บทที่ 3 เปลี่ยนแปลง
1010 Words
“หยุดร้องไห้ได้แล้วฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาของผู้หญิง” ชายหนุ่มบอกออกไปเสียงเข้ม เขาไม่ชอบเห็นน้ำตาโดยเฉพาะน้ำตาจากดวงตาเศร้าสร้อยของคนตรงหน้า
“ก็คนมันดีใจนี่คะ คุณต้องการอะไรกันแน่คะถึงได้ยอมช่วยเหลือหนู” เธอถามออกไปอย่างต้องการคำตอบ เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ให้เงินเธอฟรีๆแน่นอน”
“เก่งนะ ฉันมีข้อเสนอแน่นอน”
“ข้อเสนออะไรคะ”
“มาอยู่กับฉันที่คอนโดระหว่างเรียนมหาวิทยาลัย”
“ว่าไงนะคะ” ทำไมเธอจะต้องย้ายไปอยู่กับเขาด้วยล่ะเธอได้แต่ถามตัวเองในใจ
“เลิกทำงานที่ผับนั่นด้วย”
“คุณกำลังมัดมือชกกันนี่คะ อยู่กับคุณจนกว่าจะจบเลยหรอคะ”
“ใช่ มันจะไปยากอะไรก็บอกไปสิว่าบริษัทมีหอพักให้ค้างใกล้ที่เรียนด้วย”
“…” เขามันเจ้าแผนการจริงๆเธอได้แต่เข่นเขี้ยวเขาในใจอย่างทำอะไรเขาไม่ได้
“ถ้าไม่รับก็ขอค่ารักษาทั้งหมดคืนด้วย” หญิงสาวหน้างอทันทีเมื่อเขาขอเงินคืนทั้งๆที่เธอไม่เคยได้ขอจากเขาเลย เมื่อลองชั่งใจแล้วในเมื่อเธอตกเป็นของเขาจะมีอะไรอีกกี่ครั้งเธอก็ยังเป็นของเขาอยู่ดี เธอจึงยอมทำตามความต้องการของเขาในที่สุด
“ตกลงค่ะ ดาหลาจะอยู่กับคุณ” เธอตอบตกลงทันทีเพราะเธอมีทางเลือกอื่นด้วยหรือก็ไม่
“เป็นเด็กดีแบบนี้ค่อยคุยกันได้ง่ายหน่อย” เขายิ้มออกมาด้วยความพอใจที่สาวน้อยยอมตกลงแต่โดยดี
“หนูจะกลับแล้ว คุณให้หนูไปหาแม่ได้แล้วค่ะ”
“เดี๋ยวไปส่งตอนนี้ไปอาบน้ำกันดีกว่า”
“ว้าย ไม่นะปล่อยหนูลงนะคนบ้า” เขาก้มลงไปจูบริมฝีปากบางของเธอเป็นการทำโทษ
“ว่าหนึ่งครั้งฉันจูบหนึ่งครั้ง ว่าฉันอีกสิฉันชอบ ฉันเต็มใจให้เธอว่าอีกหลายครั้ง”เขาบอกออกไปน้ำเสียงแหบพร่า หญิงสาวปิดปากเงียบเพราะกลัวเขาจะจูบเธออีก ท่าทางสงบปากสงบคำของเธอทำให้เขายิ้มออกมา วันนี้เขายิ้มไปตั้งกี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ทั้งๆที่เขาเป็นเสือยิ้มยาก เขาพาเธอมาส่งที่โรงพยาบาลพร้อมทั้งให้เบอร์ติดต่อเธอเอาไว้ เมื่อดาหลาพบพี่ชายก็รีบสาวเท้าเข้าไปหาทันที เธอสวมกอดพี่ชายด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าผลการผ่าตัดราบรื่นดีทุกอย่าง ในใจนึกขอบคุณพี่ชายที่เขาคอยดูแลแม่ไม่ห่าง
“ดาหลารักแม่นะ” เธอบอกรักคนเป็นแม่กี่ครั้งแล้วไม่รู้แต่ว่ายิ่งบอกรักเธอก็ยิ่งมีความสุข
“แม่เขารู้แล้วล่ะว่าดาหลารัก พี่ว่าดาหลากลับไปพักเถอะเดี๋ยวก็ต้องตื่นเช้าไปโรงเรียน”
