บ่ายวันอาทิตย์
“ผมปวริศนะครับ” ปวริศแนะนำตัวเองผ่านโทรศัพท์
“อ้าว! ยังมีชีวิตอยู่อีกเหรอเนี่ย” เสียงอันเย้ยหยันปนกับความประชดประชันของบาสเตียนตอบกลับมา ตอนนี้เขาอยู่ในห้องนอน ของกณิศา เดินสำรวจข้าวของต่างๆ ของเธอด้วยความคิดถึง
“ผมหาเงินมาใช้หนี้คุณได้แล้วนะครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่ล็อบบี้ที่พักของคุณแล้ว”
“มึงไปหาเงินมาจากไหน!” บาสเตียนได้ยินก็หัวเสีย ไม่มีทางที่คนสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างปวริศจะหาเงินได้เร็วขนาดนี้ เขาเดินออกจากห้องนอนของกณิศาและเดินตรงไปที่ลิฟต์เพื่อเจอหน้าปวริศในทันที
“นี่ครับ เงินสดสามล้านบาท” ปวริศยื่นกระเป๋าที่ด้านในมีเงินสามล้านบาทให้บาสเตียน
“หวังว่าคงไม่ใช่แบงค์ปลอมนะ” แต่เขาเปิดดูก็พบว่าในนั้นมีเงินอยู่จริงๆ
“ผมขอสมุดบัญชีน้องสาวผมคืน และขึ้นไปเก็บของใช้ของน้องสาวผมด้วย” ปวริศอยากจะชกหน้าบาสเตียนจริงๆ ยิ่งเห็นก็ยิ่งหมั่นไส้ งานที่กณิศาบอกพ่อกับแม่มันไม่ใช่แค่นั้นแน
