หนี้รักมาเฟีย

ในเย็นวันศุกร์ช่วงต้นเดือนที่ท้องฟ้าปกคลุมไปด้วยความืดครึ้ม ไร้ซึ่งความสดใสและมีฝนตกลงมาอย่างหนัก จนน้ำขังรอการระบายสูงเกินขอบทางเท้าขึ้นมาเล็กน้อย ผู้คนมากมายหลายอาชีพ ต่างกำลังหาทางกลับบ้านให้เร็วที่สุด บ้างคนยืนหลบฝนอยู่ใต้สถานีรถไฟฟ้าซึ่งเป็นปลายทางของการคมมาคมที่สะดวกและรถเร็วที่สุดใจกลางมหานครที่มีชื่อว่ากรุงเทพ บ้างคนชะเง้อคอมองหารถสาธารณะที่ตัวเองต้องเดินทางต่อ ทั้งรถตู้ รถเมล์ รถแท็กซี่ หรือมอเตอร์ไซค์รับจ้าง ที่อาศัยช่วงเวลาเร่งรีบฉกฉวยโอกาสเพิ่มค่าจ้างให้ตัวเอง ใบหน้าอันแสนเบื่อหน่ายกับบรรยากาศนั้นคล้ายจะอยู่บนใบหน้าของทุกคน รวมถึงเพื่อนรักสองคนนี้ด้วย “กะทิ! ฉันไม่ถูกลอตเตอรี่อีกแล้ว สลากกินแบ่งรัฐบาลสมชื่อ เพราะรัฐบาลไม่เคยแบ่งเงินให้ฉันเลยสักบาทเนี่ย” “ก็เรื่องปกติของแกหรือเปล่าวะจิ๊บ” กณิศาตอบกลับเพื่อนสนิทที่คบหากันมาตั้งแต่จำความได้อย่างจิดาภา สองสาวมีอายุยี่สิบสี่ปี เรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ชั้นเตรียมอนุบาลจนกระทั่งจบมัธยมปลาย กณิศาและจิดาภามีความชื่นชอบอะไรที่คล้ายๆ กันอยู่หลายอย่าง จนคนบ้านใกล้เรือนเคียงต่างขนานนามว่าทั้งคู่เป็นแฝดคนละฝา และเท่านั้นยังไม่พอ ทั้งคู่ยังเรียนระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยเดียวกัน คณะเดียวกัน สาขาเดียวกัน นั่นก็คือสาขาบัญชี ซึ่งแน่นอนว่าเมื่อถึงวัยทำงาน ทั้งคู่ก็ได้ทำงานที่เดียวกันมาเป็นเวลากว่าสองปี และคงจะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันไปเรื่อยๆ “เฮ้อ... ถึงความเป็นไปได้ที่จะถูกมันมีน้อย น้อยมากๆ แต่ฉันก็มีความหวังเว้ย แล้วของแกถูกปะ” จิดาภาหันมาถามเพื่อนรัก เพราะอาทิตย์ที่แล้วคะยั้นคะยอให้ผู้ที่ไม่เคยใส่ใจกับความฝันลมแล้งๆ ลองเสี่ยงโชคดูบ้าง “อยู่ในห้องนอน เดี๋ยวค่อยกลับไปดู” กณิศาจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ามันอยู่ตรงส่วนไหนของห้อง จำเลขท้ายสองตัวก็ไม่ได้ “กลับไปตรวจแล้วบอกด้วยนะยะ ฉันเห็นมานักต่อนักแล้ว คนที่ไม่คิดว่าตัวเองจะถูกหวย ดวงดีกว่าคนที่ซื้อทุกงวดอีก” “ไปเถอะ รถมาแล้ว” กณิศาไม่มีอารมณ์จะคิดเรื่องโชคอะไรทั้งนั้น ตอนนี้เธออยากกลับบ้าน อยากอาบน้ำ แล้วทิ้งตัวลงบนเตียงนอนนุ่มๆ ของตัวเองสักที “พ่อสวัสดีค่ะ แม่สวัสดีค่ะ” สี่สิบนาทีต่อมา กณิศาก็พาร่างอันเปียกปอนของตัวเองมาถึงบ้านในที่สุด “อ้าว! พี่ปั้น พี่จำทางกลับบ้านได้ด้วยเหรอ” เธอทักทายพี่ชายอันที่รักและที่ชัง