บำเรอรักทัณฑ์ซาตาน

กายบอบบางของหญิงเอเชียถูกแรงบีบอัดจากชาวต่างชาติหลายคนแทบแบนเป็นกล้วยปิ้งอยู่ในรถไฟใต้ดิน เหงื่อกาฬไหลพรากภาวนาให้ถึงสถานีปลายทางเร็วๆ จะได้ออกไปจากตรงนี้สักที ราวสี่นาทีคำภาวนาของหล่อนก็เป็นจริงรอเสียงประตูสองข้างถูกเปิดออกหล่อนก็รีบเดินเบียดเสียดออกมาแต่ดูเหมือนว่าจะออกมาง่ายกว่าที่คิดเพราะผู้คนต่างเปิดทางให้ แน่นอนว่าจำเป็นต้องเปิดเพราะถ้าหากไม่ยอมเปิดมีหวังได้โดนจักรยานของหล่อนฟาดแขนกันพอดี ทันทีที่ได้ออกมาจากสถานีรถไฟฟ้าใต้ดินหญิงสาวก็จัดการกับจักรยานให้อยู่ในสภาพพร้อมใช้งาน ใช้ปั่นไปตามช่องทางรถจักรยานตรงไปยังร้านอาหารขนาดกลางในเมืองบอสตันประเทศสหรัฐอเมริกา “เฮ้! ซาร่า!” ดวงหน้านวลสวยหันไปมองพอเห็นเป็นคนรู้จักก็หยุดจักรยานแล้วยกมือขึ้นโบกโยกย้ายตอบรับรอคอยเขาข้ามถนนเข้ามาหา อากาศค่อนข้างหนาวหล่อนต้องยกมือขึ้นโอบกอดร่างกายขณะคลี่รอยยิ้มให้ชายหนุ่ม “จะไปไหนเหรอ” “ถามได้ ฉันก็ไปทำงานน่ะสิ” “นึกว่าลาออกแล้วซะอีก” คิ้วเข้มขมวดนิ่ง หญิงสาวยิ้มหวาน “ขอลาออกแล้วแต่ยังไม่ได้ออก เจนนี่อยากให้ทำงานครบวีคจะได้ค่าแรงแบบไม่ถูกหักนี่อีกวันก็ครบแล้วฉันก็เลยทำต่อรอเวลารับปริญญาแล้วก็ค่อยบินกลับเมืองไทย” คำตอบแสนสดใสนั้นทำให้ดวงหน้าคมคายฉบับหนุ่มอเมริกันเศร้าลงทันตาเห็น แดเนียลยิ้มไม่ออกเดินตามเพื่อนสาวชาวเอเชียที่ลงมาจูงจักรยานเดินไปพร้อมกับเขา “จะกลับเมืองไทยจริงๆ เหรอ” ถามอย่างแสนเสียดายที่เพื่อนปฏิเสธโอกาสมาทำงานกับบริษัทของตนเองเพราะอยากกลับไปหาใครสักคนในเมืองไทยที่ทุกลมหายใจเข้าออกของหล่อนนั้นคอยวนเวียนคิดถึงแต่มัน “แน่นอน ฉันไม่ได้กลับเมืองไทยตั้งสองปีกว่าๆ คิดถึงบ้านจะแย่อยู่แล้ว นี่ แดนนี่…” มือน้อยยกกำปั้นลุ่นๆ ขึ้นชกคนกล้ามโตหน้าตาหล่อแต่ชอบทำหน้าเศร้าเหมือนคนอมทุกข์ “ทำเหมือนฉันห้ามไม่ให้แดนนี่ไปหาที่เมืองไทยอย่างนั้นแหละทำหน้าเศร้าเชียว ถึงไม่ได้เจอหน้ากันแล้วแต่เราก็ยังคุยกันทางสไกป์ได้นี่นาจริงไหม” “กลัวแต่ว่าพอซาร่ากลับบ้านแล้วจะลืมเรานี่สิ” ยังคงทำหน้าเศร้าเช่นเดิมหันมามองเสี้ยวดวงหน้าหวานของเพื่อนสาวคนสนิทที่ตนเองแอบคิดเกินเลยไปไกลมากกว่านั้น “ลืมได้ยังไงตัวออกจะโตขนาดนี้แล้วที่สำคัญแดนนี่เห็นฉันมีเพื่อนเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ ก็มีอยู่ไม่กี่คนที่ยอมคบฉันนอกนั้นก็ไม่มองฉันเป็นธาตุอากาศก็คอยหาแต่เวลาจิกกัด” เอ่ยกระทบแม่สาวสวยคนหนึ่งที่เรียนหลักสูตรเอ็มบีเอด้วยกัน เจ้าหล่อนเป็นสาวชาวเอเชียเหมือนกันหน้าตาสะสวยเสียแต่ชอบมองหล่อนด้วยหางตาเพราะเจ้าหล่อนนั้นรุกจีบแดเนียลมานาน “ไม่นึกว่าซาร่าจะสนใจ” ละทิ้งความเศร้าได้ชั่วขณะหลังได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของเพื่อนสนิทที่ไม่บ่อยนักจะได้ยิน วารสาหรือชื่ออินเตอร์ว่าซาร่าระบายลมหายใจออกค่อนข้างหนักหน่วงแล้วส่ายศีรษะ “ฉันทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยแดนนี่ก็รู้ว่าฉันอยากรีบเรียนจบมากแค่ไหน ไม่มีเวลาสนใจเสียงนกเสียงกาพวกนั้นหรอก ว่าแต่นี่แดนนี่จงใจมาหาฉันหรือแค่บังเอิญผ่านมา” “ถามตรงชะมัด งั้นเราก็ขอตอบตรงๆ ว่ามาดักรอซาร่าสิบนาทีได้ ทีแรกนึกว่าจะชวดเพราะซาร่าลาออกจากงานซะอีก” หนุ่มหล่อยืดอกยอมรับอย่างแมนๆ ก่อนแย่งจักรยานมาจูงซะเอง แล้วพาเพื่อนไปส่งถึงร้านอาหารของคุณเจนิเฟอร์ วารสานั้นทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟมานานเกือบสองปีนับจากการเรียนปริญญาโทเข้าที่เข้าทาง เขานำจักรยานวารสาไปจอดเป็นระเบียบก่อนเดินย้อนกลับมาหา “ไว้เลิกงานเรามารับนะ ไปเที่ยวกัน มีงานประจำปีตรงดาวน์ทาวน์น่าสนใจดี” “เอ่อ...” รอยยิ้มวารสาเลือนหายไป รู้เต็มอกว่าแดเนียลคิดยังไงกับตนเองแต่หล่อนรักเขาตอบไม่ได้ ไม่ได้จริงๆ นัยน์ตาหล่อนกลอกลอกแลกไปมาก่อนจะช้อนสายตาขึ้นสบประสาน “คือ… ขอโทษนะแดนนี่คือว่าฉันอยากพักผ่อนมากกว่า ช่วงนี้ชีวิตฉันวุ่นวายนิดหน่อย” “อย่าปฏิเสธเลยนะ” แดเนียลเว้าวอน รุดกายเข้าหารวบสองมือวารสาขึ้นมาจับแนบแน่นหน้าร้านอาหารไม่อายสายตาใคร “ซาร่าเรียนจบแล้วแต่เรายังไม่จบ อย่างน้อยๆ ก็หลายเดือนกว่าจะได้บินไปเที่ยวเมืองไทยตามนัดหมายของเรา ถ้าไม่ได้เที่ยววันนี้เราคิดว่าวันต่อๆ ไปก็คงไม่ได้ไปด้วยกันหรอก” วารสาอยากปฏิเสธแต่ทนแรงรบเร้าไม่ไหวจึงต้องยอมตอบปากรับคำ “อืม ไปก็ได้ แต่อย่าดึกและอย่าไปไกลนะ” “ได้อยู่แล้ว” “จะแวะเข้าไปกินอะไรข้างในไหม