“ก็ไม่ได้ห่วงอะไรมากมายแค่ถามไปตามมารยาท หิวแล้ว มีอะไรกินบ้าง” แสร้งถามไปเรื่องอื่น
“ยังไม่มีเลยค่ะเดี๋ยวสาไปทำให้นะคะ”
“ไม่ต้อง”
“...”
ดวงหน้าสวยหันมามองแววตาฉายแววสงสัย หิวข้าวแต่ไม่ให้หล่อนทำแล้วจะมีอะไรตกลงถึงท้องได้ยังไง เขาไม่ใช่เทวดาเสียหน่อยจะได้อิ่มทิพย์
“เดี๋ยวโทรบอกแม่ครัวเอาอาหารมาให้ เบื่ออาหารฝีมือเธอจะแย่” บอกแค่นั้นแล้วก็เดินแยกออกไปโทรศัพท์
มองตามเห็นเขาเดินไม่ติดขัดก็นึกแปลกใจ รู้ว่าเขาทำกายภาพบำบัดมาตั้งแต่อยู่อเมริกาจนเดินได้ทำอะไรได้คล่องเหมือนคนปกติแต่ไม่คิดว่าจะปกติถึงขนาดนี้
“เช้านี้กินข้าวต้มกุ้งนะ เดี๋ยวแม่ครัวจะทำมาให้” วางหูโทรศัพท์บ้านลงแล้วหันกลับมาบอก
“ค่ะ” วารสาพยักหน้ารับ รอยยิ้มอ่อนหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้า ดีใจที่เขาห่วงหาไม่ยอมให้ทำอาหารเพราะกลัวหล่อนเจ็บข้อเท้า ใช่ไหม... ใช่จริงๆ ใช่ไหม หัวใจเอ๋ย ทำไมถึงพองโตมีความสุขได้ถึงขนาดนี้
ไฟในอกสุมรุมก