เกือบลืมไปแล้วว่าคลานตามออกมาจากท้องแม่ “ทำไมทำหน้าเครียดกันแบบนี้คะ” เธอใจคอไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ปกติครอบครัวเธอเป็นครอบครัวที่อบอุ่น ทุกคนมีเสียงหัวเราะให้กันเสมอ แต่วันนี้มันผิดปกติ บรรยากาศหม่นหมองกว่าท้องฟ้าข้างนอกเสียอีก “ถามพี่ชายแกสิ” ผู้เป็นแม่หันไปมองหน้าลูกชายด้วยความเหนื่อยใจ “ไปสร้างเรื่องปวดหัวอะไรให้พ่อกับแม่อีกพี่ปั้น พอมีเรื่องเดือดร้อนก็กลับบ้าน ตอนอยู่ดีมีสุขไม่เห็นจะโผล่หน้ามา” กณิศาต่อว่าปวริศอย่างเหลืออด เขาเป็นพี่ชายที่ค่อนข้างแย่ในสายตาเธอ กว่าจะเรียนจบก็แปดปี จบมาก็ทำงานที่ไหนได้ไม่เคยนาน ผู้ชายอายุสามสิบคนอื่นๆ ที่เธอเคยเจอ ไม่มีใครเหลวไหลเท่าเขาเลยสักคน “ถ้าช่วยอะไรฉันไม่ได้ ก็อย่าพูดมากได้ไหม” “แล้วมันเรื่องอะไร กะทิอาจจะช่วยพี่ปั้นได้ก็ได้” “งั้นมีเงินสามล้านไหม ถ้าแกมี นั่นแปลว่าช่วยฉันได้” “สามล้าน!” “ใช่! มีให้ยืมไหม” “พี่ปั้นไปทำอะไรมา!” “ไม่บอก...” ปวริศมองหน้าน้องสาวอย่างเซ็งๆ ทำไมทุกคนต้องทับถมเขาให้จมดินลึกเข้าไปทุกที “บอกน้องมันไปเถอะ” คนเป็นพ่อหมดคำจะต่อว่าลูกชาย จริงอยู่ที่ฐานะทางบ้านไม่ได้ขัดสน แต่ไม่ได้ร่ำรวยมากพอที่จะมีเงินสามล้านมากองตรงหน้าในเวลานี้ “บอกกะทิมาพี่ปั้น” กณิศาเครียดตามทุกคนแล้วจริงๆ ให้ตายเถอะ เธอไม่ชอบความรู้สึกตัวเองตอนนี้เลย ความรู้สึกที่เขาเป็นพี่ชาย เป็นสายเลือดเดียวกัน ยังไงก็ตัดกันไม่ขาดอยู่ดี “ฉันกับเพื่อนแอบทำสัญญาโอนรถของบริษัทมาเป็นของตัวเอง” “พี่ปั้น!” กณิศาแทบเป็นลม ถ้าเป็นรถจักรยานเธอจะไปกดเงินที่ตู้เอทีเอ็มให้เขาเอาไปใช้ชดใช้ซะตอนนี้ แต่เขาเป็นเซลส์ขายรถสปอร์ตนำเข้าสุดหรูน่ะสิ “เจ้าของโชว์รูมเค้าจับได้ แต่เค้าจะไม่เอาพี่กับเพื่อนเข้าคุก ถ้าหาเงินมาคืนได้” “พี่ขายรถนั้นไปแล้วเหรอ” “อือ” “ขายให้ใคร” “แกจะรู้ไปทำไมวะกะทิ แกจะไปซื้อมาคืนเหรอ ที่ฉันต้องการตอนนี้คือเงินสดสามล้านบาท ฉันต้องหาเงินไปชดใช้ในส่วนของฉัน” “รถราคาเท่าไหร่” “สิบสองล้าน” “แล้วเพื่อนพี่อีกสามคน เค้าหาเงินได้หรือยัง” “ยัง... เจ้าของเค้าให้โอกาสสามวัน ไม่งั้นจะส่งพี่เข้าคุก” “พรุ่งนี้พ่อกับแม่จะเอาบ้านไปจำนองที่ธนาคาร อาจจะได้สักล้านกว่าบาท” “กะทิมีเงินเก็บอยู่สองแสน เงินเดือนกะทิเพิ่งออกอีกสองหมื่นกว่าบาท กะทิจะไปแคะกระปุกออมสินมานับด้วย พี่ปั้นไปบอกเจ้านายพี่ก่อนได้ไหมว่าเราขอเวลาอีกสักหน่อย กว่าจะได้เงินจากธนาคารก็ไม่รู้วันไหน” “พี่ไม่แน่ใจว่าเค้าจะยอมหรือเปล่า” ปวริศคิดหนักเข้าไปใหญ่ แม้จะซาบซึ้งในน้ำใจของคนในครอบครัว แต่ความกลัวก็มีมากกว่าอยู่ดี เจ้านายขึ้นชื่อว่าเป็นมาเฟียในวงการนำเข้ารถยนต์ ชื่อเสียงเขาเลื่องลือเรื่องความโหดเหี้ยม ใครคิดจะเป็นศัตรูในด้านธุรกิจก็ทำได้เพียงแค่คิดเท่านั้น เพราะหากจะลงมือทำคนคนนั้นอาจจะถูกฝังอยู่ที่ไหนสักที่ หรือไม่ก็อาจจะกลายเป็นอาหารของจระเข้อันหิวโหยในฟาร์มของเพื่อนสนิทเขาที่ต่างจังหวัด แม้จะพิสูจน์ไม่ได้เรื่องข่าวลือที่ว่าเขาทำธุรกิจผิดกฎหมายอีกหลายอย่างเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่เมื่อหน้ามืดตามัวทำตัวชั่วช้า งานนี้ไม่ตายก็คงต้องกายภาพบำบัดร่างกายเป็นปี “ไอ้พวกนั้นมันคิดยังไง ถึงกล้าลองดีกับกูวะ” บาสเตียน หนุ่มต่างชาติลูกครึ่งอเมริกาและสหรัฐอาหรับเอมิเรตต์ กำลังนั่งอ่านใจคนทรยศอยู่ริมระเบียงเพนเฮ้าส์สุดหรูของเขาบนตึกชั้นห้าสิบ ตึกที่ได้ชื่อว่าเป็นที่ราคาที่อยู่อาศัยแพงที่สุดในประเทศไทยแต่เติบโตในเมืองไทย ที่เขามีชื่อเสียงอยู่ในวงการธุรกิจได้นั้น เป็นเพราะอานิสงค์จากสิ่งที่พ่อเขาทำก่อนจะจากไป แต่เรื่องของอิทธิพลที่ผู้คนต้องเกรงกลัว เขาสร้างมันขึ้นมาเองในระยะเพียงไม่กี่ปี “มันจะมีพวกโจรกระจอกมารบกวนใจนายเสมอแหละครับ” หนึ่งในลูกน้องพูดเอาใจเจ้านาย จะให้เขาอารมณ์เสียกว่าเดิมไม่ได้ “นั่นน่ะสิ ฉันกะจะยิงมันให้ตายๆ ไปเลยตั้งแต่รู้เรื่อง แต่พอเห็นหน้าพวกมันร้องขอชีวิตก็สนุกดีเหมือนกัน” “จะเป็นอะไรไหมครับ ถ้าผมอยากรู้ว่าทำไมนายถึงให้โอกาสพวกมัน ทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่มีทางหาเงินมาคืนได้ทันเวลา” “ไอ้คนพวกนี้มันลืมใช้สมองคิดก่อนทำอะไร ฉันเลยอยากให้มันหัดใช้ก่อนตาย ให้มันได้เรียนรู้ว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ ให้มันรู้จักความพยายามในการหาเงินซะบ้าง ไม่ใช่แอบโอนรถฉันเป็นชื่อของตัวเอง แล้วเอาไปขายถูกๆ ให้ไอ้บริษัทคู่แข่ง” “นายครับ ของคลายเครียดมาแล้วครับ” ลูกน้องอีกคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับหญิงสาวอกสะบึมคนหนึ่ง เธอเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทางมาดมั่น ทั้งๆ ที่เนื้อตัวมีเพียงแค่ชุดชั้นในสีดำปกปิดสิ่งนั้นไว้ ขายาวๆ เยื้องย่างคล้ายกำลังเดินบนรันเวย์อวดหุ่นสวยของตัวเอง “ฉันเคยเห็นเธอบนปกแมกกาซีน” บาสเตียนยืนมองผู้หญิงตรงหน้าอย่างพิจารณา ก่อนจะส่งสายตาบอกลูกน้องให้ออกไปจากน้องได้แล้ว และยังไม่ทันที่จะมีใครก้าวขาออกไป