ถ้าไม่ แดนนี่ก็กลับไปก่อนนะไว้รอฉันเลิกงานแล้วค่อยมาใหม่” ว่าพลางดึงมือของตนเองออกมา ส่งรอยยิ้มอ่อนหวานไปให้แดเนียลเป็นการกลบเกลื่อนพฤติกรรม เห็นรอยยิ้มแดเนียลนั้นจืดลงเล็กน้อยแต่เขาก็สามารถกลบเกลื่อนได้เช่นกัน ยกมือใหญ่ข้างหนึ่งขึ้นมาขยี้ศีรษะหล่อนแรงจนผมเสียทรง “โอเค ตั้งใจทำงานนะอย่าแอบอู้ล่ะ ไว้ตอนเย็นจะซื้อขนมอร่อยๆ มาฝาก” เขารีบวิ่งหนีไปปล่อยให้วารสานั้นยืนหน้าบูดเป็นตูดลิงอยู่หน้าร้านอาหารยกมือขึ้นสางผมให้เข้าที่เข้าทาง หลังเลิกงานวันนี้แดเนียลพาวารสาเที่ยวหลายสถานที่กว่าจะยอมมาส่งหล่อนที่อพาร์ทเม้นก็เกือบห้าทุ่ม อาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนเสร็จสรรพวารสาก็ส่งข้อความทางสไกป์เล่าสิ่งที่ทำในวันนี้ให้พี่สาวรับรู้ โชคดีที่พี่สาวเข้ามาออนไลน์ก่อนหล่อนออฟไลน์พอดีเลยทำให้ทั้งสองพร้อมใจโทรวิดีโอหากัน “เป็นยังไงบ้างจ๊ะวันนี้สนุกไหม” “เรื่อยๆ ค่ะสนุกบ้างเบื่อบ้าง แดนนี่เทคแคร์ดีแต่สาคิดถึงเตียงนอนกับน้ำอุ่นๆ ใจก็เลยเตลิดอยากกลับมาห้อง” “แดนนี่ที่ว่านี่ก็หน้าตาหล่อดีนะ ฐานะก็ดีแถมพ่อยังเป็นนักธุรกิจมีบริษัทใหญ่โต แต่แปลก ทำไมน้องสาวพี่ไม่ยักกะสนุกที่ได้ออกเดทกับเขา” วารยาทำตาใสทำเหมือนอยากรู้จริงๆ ไม่ใช่เพียงเพราะอยากถามจี้ใจดำ คนฟังลอกสายตาลอกแลกไปมาก่อนตอบด้วยน้ำเสียงปกติไม่แสดงอารมณ์อะไรทั้งนั้น “เปล่าค่ะมันไม่ใช่เดทหรอก สากับแดนนี่แค่เที่ยวด้วยกันตามประสาเพื่อนสนิทเท่านั้นเอง” “แน่ใจเหรอจ๊ะ?” “แน่ใจค่ะ สาไม่ได้ชอบแดนนี่สักหน่อยเคยบอกเขาไปแล้วครั้งหนึ่งตอนคริสต์มาสปีที่แล้วแต่ก็ไม่เห็นว่าแดนนี่จะว่าอะไร” “ไม่พูดไม่ใช่จะไม่เจ็บหรอกนะ บางทีแดนนี่อาจจะเข้าข่ายนั้นก็ได้ อุ๊ย! คุณเพลิงอย่าจั๊กจี้ยัยหนูนานขนาดนั้นสิคะเดี๋ยวแกก็ขำจนลืมหายใจพอดี” เสียงของวารยานั้นแว้ดหนักใส่สามีก่อนจะเดินเร็วออกไปจากรัศมีกล้อง ยัยหนูนารา ยอดดวงใจของคนตระกูลเตชะธรรมรงค์ วารสาดีใจที่พี่สาวมีความสุขในชีวิตหลังแต่งงานเพราะเพลิงกัลป์นั้นดูแลดีเหลือเกิน ดี... เหมือนใครคนนั้นที่เคยดูแลหล่อนเรื่อยมา