“แค่เห็นบี๋หยุดร้องไห้แล้วยิ้มได้ก็ถือเป็นค่าตอบแทนของพี่แล้วค่ะบี๋ขา" ดามิทรียิ้มร่าเริงขณะที่ขับรถตรงไปยังมหาวิทยาลัย
“แปลว่าจะปฏิเสธมื้อเย็นใช่ไหมคะ" เลลาถามกวน ๆ เธออารมณ์ดีขึ้นมากเมื่อบรรยากาศระหว่างกันและกันผ่อนคลาย อีกทั้งดามิทรียังไม่ตำหนิเธอสักนิด ไม่เหมือนที่เธอตำหนิตัวเองไปเมื่อวาน
“ใครว่าล่ะคะ พี่หิวมากเลยค่ะ ไส้จะกิ่วหมดแล้ว ยังไม่ได้ทานอะไรเลยตั้งแต่เช้า อยากกินกุ้งพันอ้อยที่บี๋ขาพูดถึงตอนอยู่ในร้านอาหารญี่ปุ่นด้วยค่ะ แต่ไม่รู้ว่าจะมีใครใจดีทำให้กินหรือเปล่า"
เลลายิ้มกับคำขอทางอ้อมนั้น ในใจตอนนี้อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“ถ้าพาฉันแวะที่มาร์ตเอเชียน ก็อาจจะหาวัตถุดิบมาทำให้คุณทานได้ เดี๋ยวแถมเมนูรีซอตโตต้มข่าให้ด้วยเลยค่ะ”
“เมนูชวนให้นึกถึงที่ไทยเลยนะคะ เดี๋ยวพอหนูส่งเล่มเสร็จพี่พาแวะไปที่มาร์ตเอเชียนเลยค่ะ ไม่ต้องกังวลเรื่องราคาวัตถุดิบนะคะ บอกเลยว่าไม่อั้น"
ไม่นานรถหรูจอดเ
