หลังมื้ออาหารจบลง ดามิทรีรับอาสาเป็นคนเคลียร์ภาชนะลงในเครื่องล้างจานด้วยตัวเอง ชายหนุ่มยังคงเอ่ยปากชมเรื่องรสชาติของอาหารไม่หยุด ราวกับเลลาเป็นเชฟชื่อดังมาทำให้ทานถึงที่
“พี่พูดจริง ๆ นะคะ บี๋ขาเปิดร้านอาหารดีไหม อาหารไทยฟิวชันอะไรทำนองนั้น พี่ว่านะคะ เปิดได้ไม่ถึงเดือนรับร้องได้มิชลินร้อยดาวแน่นอนค่ะ โดยเฉพาะกุ้งพันอ้อย อร่อยที่สุดเลยค่ะบี๋ขา" เขาพูดพลางกดปุ่มให้เครื่องล้างจานเริ่มทำงาน
“คุณนี่พูดไปเรื่อยเก่งที่หนึ่งเลยนะคะ ไม่เอาหรอกค่ะ ฉันไม่อยากทำอาหารให้คนแปลกหน้าชิม" เลลาพูดจบแล้วก็ต้องสะดุ้ง นึกขึ้นได้ว่าเผลอไปเปิดช่องให้เขาได้โอกาสหยอดอีกแล้ว
“แปลว่าพี่ไม่ใช่คนแปลกหน้าของบี๋ขาแล้วใช่ไหมคะ ดีใจจัง" คนพูดยิ้มร่า หน้าตาเหมือนไซบีเรียนเจอเรื่องถูกใจ “นี่ก็ดึกมากแล้ว พี่กลับก่อนนะคะ จะได้ไม่กวนเวลาบี๋ขาพักผ่อนด้วย คนเก่งของพี่ยังตาบวมอยู่เลย ประคบเย็นเพิ่มด้วยนะคะ"
เลลารู้สึกแปลกใจไ