“ก็ได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ”
“อืม รีบไปพักเถอะนะ”
หนึ่งเดือนต่อมา
ดาหลามาดูแลแม่ที่โรงพยาบาลแทนพี่ชายเพราะตอนนี้เธอเรียนจบมัธยมปลายเรียบร้อยและเตรียมตัวเข้าเรียนต่อในระดับมหาวิทยาลัย เธอสอบได้มหาวิทยาลัยชั้นนำของประเทศ เธอมีไมเนอร์เป็นเพื่อนคนแรกเลยก็ว่าได้เพราะเรียนมัธยมที่เดียวกันแต่พวกเราเรียนคนละคณะกัน ไมเนอร์สอบติดคณะแพทย์ส่วนเธอเรียนคณะบริหาร
“ดาหลาเรียนจบแล้วนะคะ ดาหลาได้ทุนเรียนฟรีด้วยค่ะ”ทุนที่เธอว่าคือทุนของที่เรียนจริงๆส่วนทุนจากชายหนุ่มคือทุนค่าความเป็นอยู่ของเธอ อย่างน้อยเธอก็พูดได้ว่าเรื่องเรียนนั้นความสามารถของเธอล้วนๆ
“ลูกสาวแม่เก่งจังเลย”
“ดาหลาเก่งเหมือนแม่กับพี่ดาวเหนือค่ะ”
“ปากหวานจริงๆ ตื่นเต้นไหมลูกที่จะไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว”
“ตื่นเต้นมากเลยค่ะแต่แม่ไม่ต้องเป็นกังวลอะไรเลยนะคะ ดาหลาจะพยายามปรับตัวให้ได้ จากนี้ดาหลาก็จะตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่”
“แม่เชื่อว่าลูกทำได้ แม่เป็นกำลังใจให้นะลูก”
“ชื่นใจจังเลยค่ะดาหลามีแรงเรียนแล้ว แต่ว่าตอนนี้ทานข้าวหน่อยนะคะแม่”
“จ้ะ” ดาวเรืองพยักหน้าขึ้นลงเบาๆ
“น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะแม่” จะว่าไปอาหารโรงพยาบาลไม่ได้น่าเบื่อทุกวันหรอก วันนี้มีของโปรดของแม่เธอด้วย นั่นทำให้ท่านเจริญอาหารมากกว่าทุกวัน
“คุณแม่เก่งมากค่ะวันนี้ทานหมดด้วย”
“เพราะมีหนูอยู่ข้างๆแม่ไงลูก” มารดาของหญิงสาวตอบกลับยิ้มๆ เธอก็ส่งยิ้มหวานไปให้ท่านเช่นเดียวกัน
“แม่ต้องดูแลรักษาสุขภาพนะคะ แม่รู้ใช่ไหมคะว่าหนูกับพี่ดาวเหนือรักแม่แค่ไหน”
“แม่รู้ลูก แม่พยายามทำกายภาพทุกวันเพื่อลูกสองคนนะ แม่อยากแข็งแรงกลับไปขายของได้”
“อีกหน่อยดาหลาเรียนจบดาหลาจะเลี้ยงแม่เองนะจ๊ะ ดาหลาจะไม่ให้แม่ทำงาน ดาหลาจะให้แม่ใช้เงินเฉยๆ” ฝันที่เธอวาดไว้ในอนาคตแค่คิดก็ทำให้มีความสุขแล้ว ถ้าเธอทำแบบนั้นได้จริงๆคงจะดีมาก
“ฮ่าๆ พูดเป็นเล่นไปลูกคนนี้”
“ดาหลาพูดจริงๆนะคะ”
“แม่เชื่อก็ได้ รีบกลับไปเก็บข้าวของเถอะลูก หนูต้องเตรียมย้ายไปหอใหม่ไม่ใช่หรอ”
“ใช่ค่ะแม่”
“พี่เราน่ะเขาอยากไปส่งแต่ดันไม่ว่าง”
“ไม่เป็นไรเลยค่ะเพื่อนของดาหลาอาสามาช่วยค่ะแม่”
“เพื่อนของลูกมีน้ำใจจริงๆ แม่ฝากขอบคุณพวกเขาด้วยนะลูก”
“อะ เอ่อได้เลยค่ะ” ดาหลาเมื่อกลับถึงบ้านก็รีบเก็บข้าวของที่จำเป็นใส่ลงกระเป๋าเพราะเวลานี้มีรถยนต์คันหรูมาจอดรอเธออยู่ก่อนแล้ว
- Writer
