สามี(ไร้)รัก

ตอนที่3 อีกแค่สองปี

“เดี๋ยวอัญเช็ด...” อัญญาที่เห็นภาพแบบนี้จนชินก็ไม่ได้ตกใจอะไรเพราะเธอทำใจไว้แล้วว่ามันจะต้องเป็นแบบนี้ เพียงแต่เธอก็เลือกจะทำมันตามความเต็มใจเพราะอยากดูแลเขาให้ดีที่สุดพร้อมกับเดินเข้าไปหาเขาเพื่อช่วยเช็ดผม

“อย่ามาแตะต้องฉัน!” ยังไม่ทันอัญญาจะพูดจบมือเล็กก็ชะงักไปพร้อมกับเสียงตะคอกของอรัญที่ดังขึ้นและลุกขึ้นหลีกเลี่ยงอัญญาที่เดินเข้ามาจะทำการเช็ดผมให้เขา

“อัญเอาของว่างมาให้ พี่รัญทานรองท้องก่อนนะคะ” อัญญาเปลี่ยนเรื่องแล้วบอกอรัญออกไปแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม

“.....” อรัญไม่ได้ตอบอะไรหลังจากทำการประทินผิวของตัวเองเสร็จก็เดินออกจากห้องนอนไปยังห้องทำงานโดยไม่แม้แต่จะมองของว่างหรือคนที่เอาของว่างมาให้เขาแม้แต่น้อย

“.....” อัญญาที่มองตามหลังสามีไปจนลับสายตาก็ก้มหน้าลงยิ้มออกมาด้วยความขมขื่นกับสิ่งที่เกิดขึ้นประจำ

การไม่เคยอยู่ในสายตา การถูกมองข้ามตัวตนและมองข้ามสิ่งที่เธอทำให้เขามันเจ็บดีนะ เสียใจไม่น้อยเลยจริงๆ แต่ในเมื่ออยากได้เขาก็ต้องทำให้ได้ อีกไม่ถึงปีเธอจะต้องทำให้อรัญรักเธอให้ได้ แปดเดือนที่เหลือตามสัญญาที่ตกลงกันตอนแต่งงาน

“ฉันจะแต่งงานกับเธอแค่สองปีเท่านั้น หลังจากสองปีที่เรื่องมันซาจนคนไม่สนใจแล้วระหว่างฉันกับเธอจะไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก!”

ร่างบางพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะลงจากชั้นสองไปทำหน้าที่ของตัวเอง หน้าที่เมียแม่บ้านที่ต้องทำทุกอย่างภายในบ้านหลังนี้ บ้านที่ตอนนี้มีแม่บ้านเพียงคนเดียว ทั้งที่จริงๆ อรัญไม่ได้อยากเก็บแม่บ้านไว้สักคนด้วยซ้ำ แต่ที่เขายังต้องมีแม่บ้านไว้ก็เพื่อคอยรับใช้อรัญโดยตรงเวลาเขาต้องการอะไรเพราะเขาไม่เคยเรียกหาเธอ แต่แน่นอนว่างานบ้านทุกอย่างที่ไม่ได้เผชิญหน้ากับอรัญมันเป็นหน้าที่ของเธอ หน้าที่ที่อรัญสั่งให้เธอเป็นคนทำมันด้วยตัวเอง

อาหารสำหรับมื้อเย็นได้ถูกปรุงขึ้นด้วยฝีมือของอัญญา อาหารที่เป็นงานบ้านอย่างเดียวที่อรัญให้แม่บ้านเป็นคนทำเพราะอรัญจะไม่กินอะไรที่อัญญาเป็นคนทำสักอย่าง เพียงแต่เขากลับไม่เคยรู้เลยว่าอาหารที่เขากินมันทุกมื้อตั้งแต่แต่งงานนั้นอัญญาเป็นคนแอบทำทุกครั้ง

หลังจากอาหารเสร็จตรงเวลาที่อรัญจะรับมื้อเย็นมันก็ถูกจัดเตรียมขึ้นเป็นสองชุด ชุดแรกสำหรับอรัญที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกฝั่ง และอีกชุดเป็นของอัญญาที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอีกฝั่งตรงข้ามกัน โต๊ะขนาดยี่สิบที่นั่ง ความห่างจากด้านหนึ่งไปด้านหนึ่งทำให้อรัญที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเดียวไม่ต้องได้ยินเสียงหรือเห็นหน้าอัญญานั่นเอง