เขาก็แลกจูบอันเร่าร้อนกับเธอทันที ภายในห้องอบอวลไปด้วยความสุขสมเกินบรรยาย แต่อีกฝั่งหนึ่งของเมืองหลวง ภายในห้องนอนเล็ก ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง เธอกำลังเศร้าสร้อยอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทว่าก็ต้องฝืนใจเข้มแข็ง ขะมักเขม้นก้มหน้านับเหรียญมากมายตรงหน้าให้ครบทุกบาททุกสตางค์ “สองร้อย สามร้อย สี่ร้อย ห้าร้อย... สี่พันสามร้อยแปดสิบเอ็ดบาท เฮ้อ...” เธอถอนหายใจด้วยความเครียด ก่อนจะนอนแผ่หลาลงบนพื้นห้องโดยระมัดระวังสุดชีวิตไม่ให้โดนกองเหรียญที่นั่งนับจนปวดเมื่อย “ลอตเตอรี่ ฉันมีลอตเตอรี่!” ในช่วงอับจนหนทางเช่นตอนนี้ กณิศารีบเดินไปหากระดาษที่แสดงตัวเลขจำนวนหกตัวอย่างรวดเร็ว แต่หาเท่าไหร่ก็ไม่พบ จำไม่ได้ว่าวางไว้ตรงไหน กว่าจะคิดได้ก็ผ่านไปหลายนาที ว่าแล้วก็เปิดถังขยะใบเล็กที่มุมห้อง เพื่อตรวจสอบดูว่าเธอเผลอทิ้งมันไปหรือเปล่า “เจอแล้ว!” กณิศาพนมมือไหว้กระดาษที่เธอเคยมองว่าไร้สาระ เข้าใจแล้วว่าความหวังที่ฝากไว้กับมันนั้นยิ่งใหญ่แค่ไหน และโชคดีมากที่ไม่ได้ขยำมันจนเละ มันแค่ถูกพับครึ่งเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆ พิมพ์ตัวเลขลงบนเว็บไซต์ตรวจสลากกินแบ่งรัฐบาลอย่างตั้งใจ “3-1-8-1-6-1” “เสียใจด้วยนะคะ คุณไม่ถูกรางวัลค่ะ”  กณิศาหมดหวัง ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง เงินก้อนโตก็ไม่หล่นลงมาจากฟ้า เงินก้อนเล็กก็มีไม่เพียงพอกับความต้องการ แทบจะยกเท้าขึ้นมาก่ายหน้าผาก กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ดึกดื่น แถมยังสะดุ้งตื่นแต่เช้ามืดเพราะความกังวลยังไม่จางหาย “พ่อกับแม่จะไปธนาคารแล้วเหรอ” “ใช่ แม่จะรีบไปจัดการ นี่ไม่รู้ว่าเอกสารครบไหม คงต้องให้ธนาคารตรวจสอบอีกที กะทิหาอะไรกินเองไปก่อนนะลูก ได้เรื่องยังไงเดี๋ยวแม่กับพ่อจะโทรมาบอก” “แล้วพี่ปั้นล่ะแม่” “ออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว” “แม่ว่าพี่ปั้นจะไปขอเลื่อนนัดเจ้านายไหม” “แม่ก็ไม่รู้สิ ถ้าจำนองได้เงินน้อย แม่ว่าแม่จะเอาโฉนดที่ดินไปให้ธนาคารพิจารณาด้วย รวมบ้านหลังนี้กับที่ดินที่เรามีอยู่ต่างจังหวัด ก็น่าจะพอให้ปั้นไม่ต้องเข้าคุก” “แต่ที่ผืนนั้นแม่ซื้อไว้อยู่ตอนแก่นะ เก็บไว้ก่อนก็ได้ ยังไม่ต้องเอาไปจำนองหรอก” “มันเป็นทางเลือกสุดท้าย แม่ก็ไม่อยากทำหรอก แต่เวลาแค่สามวัน แม่จะจ้างคนทำป้ายประกาศขายที่ แม่ยังทำไม่ทันเลยกะทิ ถ้าเค้ายังเมตตาพวกเรา