Annem beni doğururken ölmüştü ve ben doğduğumdan beri bu yükün altında eziliyordum. Babamın bana olan öfkesini de çocukluğumdan beri hep buna bağlardım, annem beni doğururken öldüğü için babamın beni suçladığını düşünürdüm. Bunu hiç dile getirmemişti, annem hakkında konuşmamıştık bile. Sadece ben öyle düşünmüştüm, ya da annem olmadan büyüdüğüm için babamın soğuk kişiliğini buna bağlamayı seçmiştim.
Çocuktum, çocukken ne için kırılırsanız büyüyünce de ona inanmaya devam edersiniz. Çocukluk kırgınlıkları bir başkadır, en derin olanlar onlardır. Çünkü bir tedavileri yoktur, ölene dek can yakmaya devam ederler.
Annem öldüğünde ve ben tahminen yedi - sekiz yaşlarına geldiğimde çatı katında bir fotoğraf albümü bulmuştum. Yanımda Umut vardı, Umut hep yanımdaydı. Sanki yokluğuyla sınandığım anne
