดการองค์หญิงเอง เปิดประตูที" ผู้เป็นมารดาบ่นอุบด้วยน้ำเสียงที่หน่ายใจ บุตรสาวที่แทบไม่เหมือนกุลสตรี มีแต่เรื่องราวชวนให้ต้องปวดเศียรเวียนเกล้า แม้จะโตเป็นสาวแต่ความรั้นและซุกซนก็ยังไม่ห่างหายไป แถมมีบิดาคอยให้ท้ายนั่นยิ่งทำให้บุตรสาวได้ใจหลงระเริง
"เพคะ"
ประตูห้องนอนขององค์หญิงถูกเปิดออก อากัปกิริยาบนเตียงทำเอาผู้เป็นมารดากุมขมับรอบแล้วรอบเล่า ท่านอนที่อุจาดตาทำให้ผู้เป็นมารดารีบย่างสามขุมเข้าไปใกล้ ถึงผ้าห่มผืนหนาคลุมกายให้บุตรสาว ก่อนจะเขย่าแขนเป็นการปลุกให้ลูกลุกตื่น
"อื้อ บอกว่าอย่ากวนไงเล่า" เสียงอู้อี้ในลำคอเมื่อรู้สึกว่าถูกก่อกวน แต่ก็ไม่ยักจะลืมตาตื่น ทำเพียงพลิกตัวหนีห่าง ดึงผ้าห่มคลุมโปงปัดป้องเท่านั้น
"องค์หญิงตื่นได้แล้ว" เสียงของมารดาเรียกขาน กระนั้นก็ยังไม่ทำให้องค์หญิงจัสทีน่าตื่นนอน
"บอกว่าง่วงไงเล่า" ตอบรับอย่างไม่สบอารมณ์ พร้อมกับเอื้อมมือปัดการก่อกวนอย่างสะเปะสะปะ
"องค์หญิง"
"จะนอน ขออีกสักยี่สิบนาทีนะ" มีการต่อรอง ทั้งที่ไม่มองเลยว่า ตอนนี้มารดาได้จ้องเขม็งด้วยสีหน้าขรึม
"ถ้าองค์หญิงไม่ยอมลุกจากเตียง แม่จะเอาอัยนูนไปปล่อยเข้าป่า" ในเมื่อปลุกแล้วไร้ปฏิกิริยาตอบสนอง ก็ต้องขู่ให้รู้แล้วรู้รอดกันไป สัตว์เลี้ยงแสนรัก ที่ยากนักใครจะเข้าใกล้ได้ เพราะองค์หญิงนั้นหวงแหนประหนึ่งเพื่อนตาย และเจ้าอัยนูนตาโตก็ช่างว่าง่ายแสนเชื่องประดุจลูกแมว คอยปกป้ององค์หญิงจากสัตว์ร้ายที่คิดจะเข้าใกล้ หยอกล้อนอนเล่นกันดั่งเพื่อนรักเพื่อนตาย
"ไม่นะ!!! ใครกล้าแตะต้องอัยนูนเจอดีแน่...อุ๊ย!" เสียงแว่วเข้าหูที่ได้ยินไม่ชัดเจนทุกคำ ทำให้องค์หญิงรีบดีดตัวลุกจากผ้าห่ม เอ่ยอย่างเกรี้ยวกราดไม่ดูต้นเสียง ก่อนที่จะลงจากเตียงแล้วบรรจบสายตาเข้ากับมารดาที่ยืนจ้องหน้าขรึมวางท่าที ทำเอาองค์หญิงจัสทีน่าถึงกับสะดุ้งตกใจ ตั้งตัวไม่ทันเลยทีเดียว
"ทำไมองค์หญิงถึงตื่นสายเพียงนี้ ลืมหรืออย่างไรว่ามีนัดกับติวเตอร์ แม้จะเป็นองค์หญิงก็ยังเป็นเด็ก ให้ผู้ใหญ่มารอแบบนี้ไม่น่ารักเลยนะ" ผู้เป็นมารดาเริ่มเอ่ยคำตำหนิ
"ติวเตอร์หรือเพคะเสด็จแม่" ย้อนถามอย่างกับคนลืมเลือน ยืนเกาหัวด้วยอาการงุนงง ใช่แล้วล่ะ หล่อนลืมนัดกับติวเตอร์ในวันนี้ ยิ่งเมื่อคืนที่เล่นกับอัยนูนจนเพลินแล้วนอนดึก เลยทำให้องค์หญิงผู้แสบซนต้องตื่นสายเช่นนี้
"ก็ใช่นะสิ...รีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อย แม่ให้เวลาสิบห้านาทีต้องเห็นลูกเรียบร้อย พร้อมได้รับการติวอยู่ห้องหนังสือ" ผู้เป็นมารดายื่นคำขาด
"สิบห้านาที!" องค์หญิงจัสทีน่าย้ำถามหน้าตาตื่นตระหนก สิบห้านาทีมันจะทันได้อย่างไรกัน
"เริ่มได้" ผู้เป็นมารดาให้สัญญาณ จากนั้นจึงเดินออกจากห้องของบุตรสาวไป พร้อมกับหญิงรับใช้คนสนิทสองคน ที่ลอบยิ้มกับความแก่นแก้วขององค์หญิงจัสทีน่า
"ห๊ะ!! ซีเวียร์ เซวา ช่วยด้วยเราแก้ผ้าไม่ทัน เร็ว ๆ ใครก็ได้ช่วยสระผมหน่อย สิบห้านาทีบ้าไปแล้วมันจะทันไหมเนี่ย เสด็จแม่โหดร้ายมาก!" ร้องด้วยน้ำเสียงตกใจ รีบก้าวขาขวักไขว่วิ่งเข้าสู่ห้องน้ำ มือก็สาละวนปลดเปลื้องอาภรณ์ด้วยความทุลักทุเลไปตามทาง เสื้อผ้าเครื่องนุ่งห่มหล่นเกลื่อนกลาดอย่างไร้ทิศทาง เพราะองค์หญิงทิ้งขวางอย่างไม่ไยดี จนหญิงรับใช้คนสนิทตามเก็บแทบไม่ทัน...
- Writer
