เด็กดื้อของกัปตัน (Billionaire’s Desire)

“โทรมาไวจัง นี่ฉันเพิ่งถึงเลานจ์ของสนามบินเองนะ" มือบางที่กำโทรศัพท์มือถือราคาครึ่งแสนเอาไว้เปลี่ยนอิริยาบถเป็นการหนีบมันไว้กับไหล่เพื่อเปิดกระเป๋าสะพายไหล่เนื่องจากพนักงานหนุ่มในชุดทักซิโด้ซึ่งมีป้ายปักบนอกเป็นชื่อของสนามบินอันดับหนึ่งในไทยถามถึงพาสสปอร์ตและบอร์ดดิ้งพาส “คุณ..เลลา พิลาสินาศนะครับ" น้ำเสียงนุ่มนวลตามประสาคนทำงานบริการเอ่ยทวนหลังรับสิ่งที่ตนต้องการไปแล้ว เขาไล่สายตาขึ้นมองใบหน้าของหญิงสาวที่กำลังจะเข้าไปนั่งพักเหนื่อยในเลานจ์หรูระดับเฟิร์สคลาสซึ่งแยกออกมาจากเลานจ์ทั่วไปเพื่อดูว่าตรงกับในหนังสือเดินทางหรือไม่ เจ้าของชื่อเลลาขยับตัวเล็กน้อยขณะที่ดึงโทรศัพท์กลับมาไว้ในมือดังเดิม ใบหน้านวลใสประทินผิวด้วยเครื่องสำอางแบบบางเบา ทว่ากลับดูดีราวกับได้ช่างแต่งหน้าฝีมือดีมาเสกสรรปั้นแต่งให้ ดวงตากลมโตของเธอเป็นสีดำสนิทเหมือนคืนจันทร์ดับแต่ก็ระยิบระยับไปด้วยหมู่ดาวจากประกายคอนแทคเลนส์สายตาสั้นที่สวมอยู่ แพขนตางอนงามถูกจับช่อไว้ง่าย ๆ ด้วยมาสคาร่าแบบใส จมูกโด่งเชิดรั้นตรงส่วนปลายบ่งบอกถึงความดื้อดึงได้ไม่น้อย รับเข้ากับได้ดีกับริมฝีปากเป็นกระจับอวบอิ่มเคลือบด้วยลิปกลอสชมพูธรรมชาติ เรือนกายของเธอไม่ได้ผอมบางจนดูเหมือนลมพัดแล้วปลิวไปได้ เลลาเป็นคนตัวเล็กที่ออกกำลังกายเป็นประจำทำให้สัดส่วนของเธอดูดี หน้าอกอวบอึ๋มซ่อนไว้ภายใต้เสื้อสายเดี่ยวสีเดียวกับดวงตา ทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวมัดชายดูเก๋ไก๋ อวดหน้าท้องแบนราบไร้ริ้วรอย ลุคของเธอดูทางการขึ้นเมื่อเลื่อนสายตาลงไปมองกางเกงขายาวสีดำสนิทและเข็มขัดหัวเงินราคาแพง เส้นผมยาวสลวยของเธอถูกมัดเป็นมวยขึ้นไปอย่างหลวม ๆ ปล่อยชายผมตกมาล้อมกรอบหน้าเอาไว้ เธอสบตาเข้ากับหนุ่มพนักงานหน้าเลาจน์ด้วยสายตาที่เป็นมิตร “ใช่ค่ะ เลลา พิลาสินาศ" “เชิญเข้าไปด้านในได้เลยครับ" พนักงานหนุ่มรีบพยักหน้ารัวเร็วซ่อนใบหน้าแดงจากความเขินอายไว้ ดูท่าว่าเขาจะเผลอตกลงไปในหลุมเสน่ห์ที่เลลาไม่ได้ตั้งใจขุดเข้าแล้วเต็มเปา (ตายละ เราจำวันผิดหรอเนี่ย ขอโทษนะเลลา) ปลายสายตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงหงอย ๆ เลลาขมวดคิ้ว หันไปยกมือห้ามพนักงานสาวที่กำลังจะเข้ามาถามเมนูเวลคัมดริงค์ “ไม่เห็นต้องขอโทษเลยหยก เรายังไม่ได้ว่าอะไรหยกซักคำเลย ดีใจซะอีกที่หยกโทรมาหา คงคิดถึงเรามากแน่ ๆ เลยใช่ม้าเดี๋ยวถ้าเราไปถึงอังกฤษเมื่อไหร่นะ เราจะไปหาหยกแล้วกอดแน่น ๆ เป็นคนแรกเลย" เลลารีบกรอกเสียงลงไปอย่างสดใสเพื่อดึงให้เพื่อนที่กำลังรู้สึกผิดนั้นหายกังวล (ก็แหม…เราก็นึกว่าเลลาคิดว่าเราโทรมาเร่งซะอีก แต่เลลาพูดแล้วนะว่าจะมาหาเราเป็นคนแรกทันทีที่ถึงอังกฤษน่ะ ห้ามเปลี่ยนใจกะทันหัน ห้ามลืมนัด ห้ามเผลอหลับ แล้วก็ห้ามควงหนุ่มมาด้วยนะ สัญญาเป็นโสดตลอดชีวิตของเราสองคนเลลายังจำได้หรือเปล่าฮึ?) ปลายสายพูดยืดยาว ทำเอาเลลาหัวเราะออกมาเบา ๆ อย่างห้ามไม่อยู่ หยก หรือชื่อจริงหยกแก้ว เป็นเพื่อนสนิทอีกคนของเลลารองลงมาจากอานยา เธอเจอกับหยกแก้วครั้งแรกในวิชาสารหอม ซึ่งเป็นวิชาเลือกเสรีในมหาวิทยาลัยที่เธอกำลังเรียนต่อปริญญาโทอยู่ หยกแก้วเป็นสาวไทยแท้ แต่เชี่ยวชาญด้านภาษาต่างประเทศมาก ทำให้เธอสอบชิงทุนไปเรียนต่อปริญญาโทได้ไกลถึงแดนผู้ดี “สัญญาโสดตลอดชีวิตน่ะเราทำได้อยู่แล้ว หยกนั่นแหละ จะแอบไปมีแฟนก่อนเราหรือเปล่าเพื่อนเราก็ยิ่งสวย ๆ อยู่ด้วยยอมรับมาเลยนะ ตอนนี้คุยอยู่กับหนุ่มคนไหน ห้ามโกหกเด็ดขาด” เลลาพูดแซวแล้วยกมือขึ้นเรียกพนักงานสาวให้รับออเดอร์ เมื่อรู้สึกว่าน้ำย่อยในกระเพาะอาหารเริ่มประท้วงแล้ว “กุ้งพันอ้อยจานเล็ก กับซิกเนเจอร์ดริงค์ของที่นี่ เครปเค้กหนึ่งชิ้นด้วยค่ะ" ตอนสั่งอาหารเลลาขยับโทรศัพท์ให้ออกห่างตัว พร้อมทั้งลดเสียงที่ใช้สั่งอาหารกับพนักงานหญิงสาวในยูนิฟอร์มของเลานจ์เฟิร์สคลาสพยักหน้ารับคำอย่างนอบน้อมโดยไม่ปริปากให้เป็นการเสียมารยาท แล้วเร่งรุดไปจัดการให้ตามคำสั่ง (ไม่ได้คุยกับใครสักหน่อย เราเป็นคนขี้อายแค่ไหนเลลาก็รู้นี่นา ช่างเรื่องหัวใจเถอะ มาพูดเรื่องวิจัยจบกันดีกว่า อีกไม่ถึงปีเราจะจบโทกันแล้วนะ เวลาผ่านไปไวจังเลยเนอะ เรียนจบแล้วเลลาก็คงกลับไทย เราก็คงอยู่เหงา ๆ คนเดียว) เมื่อพูดถึงตรงนี้เลลาก็ชะงักเล็กน้อย