จะมีก็แต่อัญญาที่จะลอบมองสามีตัวเองทุกมื้อที่ร่วมโต๊ะกับเขา ได้แค่แอบมองโดยที่เขาไม่รู้และด่าว่าเธอมันถือเป็นความสุขอย่างหนึ่งของเธอ ยิ่งเห็นเขากินอาหารที่เธอทำได้ทุกมื้อแม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่านั่นคือฝีมือเธอแต่มันก็เหมือนเป็นน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจของเธอได้แล้วจริงๆ

แล้วก็ไม่ต้องหวังว่าจะมีการพูดคุยของสามีภรรยาระหว่างมื้ออาหาร เพราะเมื่อถึงเวลากินอรัญก็จะเดินมาที่โต๊ะที่มีทุกอย่างพร้อมและนั่งก้มหน้าก้มตากินมันอย่างเดียว และเมื่อไหร่เขากินมันเสร็จเขาก็จะลุกออกไปโดยไม่พูดไม่จาสักคำเช่นกัน

สุดท้ายบนโต๊ะก็จะเหลือเพียงอัญญาที่นั่งอยู่คนเดียว นั่งพร้อมกับการกินข้าวต่อไม่ลงแล้วเช่นกัน เพราะแบบนั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็คือการลุกเก็บกวาดทำความสะอาดโต๊ะอาหารก่อนจะออกจากครัวไปพร้อมชาที่เอาไปเสิร์ฟให้อรัญ ชาที่รู้อยู่แล้วว่ายังไงเขาก็ไม่แตะต้องมัน แต่เธอก็ยังเลือกจะทำมันแบบนี้ทุกวัน ทำเสร็จก็นั่งอยู่ที่โซฟาอีกตัวเงียบๆ เพื่อรอให้เขาขึ้นไปพักก่อนเธอถึงจะขึ้นไปพักได้

เวลาเที่ยงคืนที่อรัญรู้สึกง่วงแล้วแต่เขาเลือกจะยังไม่ได้ขึ้นไปพักเพียงเพราะเขาแค่เกลียดอัญญา เกลียดจนอยากให้เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานๆ ให้เธอได้มีเวลาพักน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ นั่นเลยทำให้อรัญเลือกจะนั่งร่วมห้องนั่งเล่นกับคนที่เขาเกลียดหลายชั่วโมง

“.....” อัญญาที่ทำงานบ้านทั้งวันและทุกวันย่อมง่วงเร็วเป็นเรื่องปกติ แต่ต่อให้เธอง่วงแค่ไหนก็ต้องพยายามฝืนตัวเองในการลืมตาและนั่งนิ่งให้ได้ หน้าที่ภรรยาที่ดีคือต้องตื่นก่อนและนอนหลังสามี เพราะแบบนั้นถ้าอรัญยังไม่ง่วงเธอก็จะไม่ไปนอน

“.....” อรัญยกมุมปากขึ้นเล็กน้อยอย่างเย้ยหยันกับความทรมานของอัญญาที่เขาเห็นว่าเธอฝืนตัวเองอย่างถึงที่สุด แต่สุดท้ายเขาก็เลือกจะปิดแท็บเล็ตของตัวเองแล้วลุกออกจากห้องนั่งเล่นขึ้นชั้นสองไป

แต่ที่ทำแบบนี้เขาไม่ได้สงสารหรือเห็นใจอัญญาแม้แต่น้อย เพียงแต่เขาทำเท่าที่ไหวไม่อยากฝืนร่างกายของตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้ที่เขาง่วงแล้วเขาจึงเลือกจะขึ้นมาพักผ่อนอย่างที่ควรนั่นเอง

“กว่าจะขึ้นไปได้” อัญญาที่เห็นอรัญขึ้นไปแล้วก็อดบ่นออกมาด้วยความเพลียไม่ได้ สุดท้ายเธอก็แบกร่างตัวเองปิดไฟปิดประตูบ้านและขึ้นไปข้างบนไม่ต่างกัน