บทที่8.ทางสองแพร่งที่เจ็บพอๆ กัน
ฉันรู้นิสัยฐานิฏฐ์ดีเลยขี้เกียจพูด ไม่ทันถึงชั่วโมงเพื่อนตัวดีของฉันก็หายไปจากสายตาเสียแล้ว ฉันเตรียมตัวจะกลับ นั่งทอดอาลัยอยู่ที่นี่คนเดียวไม่มีประโยชน์ ฉันเริ่มง่วงขึ้นมาหน่อยๆ ผสมกับความเพลียสะสม ตอนที่เดินออกจากผับแห่งนั้น ฉันเลยสะลึมสะลือ
“ประจำ...แกห่วงฉันจริงๆ ใช่ไหมยัยฐา” ฉันบ่นพึมพำเมื่อแน่ใจว่าตัวเองถูกทิ้งอีกแล้ว
คืนนี้ฉันดื่มน้อยกว่าคืนก่อน วันนี้ฉันเลยไม่เมา และมีสติเหลือมากพอที่จะปฏิเสธหนุ่มทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาหา
นาฬิกาเรือนเล็กที่ข้อมือ บอกเวลาเที่ยงตรงเสมอ ฉันถอนใจแรงๆ ไม่คิดว่าตัวเองจะลากยาวจนเลยเวลา เข็มยาวผ่านเลขสิบสองมาสิบห้านาทีแล้ว เป็นเช้าวันใหม่ที่ใจฉันยังคงรู้สึกหดหู่เช่นเดิม
และไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ฉันถูกทิ้งเลย ฉันเศร้าเพราะอะไรมีแค่ตัวเองที่รู้
“วิท มาคนเดียวเหรอ ให้ผมไปส่งไหม?” เสียงคุ้นหู ไม่ต้องมองก็แน่ใจว่าใครที่ทัก