แม่ก็จะขอเช่าบ้านหลังนี้ให้เราได้มีที่อยู่ไปอีกสักพัก” “เค้าคงไม่ใจร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง พ่อกับแม่ขับรถดีๆ นะ เดี๋ยวกะทิกินข้าวแล้วจะออกไปถอนเงินเก็บที่ธนาคารเหมือนกัน” กณิศานั่งกินข้าวแช่แข็งอย่างเซ็งๆ ตั้งแต่เมื่อวานตอนเย็น มีเพียงน้ำเปล่าเท่านั้นที่ตกถึงท้อง และเช้านี้เธอก็กินอะไรไม่ลงจริงๆ “แจ้งผลสลากกินแบ่งรัฐบาลกันหน่อยดีไหมครับ เผื่อว่าใครยังไม่ได้ตรวจลอตเตอรี่” “รางวัลเลขหน้าสามตัว 845 และ 224” “รางวัลเลขหลังสามตัว 516 และ 937” “รางวัลเลขท้ายสองตัว 20” “และรางวัลที่หนึ่ง 381161 ค่ะ” “คุณถูกไหมคะคุณวสันต์” “ผมจะถูกได้ยังล่ะครับ ผมไม่ได้ซื้อ ฮ่าๆ” กณิศายิ้มเยาะกับบทสนทนาที่ไร้ซึ้งชีวิตชีวาของผู้ประกาศข่าว แต่เพียงเสี้ยววินาทีความคิดก็เปลี่ยนไป ช้อนพลาสติกในมือหล่นลง หลังจากเธออ่านตัวเลขที่แสดงอยู่บนหน้าจอโทรทัศน์ “381161” เธอทิ้งทุกอย่างและรีบวิ่งขึ้นไปบนห้องนอนเพื่อไปดูลอตเตอรี่ที่วางอยู่บนโต๊ะเครื่องแป้ง “381161” เธอทวนตัวเลขที่อยู่บนสลาก พยายามไม่ให้มือสั่นและหัวใจเต้นแรงไปกว่านี้ เลขบนสลากมันตรงกับที่นักข่าวในทีวีพูดเมื่อครู่ หรือเขาจะบอกผิด หรือเธอจะนอนน้อยจนสับสน “อย่าสั่นๆ มืออย่าสั่น 3-8-1-1-6-1” เธอค่อยๆ พิมพ์ตัวเลขอย่างใจเย็นและตรวจทานตัวเลขอย่างละเอียด ทำวนไปวนมาซ้ำๆ จนแน่ใจว่าไม่พิมพ์ผิด ก่อนจะตัดสินใจทำในสิ่งที่เธอไม่คิดว่าจะทำมาก่อน นั่นก็คือการยกมือไหว้ลอตเตอรี่... “ตรวจสลาก” กณิศากดที่ปุ่มและรออย่างตื่นเต้น “ดีใจด้วยค่ะ หมายเลข 381161 ถูกรางวัลที่ 1 มูลค่า 6,000,000 บาท” “กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ถูกจริงๆ ด้วย มีเงินใช้หนี้ให้พี่ปั้นแล้ว!” กณิศาตะโกนสุดเสียง กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เธอเข้าใจแล้วว่าความหวังเล็กๆ ที่เพื่อนเธอเชื่อนักเชื่อหนามันเป็นเช่นไร เมื่อคืนคงพิมพ์ตัวเลขสลับกันชัวร์ ๆ แต่นาทีนี้ไม่มีคำว่ามั่วนิ่ม ณ บ้านหลังนี้ มีเศรษฐีชื่อกะทิจ้า! “แม่... ต้องบอกแม่ แม่จะได้ไม่ต้องไปธนาคาร” “ไม่มีคนรับ!” “พ่อ... พ่อปิดเครื่องอีก” “พี่ปั้น! โทรบอกพี่ปั้น” กณิศาดีใจแทบบ้า เธอต้องการบอกทุกคนให้รู้ บ้านจะพ้นวิกฤต แต่ไม่มีใครรับสายเพื่อฟังข่าวดีจากเธอสักคน “ทำไมไม่รับสายกันเลยเนี่ย” เธอโยนโทรศัพท์ลงบนเตียงด้วยความเครียด สมองเธอคิดไปไกลกว่าความเป็นจริง และด้วยความใจร้อน เธอจึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง...