หลังจากทุกคนกลับบ้านไป พ่อและแม่ไม่ได้เอ่ยถามอะไร กณิศาอีกเพราะอยากให้ลูกได้พักผ่อน และทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น พวกเขาเชื่อว่าถ้าลูกพร้อมเมื่อไหร่ ก็คงจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังเอง และกณิศาก็รู้สึกสบายใจมากที่ไม่มีคาดคั้น เธอทิ้งตัวลงบนที่นอนที่คุ้นเคย มองไปรอบๆ ห้องเพื่อบอกตัวเองว่า อย่างน้อยเธอก็ได้กลับมาอยู่บ้าน บ้านที่มีคนที่รักเธอจริงๆ เมื่อเวลาสามทุ่มมาถึง ก็รับสายของบาสเตียนที่โทรมาอย่างตรงเวลา
“อยู่บนเตียงนอนหรือยัง”
“ค่ะ” เธอไม่ค่อยอยากตอบ และไม่เข้าใจว่าเขาจะถามไปเพื่ออะไรด้วย
“คิดถึงผมไหม ผมคิดถึงคุณ ผมอยากนอนกอดคุณเหมือนคืนก่อนจัง”
“คุณมีแผนจะหลอกลวงอะไรฉันอีก ฉันเหนื่อยที่ต้องระแวงคุณแล้วนะ” กณิศาเตือนตัวเองว่าอย่าเชื่อใจคำพูดหวานๆ ของเขา เพราะที่ผ่านมามันทำให้เธอต้องปวดหัวทุกครั้งไป
“ผมสาบานเลยนะกะทิ ผมแค่อยากมีคุณอยู่ใกล้ๆ แต่ผมรู้ว่าถ้าผมขอคุณดีๆ คุณก็คงจะไล่ผมไปใ
