เขาดุดันและอ่อนโยนได้ในเวลาเดียวกัน
เขาใส่ใจฉัน ไม่เคยทิ้งให้ฉันค้างเติ่งอยู่กลางทาง ทุกลีลาที่เขาปรนเปรอฉันแซ่บซ่านจนฉันกลัว ในอนาคตฉันไม่มีทางมองผู้ชายคนอื่นดีเทียบเท่าเขาเลย เมื่อเขาเพอร์เฟคจนไม่มีข้อตำหนิ...
เมื่อถึงเวลานอน เตียงที่แคบจนคนสองคนนอนเบียดกันแล้วอึดอัดกลับกว้างจนน่าใจหาย ฉันพยายามสลัดภาพเงาที่ก่อตัวอยู่ในใจทิ้ง พยายามนับหนึ่งถึงร้อยเพื่อให้ใจสงบ ฉันควรง่วงไม่ใช่เหรอ ฉันนอนดึกมาหลายคืนติดๆ กัน ฉันควรอ่อนเพลียแล้วหลับเป็นตายสิ ทำไมฉันยังนอนตาค้างอยู่ได้
น้ำอุ่นๆ ไหลผ่านร่องแก้ม ฉันยกหลังมือขึ้นปาดทิ้ง
ฉันสูดลมหายใจแรงๆ จนเนินทรวงกระเพื่อม ฉันอ่อนไหวเรื่องอะไรนะ ฉันควรชินได้แล้วสิ ฉันอยู่ตัวคนเดียวมาแต่ไหนแต่ไร...เพราะความเคยตัวหรือไงที่ทำให้ฉันรู้สึกหดหู่
ความคิดเรื่อยเปื่อยร่องรอยไปไม่มีที่สิ้นสุด ฉันนอนตาค้างแบบนั้นเกือบครึ่งคืน ความมืดเป็นอันตรายกับคนที่มีเรื่องในใจเ
