ดวงใจองครักษ์เถื่อน

ดวงใจองครักษ์เถื่อน ตอนที่ 1 (องค์หญิงจอมแก่น) "องค์หญิงพ่ะย่ะค่ะ องค์หญิง ทรงทำแบบนี้ไม่ได้นะพ่ะย่ะค่ะ" องครักษ์หนุ่มรุ่นพี่อายุมากกว่าห้าปี ที่ได้รับหน้าที่ให้ดูแลปกป้ององค์หญิงจอมแก่นวัยสิบแปด ที่กำลังย่างก้าวเข้าสู่วัยรุ่นเป็นสาวสะพรั่ง เขาเรียกขานด้วยน้ำเสียงที่ติดกังวล ด้วยความซนของจัสทีน่าที่กำลังจะแอบหนีออกไปเที่ยวนอกวัง ทั้งที่มารดานั้นสั่งห้ามหนักหนา เกรงว่าจะได้รับอันตราย "ชู่ เบา ๆ สิเดี๋ยวใครมาเห็นเข้าหรอก" เสียงที่ดังของฮะมีสทำให้องค์หญิงจัสทีน่านั้นหันมาเอ็ดเบา ๆ จ้องหน้าเขม็ง พร้อมกับหันมองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าใครจะมาเห็นเข้า จนทำให้หล่อนนั้นถูกจับได้...อดเที่ยวกันพอดี "หากองค์ราชินีทรงทราบเข้า องค์หญิงจะถูกลงโทษนะพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสองครักษ์เพียงคนเดียวที่จัสทีน่าไว้ใจ เพราะดูแลหล่อนมานานหลายปี เป็นที่โปรดปรานขององค์หญิงจัสทีน่า และเขาก็คอยช่วยเหลือปกปิดความซนของจัสทีน่ามาตลอดหลายปีที่ได้ปกป้องดูแล  "ก็อย่าให้เสด็จแม่จับได้สิ ไปเร็ว!" จัสทีน่าว่าขึ้นอย่างไม่รู้สึกรู้สา เท่าที่ผ่านมาหากถูกจับได้ คนที่ถูกลงโทษนั่นคือฮะมีสที่ออกหน้ารับแทนเสมอ แต่จัสทีน่าหาได้ใส่ใจหรือรู้สึกผิดไม่ หล่อนยังคงกระทำแบบเดิมอย่างเอาแต่ใจตามนิสัยที่เป็น  "รอบนี้กระหม่อมห้ามเด็ดขาดพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสเริ่มจะเดือดดาล เมื่อความดื้อรั้นขององค์หญิงจอมแสบชักจะเหิมเกริม เขาได้รับสิทธิ์จาก เชคฮ จาห์มาล์ ในการดูแลบุตรสาวเพียงคนเดียวของพระองค์ รับรู้ถึงความดื้อรั้นของลูกสาวเป็นอย่างดี ถ้าฮะมีสดูแลไม่ได้องครักษ์คนอื่นก็ยากที่จะต่อกลอนกับองค์หญิงจัสทีน่าแล้วล่ะ อีกทั้งฝีมือในการต่อสู้ยอดเยี่ยมนั้นทำให้ เชคฮ จาห์มาล์ ไว้เนื้อเชื่อใจ "นี่กล้าชักสีหน้าใส่เรารึ?" จัสทีน่าไม่ชอบใจกับสีหน้านิ่งขรึม คิ้วขมวดขององครักษ์ จนหล่อนต้องเดินเข้ามาใกล้ ย้อนถามด้วยน้ำเสียงที่วางอำนาจใส่ "และถ้าองค์หญิงยังดื้อรั้นที่จะลักลอบหนีเที่ยวข้างนอก อย่าหาว่ากระหม่อมใจร้ายก็แล้วกัน" ฮะมีสไม่ยอมปรน เขาขยับขาเดินเข้าไปใกล้ ก้มมององค์หญิงจอมซนที่อยู่ใต้ความสูงด้วยสายตาที่สื่อความหมายว่าเขาเอาจริง หากหล่อนคิดจะต่อกลอนไม่ยอมเชื่อฟัง "อย่ามาห้ามนะ! เป็นแค่องครักษ์มีหน้าที่ดูแลปกป้อง ไม่ใช่มาสั่งการเช่นนี้" จัสทีน่าว่าขึ้นอย่างไม่ยอมเช่นกัน หล่อนเงยหน้าสู้สายตาอันดุดันของฮะมีส