จนกระทั่งสองปีก่อนที่เขาหันหลังให้แล้วเดินจากไปไม่ติดต่ออีกเลยแม้หล่อนจะเพียรพยายามติดต่อหาเขามากแค่ไหนก็เท่ากับคว้าน้ำเหลว สองปีกว่าแล้วที่ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้คุยกัน ไม่รู้ข่าวคราวอะไร มีเพียงข่าวเดียวเมื่อสองปีก่อนที่วารสารู้จากวารยาคือเขาให้พี่สาวขึ้นมาดูแลโรงแรมที่เชียงรายแทนส่วนเขานั้นลงไปบริหารธุรกิจท่าสาขาทางภาคใต้ไม่ยอมกลับมาเชียงรายอีกเลย แค่หล่อนขอร้องให้เขารออีกสองปีมันไม่ได้เชียวหรือ ทำไมถึงตัดรอนกันแบบนี้ ทุกวันทุกวินาทีสิ่งเดียวที่วารสาเฝ้าภาวนาคือขอให้เรียนจบตามกำหนดแล้วจะได้กลับเมืองไทยสักที อยากกลับไปใจแทบขาดเพื่อจะได้ไปหาอัศวเมฆินทร์แล้วถามว่าเขาไม่คิดถึงหล่อนบ้างเลยเหรอ หมดแล้วเหรอความรักอบอุ่นที่เคยมอบให้หล่อนเสมอมา… “ฮึก…” วารสายกมือขึ้นปิดริมฝีปากป้องกันเสียงสะอื้นไม่ให้ดังมากก่อนจะเลื่อนเม้าปิดหน้าจอวิดีโอตัดสินใจส่งข้อความไปบอกพี่สาวก่อนจะปิดแลปทอปแล้วทิ้งตัวลงร้องไห้ต่อบนเตียงนอน แม้จะเสียน้ำตาสักกี่หยดความรู้สึกเดียวของวารสาคือน้อยใจในตัวอัศวเมฆินทร์ ไม่เคยเลยสักครั้งที่หล่อนจะนึกเกลียดชังเขาเพราะข้างในหัวใจหล่อนยังคงรักและเฝ้ารอคอยอ้อมกอดจากเขาเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปร ความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจากการทำงานการออกตระเวนเที่ยวในวันนี้ส่งผลให้วารสานั้นอ่อนเพลียง่ายเป็นพิเศษ หล่อนนอนบนเตียงแคบและหลับไปพร้อมกับรอยน้ำตาดังเดิม ‘ไหนเคยสัญญากันแล้วไงว่าเรียนจบแล้วเราจะแต่งงานกันไงสา!’ เสียงห้าวทุ้มตะคอกดังลั่นหลังหมดหนทางจะฉุดรั้ง ดวงตาแดงก่ำจ้องมองมาทางนี้ทำเอาหัวใจวารสาสั่นไหว ‘แค่สองปีเองค่ะ รอสาอีกแค่สองปีเองนะคนดี คุณเมฆจะบินไปเยี่ยมสาที่นั่นบ่อยๆ ก็ได้’ ‘โกหก!’ ‘เปล่านะคะสาไม่ได้โกหก สาพูดจริงๆ คุณเมฆไปหาสาได้ตลอดเลยฉะนั้นอย่าโกรธสาเลยนะคะ’ แม้เขาในตอนนี้จะน่ากลัวมากแค่ไหนแต่วารสาก็ทำใจดีสู้เสือสาวเท้าเข้าไปหาชายคนรัก ส่งรอยยิ้มอบอุ่นไปให้พยายามจะสวมกอดทว่าเขาผลักไส แรงผลักของเขานั้นไม่เต็มที่แต่ทำให้กายหล่อนถอยหลังไปหลายก้าว ‘คุณเมฆ…’ ‘สาโกหกผมซ้ำยังลืมคำสัญญาของเรา ไหนว่ารักกันจะเป็นจะตายแล้วทำไมต้องทำแบบนี้กับผม