“คุณรู้ได้ไงว่าบ้านวิทอยู่ตรงไหน”
เขาหัวเราะร่วนแถมไม่ตอบฉันด้วย ฉันยกมือกอดอก กลอกตามองบน ลืมได้ยังไงผู้ชายคนนี้หูตาเป็นสับปะรด เขาเจ้าเล่ห์จะตาย
รถยนต์จอดสนิทหน้าหอพักที่ฉันอาศัยอยู่ ฉันผลักประตูเตรียมลง แต่... “ฉันหิวน้ำ” ฉันย่นจมูกส่ายหน้า มารยาผู้ชายแบบนี้เป็นอันตรายกับฉันแน่ถ้าฉันเผลอใจอ่อน
“ใจดำ” คำพูดตัดพ้อตามมาติดๆ
ฉันมองหน้าเขา “ร้านสะดวกซื้อริมถนนมีหลายร้านค่ะ วิทไม่สะดวก”
“เธอกลัวฉันสินะ...ก็น่าหรอก” คำพูดตัดพ้อไม่สมกับเป็นเขาสักนิด
ฉันถอนใจแรงๆ “แค่น้ำใช่ไหมคะ ห้องวิทเก่าและโทรม ไม่สะดวกรับแขกยามวิกาล” ฉันแพ้ในที่สุด แต่คงไม่มีอะไรหรอก เขาไม่ได้พิศวาสฉันขนาดหน้ามืดตามัวนี่นา
ผมกระโจนลงจากรถเดินตามเธอขึ้นไป เธอเปิดประตูห้องยืนบังทางเข้าไว้ “รออยู่นี่แหละค่ะ วิทไม่ได้ทำความสะอาดห้อง สกปรกและรกตาคุณเปล่าๆ” ฉันดึงประตูเตรียมปิด
ฉันคงประเมินผู้ชายคนนี้ต่ำไป เขารวบกอดฉันไว้เ