แววตาที่สดใสเมื่อครู่ของเธอหม่นลง “อื้ม ก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ แต่เราก็ไม่ได้ไปแล้วไปลับซะหน่อย ถ้าหยกอยากนัดเจอเมื่อไหร่ก็บอกได้ เราไม่มีทางขาดการติดต่อกับเพื่อนสุดที่รักอย่างหยกหรอก" (ขอบคุณมากเลยนะเลลา เธอเป็นเหมือนนางฟ้าในชีวิตของเราเลยจะว่าไป เราเก็บเลคเชอร์วิชาเรียนรวมไว้ให้แล้วนะ ภาษาจีนกลางสำหรับธุรกิจน่ะ เรารู้ว่าเลลาถนัดวิชานี้อยู่แล้ว แต่ในเลคเชอร์นี้มีแนวข้อสอบไฟนอลด้วยล่ะ รุ่นพี่บอกต่อเรามาอีกที) “โอโห แนวข้อสอบน่ะมันขุมทรัพย์ชัด ๆ เลยนะ ขอบคุณหยกมากเลยที่อุตส่าห์เก็บไว้ให้ กลับถึงอังกฤษเมื่อไหร่เราจะกระโดดกอดหยกจริง ๆ เลยคอยดู” เลลาน้ำเสียงร่าเริงขึ้น ไม่นานกุ้งพันอ้อยและเมนูอื่น ๆ ที่สั่งไว้ก็เริ่มมาเสิร์ฟ (ไม่เป็นไรเลย เรายินดีช่วยนะ เอ้อ แล้วที่กลับไทยไปงานแต่งน่ะเป็นยังไงบ้าง เรายังไม่ได้โทรไปแสดงความยินดีกับเพิร์ลเลย…คือเราไม่แน่ใจว่าเราสนิทพอที่จะโทรไปแสดงความยินดีหรือเปล่า ก็เลย..) “เพิร์ลถามหาหยกอยู่นะ หยกก็น่าจะบินมาร่วมงานพร้อมกัน” เลลาใช้ส้อมจิ้มกุ้งพันอ้อยคำเล็กๆ เข้าปาก แล้วเคี้ยวกลืนให้เสร็จเรียบร้อยก่อนจะเอ่ยปากพูดต่อ “ก็เป็นงานแต่งนั่นแหละ ยิ่งใหญ่ตามประสาครอบครัวใหญ่ดองกับครอบครัวใหญ่ เราก็ไปเน้นกินของอร่อยที่บาร์” (เราขอดูรูปบ้างนะ ชีวิตนี้เราคงไม่ได้แต่งงานหรอก แค่มีแฟนยังยากเลยเลลา) น้ำเสียงน้อยใจดังจากปลายสายจนคนฟังได้แต่ส่ายหัว “เอาไว้เจอกันที่โน่นแล้วเราจะเปิดให้ดูแล้วกัน พอดีเรายังไม่ได้ดึงรูปเป็นไฟล์ออกมาจากเมมกล้องเลย ช่วงนี้มีหลายเรื่องให้ทำจนหัวหมุนไปหมด" เลลาถอนหายใจเหนื่อย ๆ ขณะที่ตักเครปเค้กเข้าปากเพื่อชิมรสชาติ (ได้สิ เราจะรอดูนะ คิดถึงเลลาจัง อยากให้มาถึงอังกฤษไว ๆ จัง ถึงเมื่อไหร่รีบส่งข้อความมาบอกเราเลยนะ เดี๋ยวเราต้องวางสายก่อนแล้ว) “โอเค เราก็คิดถึงหยกเหมือนกัน ไว้เจอกันนะ" ปลายสายกดวางไปก่อนที่เลลาจะพูดจบประโยค หญิงสาวไหวไหล่อย่างคนไม่คิดอะไรมาก เธอเก็บโทรศัพท์ลงในกระเป๋าสะพายคู่ใจ และใช้เวลาดื่มด่ำไปกับอาหารมื้อเล็ก ๆ ตรงหน้าที่เตรียมท้องไว้ขึ้นเครื่องไปนอนหลับยาว ๆ