แม้จะตัวเล็กกว่าก็ใช่ว่าจะยอมใครได้ "อย่าให้กระหม่อมต้องเล่นบทเถื่อนนะพ่ะย่ะค่ะองค์หญิงจัสทีน่า" ฮะมีสจ้องตาหล่อนไม่กะพริบ พร้อมก้าวขาเข้าหาเรื่อย ๆ เป็นการข่มขู่เมื่อจัสทีน่าเริ่มจะเอาแต่ใจเกินไป ที่ห้ามนั่นเพราะห่วงความปลอดภัย ข้างนอกมีอันตรายรอบด้าน วันนี้คุ้มครองได้แต่ใช่ว่าจะไม่พลาดเลยสักครั้ง ไม่ได้ห่วงตัวกลัวตาย แต่กลัวว่าองค์หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้รับบาดเจ็บเสียมากกว่า "ถอยออกไปนะ!" จัสทีน่าถอยหลังก้าวต่อก้าว เริ่มหวาดหวั่นต่อสายตาอันดุดันของฮะมีส แต่ความไม่ยอมคนทำให้หล่อนสู้สายตานั้นด้วยความระแวง หล่อนเคยเจอมาแล้วกับความเถื่อนของฮะมีส มีเล่นอุ้มหล่อนพาดบ่า แล้วกัดขาของหล่อนจนเป็นรอย แต่ไม่กล้าบอกใครได้เพราะกลัวถูกลงโทษที่แอบหนีออกจากวัง สุดท้ายฮะมีสตามเจอในขณะที่ฮะมีสโมโหหน้าแดง หล่อนเลยถูกเขาจัดการ "องค์หญิงจะกลับเข้าไปด้านในดี ๆ หรือต้องให้กระหม่อมอุ้มไปแบบเดิมพ่ะย่ะค่ะ" ฮะมีสเอ่ยเสียงนิ่งที่ฟังแล้วขนลุก อุ้มแบบเดิมที่จัสทีน่ารู้ดีคือลักษณะแบบไหน มันทำให้หล่อนนึกกลัว "ไม่นะ!!" ได้ยินแค่นั้นจึงรีบวิ่งหนีกลับด้านในเขตราชสถานอย่างไม่รีรอ หล่อนกลัวในการท้าทายของฮะมีสที่ทำจริงดั่งปากว่า ครั้นหล่อนจะฟ้องบิดากับมารดา เขาก็ยิ่งจัดการหล่อนหนักขึ้น และต้องรับรู้ว่าหล่อนได้กระทำความผิดอันใหญ่หลวง นั่นคือสิ่งที่องค์หญิงจัสทีน่าจะไม่ต่อกลอนกับฮะมีสหรือเอ่ยปากฟ้องเด็ดขาด เพราะมันจะยิ่งเพิ่มโทษหนักแก่หล่อน "ฮึ องค์หญิงจอมซน" ฮะมีสที่หันมองตามหลังถึงกับยกยิ้มส่ายหัวระอา แต่ละวันเขาเหนื่อยนักกับการออกปากห้ามจัสทีน่า ทว่าทุกเวลาที่ได้ดูกลับทำให้เขามีความสุขเช่นกัน "โอ๊ะ!!" "อะไรกันองค์หญิงวิ่งหนีอย่างกับพบเจอปีศาจเลยลูก" วิ่งหน้าตั้งไม่ทันมองทาง จนชนเข้ากับมารดาที่เดินสวนมาจนล้มก้นกระแทกพื้น สายตาก็ยังมองกลับหลังด้วยความหวาดระแวง กลัวว่าฮะมีสจะตามมาทัน "หนีปีศาจเพคะท่านแม่ ปีศาจตนนี้มันดุร้ายนัก ลูกทูลลานะเพคะ" จัสทีน่าที่เห็นฮะมีสเดินย่างสามขุมดุ่ม ๆ เข้ามา หล่อนรีบเอ่ยลาแล้ววิ่งเข้าด้านในราชสถานส่วนตัวทันที "ถวายบังคมพ่ะย่ะค่ะราชินี" ฮะมีสที่ต้องคอยประกบดูแลคุ้มครององค์หญิงแสนซน เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าราชินีแล้วทำความเคารพ "เจ้าหรอกรึที่เป็นปีศาจในสายตาขององค์หญิง" พระนางเอ่ยแซวอมยิ้มมองฮะมีสที่โค้งหัวนอบน้อม จากนั้นจึงเดินจากมามุ่งหน้าสู่ที่หมาย "แสบตั้งแต่เด็กยันโตนะองค์หญิง ระวังกระหม่อมจะกลายร่างเป็นปีศาจเต็มตัวให้ดู"