บทที่ 2
664 Words
"หมายความว่ายังไงคะ"เธอถามกลับด้วยความไม่เข้าใจ เขายังต้องการอะไรจากเธออีกทั้งๆที่เขาได้ตัวเธอไปแล้วก็น่าจะพอใจแล้วนี่หน่า
“จะไปทั้งอย่างนี้เลยหรอ”เธอก้มมองตัวเองแล้วก็พบว่าเธอเปลือยเปล่า แน่นอนล่ะว่าเธอต้องแต่งตัวออกไปก่อนแน่ๆใครจะกล้าออกไปทั้งอย่างนี้กันเล่าคนบ้า
“จะบ้าหรอคะใครจะกล้าออกไปตัวเปล่าแบบนี้ละคะ” เธอบอกออกไปหน้างอ เขาเห็นอย่างนั้นแล้วก็รู้สึกว่าเด็กคนนี้น่ารักชะมัด
“ไม่ต้องมายิ้มนะคะปล่อยดาหลาเร็วๆเลย”
“เก่งจริงก็เดินไปเลยสิ” เธอขยับตัวยืนตรงแต่พอจะก้าวเดินเท่านั้นแหละก็เจ็บจี๊ดที่กลางกายทันที เธอทำได้เพียงหันมาส่งสายตาดุๆให้เขาทันที
“นี่คุณทำรุนแรงกับหนูขนาดนี้เลยหรอคะ คุณมันเป็นคนใจร้าย นะ หนูไม่เคยแต่คุณก็ยังทำรุนแรงได้ลงคอ ฮือๆ” เธอเจ็บปวดเหลือเกิน มันยากที่จะก้าวเดินไปข้างหน้า
“มันเป็นครั้งแรกต่างหากล่ะ ไม่เอาไม่ร้องนะครับ” เขาปลอบน้ำเสียงอบอุ่น
“ไม่ต้องมาจับเลย ฮือๆ”
“ไม่จับได้ไงเดี๋ยวก็ล้มลงไปหรอก ขอคาดโทษไว้หน่อยเถอะอายุยังไม่ถึงยี่สิบทำไมกล้ามาทำงานแบบนี้ล่ะ รู้ไหมว่าผู้ชายไว้ใจไม่ได้” เขารีบเข้าไปประคองได้ทันไม่งั้นสาวน้อยคงลงไปกองที่พื้นแน่ๆ
“คนเรามันมีความจำเป็นต่างกันนี่คะ ตอนนี้หรูรู้สึกแล้วว่าผู้ชาบก็คือเสือร้าย” หญิงสาวพยายามเช็ดน้ำตาออก ได้แต่คิดในใจว่าเธอจะต้องไม่เสียน้ำตาต่อหน้าเขา
“ฮ่าๆเสือร้ายหรอ ดูดุดันดีนะ"
"คนบ้า"
"ความจำเป็นที่ว่าคือกังวลเรื่องค่ารักษาแม่ใช่ไหม”
“ใช่ค่ะ คุณรู้ได้ยังไง”
“เรื่องนั้นฉันจัดการให้เรียบร้อยแล้ว” เขาอยากรู้เรื่องราวของหญิงสาวอย่างละเอียด เขาเลยให้ลายครามสืบประวัติของหญิงสาวและครอบครัวโดยด่วน แม่ของเธอกำลังรักษาตัวที่โรงพยาบาลจริงๆ สิ่งที่เธอบอกกับเขาคือเรื่องจริงเขาเลยยินดียื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ
“อะไรนะคะ จัดการอะไรคะ”
“ไม่เชื่อก็ลองโทรไปถามพี่ชายของเธอสิ”
“โทรไปแล้วจะบอกว่าไงละคะ คุณจะให้บอกหรอกคะว่าหนูมานอนกับคุณคุณเลยจ่ายค่ารักษาแม่ให้”
“บอกแบบนั้นก็บ้าแล้ว บอกไปว่าได้ทุนบริษัทที่มาจองตัวให้ทำงานด้วยและบริษัทให้เบิกเงินก่อนได้”
“มันจะง่ายดายขนาดนั้นเลยหรอคะ”
“โลกนี้ไม่มีอะไรยากอยู่แล้วถ้ามีเงินหรือไม่จริงล่ะ” จริงทุกอย่างที่เขาพูดมันจริงทุกอย่าง ขอให้มีเงินซะอย่างปัญหาที่เคยว่ายากก็จะหมดไปอย่างง่ายดาย ดาหลาไม่รอช้ารีบต่อสายหาพี่ชายเธอทันที ดาวเหนือรับสายบอกกับเอด้วยความดีใจว่ามารดาได้เข้ารับการผ่าตัดแล้ว เขาขอบคุณน้องสาวไม่หยุดปากที่น้องทำให้แม่สามารถเข้ารับการผ่าตัดได้เร็วกว่าแผนที่เคยวางเอาไว้ เพียงเท่านี้ก็ทำให้เธอร้องไห้ออกมาเบาๆ ทั้งตื่นตันและดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“ฝะ ฝากดูแม่ด้วยนะคะพี่ดาวเหนือ ดาหลาจะรีบไปหานะคะ”
“พี่ขอบคุณดาหลามากๆเลยนะเพราะดาหลาแท้ๆแม่กำลังจะได้ผ่าแล้ว”
“ค่ะแล้วเจอกันนะคะ”
“พี่จะรอนะน้องรักของพี่”
“ค่ะ ดาหลารักพี่ดาวเหนือนะคะ” เธอกดวางสายไปแล้วแต่ว่าน้ำตายังไหลไม่หยุด เธอไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกตอนนี้ของตัวเองยังไง มันทั้งดีใจทั้งสมเพชตัวเอง
- Writer
