ปริวัตรขับรถมายังเรือนไม้เนินเขาของอัศวเมฆินทร์มีของกินติดมือมาด้วยพอไม่ให้น่าเกลียด บ้านยังเงียบเช่นเคยเขาเดินขึ้นเรือนเมียงมองหา สัญชาตญาณสั่งให้เดินไปตามเสียงกุกกักในห้องครัวแล้วก็เจอจริงๆ เขายกหลังมือขึ้นเคาะประตูพอให้หญิงสาวรู้ตัว ส่งรอยยิ้มไปให้
“ผมมาเยี่ยมคุณสาครับ”
“คุณหมอปุ๊นั่นเอง เชิญค่ะ สากำลังทำอาหารก็เลยไม่ได้ยินเสียงรถ” หลังมือบอบบางยกขึ้นเช็ดน้ำตา ปิดหัวแก๊สก่อนเดินไม่ถนัดเข้ามาช่วยนายแพทย์หนุ่มถือของ
ก่อนหน้านี้วารสาต้องแยกตัวออกมาจากอัศวเมฆินทร์เพราะปาริฉัตรมาเยี่ยม ทุกครั้งที่ปาริฉัตรมาไม่รู้เกิดอะไรขึ้นหัวใจถึงได้เจ็บปวดมากมายขนาดนี้
เจ็บ... ถึงขั้นต้องหลบมาร้องไห้
“คุณสาร้องไห้ทำไมครับ”
ปริวัตรยกสองมือขึ้นจับหัวไหล่บางให้หันหน้ามาสบตา
“ปละ... เปล่าค่ะไม่ได้ร้อง”
“คุณโกหก”
“สาจะโกหกคุณหมอปุ๊ทำไมคะ สาแค่หั่นหอมหัวใหญ่แล้วมันเข้าตาน่ะค่ะไม่มีอะไรหรอก ขอเอาของ
