“ไม่นะ อย่าค่ะ” อีหรอบเดิม หล่อนต้องต่อต้านก่อนทุกครั้ง หลังจากผมเข้าถึงตัวได้ เธอก็กลายร่างเป็นนางแมวยั่วสวาทที่ทำให้ผมกระอักได้ทุกครั้งสิน่า...
ผมเดินหน้ายับลงจากห้องของเธอตอนสายๆ ผู้หญิงคนนั้นไม่อยู่แล้ว หล่อนทิ้งร่องรอยไว้เต็มไปหมด ผมยกมือปาดเหงื่อและย่นจมูกใส่ตนเองกลิ่นตัวผมเหม็นเปรี้ยวเพราะทนนอนร้อนๆ อยู่ได้ตั้งหลายชั่วโมง
เลขาฯ ผมก้มหน้าหลบ ผมรู้ว่าเขากำลังกลั้นยิ้ม
“ถ้าเรื่องนี้มีคนนอกรู้นอกจากนายนะชัย...ฉันจะโยนนายไปอยู่ในพื้นที่อับสัญญาณและไกลจากที่นี่จนนายคิดไม่ถึงทีเดียว”
อาการกลั้นขำจนหัวไหล่สั่นหายไปเหมือนปลิดทิ้ง เลขาฯ คนสนิทของผมยืดตัวยืนตรง และถามสั้นๆ ด้วยท่าทางสำรวม “คุณควรแวะอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนเข้าประชุมนะครับ”
เรื่องนี้ผมเห็นด้วย ต่อให้ต้องไปประชุมสาย ผมก็ต้องแวะที่ไหนสักที่
ผมทนมองสภาพตัวเองตอนนี้ยังไม่ได้เลย แล้วคนอื่นๆ ล่ะจะแตกตื่นแค่ไหน หากเห็นผมในสภ