ผมทำผิดตรงไหนทำไมสาถึงทำแบบนี้ทำไมถึงคิดจะทิ้งผมไปแบบนี้’ เสียงตัดพ้อพร้อมน้ำตาที่รินไหลนั้นทำให้วารสาน้ำตาร่วงเผลาะเอื้อมมือไปข้างหน้าหวังไขว่คว้าหามือที่เคยโอบกอดตนเองมาโดยตลอดทว่าคว้าได้เพียงลมเพราะเขานั้นถดถอยกายหนี จ้องสายตาตอบกลับมาอย่างเจ็บปวด ‘คุณเมฆ สา ฮึก… ทำทุกอย่างเพื่อเรานะคะ’ ‘ผมไม่เคยต้องการให้สาไปเรียนต่อไกลขนาดนั้นเรียนต่อเมืองไทยก็ได้นี่นาแล้วผมก็ไม่เคยขอให้สาเลือกแบบนี้อย่าได้มาแอบอ้างว่าทำเพื่อผม’ เขาบอกเสียงสั่นอดทนอดกลั้นไม่อ่อนแอต่อหน้าผู้หญิง หยุดเพื่อจ้องมองมาทางหล่อนก่อนกัดฟันพูดต่อให้จบประโยค ‘…’ ‘คนรักกัน… เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอกนะสา’ เฮือก!!! แรงส่งมากมายจากทั่วทุกสารทิศฉุดดึงร่างกายของวารสาให้สะดุ้งตื่นจากความฝันที่วนเวียนหลอกหลอนมานานหลายปี ความฝัน… ที่เป็นความทรงจำสุดท้ายร่วมกันกับชายคนรัก ไม่รู้ว่าตอนนี้เหงื่อหรือน้ำตาที่ไหลออกมามากกว่ากัน วารสาหลับตาพริ้มปล่อยน้ำตาให้ไหลหลั่งลงอย่างนั้นก่อนยกแขนขึ้นก่ายหน้าผากคิดถึงชายคนรัก คิดถึงรอยยิ้ม คิดถึงอ้อมกอด คิดถึงทุกอย่างที่เคยมีร่วมกันกับเขา แต่อีกไม่นานหล่อนจะได้กลับไปหาแล้ว หลังได้ปริญญาใบนี้อย่างน้อยหล่อนก็จะสามารถเทียบชั้นได้กับใครหลายๆ คน แล้วคำดูถูกที่ว่าเด็กกำพร้าอย่างหล่อนไม่คู่ควรกับเขานั้นอาจจะพอลบเลือนได้บ้างวารสาหวังไว้อย่างนั้น “คุณเมฆรักทุกอย่างที่เป็นสา แต่สาไม่ได้รักความเป็นตัวเองเท่าไหร่หรอกนะคะ สารักคุณ…” “…และยอมไม่ได้ถ้าการคบกันของเราจะฉุดรั้งคุณให้ต่ำลงมา ฮึก… สารักคุณนะคะ เพราะรักสาถึงอยากทำตัวให้คู่ควรกับคุณให้มากที่สุด เข้าใจสาอย่าโกรธสาอีกเลยนะคะคนดี สากำลังจะกลับไปหาคุณแล้ว” ทุกคำพูดนั้นวารสากลั่นกรองมาจากหัวใจส่งต่อผ่านสายลมไปให้ใครอีกคนที่อยู่ไกลเกือบครึ่งโลก แต่อีกไม่นานเกินรอหล่อนก็จะย่อโลกลงแล้วกลับไปหาเขาอีกครั้ง กลับไปหาความรักที่หล่อนโหยหามากกว่าสองปีเต็ม! ............................................................................................................... บำเรอรักทัณฑ์ซาตาน เขียนโดย คณานางค์ ติดตามผลงานนักเขียนได้ที่แฟนเพจ คณานางค์