ตอนที่ 3
1042 Words
บทที่ 3
ฝรั่งหน้าตาดีมาก ราวกับเดินลงมาจากสวรรค์ จะไปย่านสีลม คงหนีไม่พ้นไปเที่ยวสถานบันเทิงอย่างว่าแน่นอน
หล่อนรู้สึกผิดหวัง แต่ก็จำต้องมีมารยาทกับแขกต่างชาติที่ทำให้หัวใจของหล่อนแกว่งตั้งแต่แรกสบตาอย่างไม่มีทางเลือก
“งั้นคงต้องให้แท็กซี่นำไปน่ะค่ะ”
“แต่ผมรีบ”
“งั้นคุณก็ต้องจอดรถเอาไว้แถวนี้ แล้วแว๊นไปกับพี่วิน”
เขาส่ายหน้าน้อยๆ และยกมือขึ้นลูบหน้าหลายครั้ง พร้อมกับมองนาฬิกาข้อมือ
“ผมรีบจริงๆ”
“ค่ะ ฉันเข้าใจค่ะ ทุกคนก็รีบหมดนั่นแหละ”
หล่อนพยายามจะละสายตาจากหน้าหล่อๆ และหุ่นแสนเพอร์เฟ็กของผู้ชายในรถ แต่ทำได้ยากเหลือเกิน ราวกับสายตาของหล่อนถูกทาด้วยกาวตราช้างอย่างนั้นแหละ
“เอาอย่างนี้ คุณขึ้นมาบนรถของผม และพาผมไปที่สีลมหน่อย”
แม้เขาจะหล่อมากน่าลากเข้าป่า แต่หล่อนมีนัดกับตุ๊ดตู่ ต้องรีบไป
“คงไม่ได้หรอกค่ะ ฉันมีธุระ”
“คุณโทรไปเลื่อนสิครับ ผมจะจ่ายเงินให้กับคุณเอง เป็นค่าเสียเวลาน่ะ”
พอได้ยินว่าจะจ่ายเงิน หญิงสาวก็ตาโต รีบคำนวณเม็ดเงินในใจอย่างรวดเร็ว
“สักห้าพันดีไหมครับ”
“ห้าพันเลยเหรอคะ?!” หล่อนตกใจเพราะไม่คิดว่าใครจะใจป้ำให้เงินมากมายขนาดนี้
“หรือว่าไม่พอครับ งั้นผมจ่ายค่าตัวให้คุณหนึ่งหมื่นบาท”
“ตก... ตกลงค่ะ!”
หล่อนตอบออกไปด้วยความเร็วจี๋ และรีบกระโจนขึ้นรถของเขาทันที ก่อนจะหัวเราะแหะๆ เมื่อเขามองอย่างตกใจ
“ฉันรู้ว่าคุณรีบไงคะ ก็เลยรีบขึ้นรถมา”
ฝรั่งตัวโตกวาดตามองหน้าหล่อนอยู่ชั่วอึดใจก็ตอบกลับออกมา
“คาดเข็มขัดด้วยครับ”
“อ๋อ ค่ะ ได้ค่ะ”
หล่อนรีบจัดการทำตามคำสั่งของเขาทันที และก็รีบส่งข้อความไปหาตุ๊ดตู่ บอกให้รอสักพัก เพราะหล่อนจะจ่ายค่าเสียเวลาให้สองพันบาท
ตลอดเส้นทางหล่อนก็อดที่จะนั่งลอบมองผู้ชายที่หล่อราวกับไม่ใช่มนุษย์จริงๆ ข้างตัวอย่างห้ามใจไม่ไหว เรื่องอกหักที่กำลังเผชิญอยู่หายวับออกไปจากหัวจนน่าแปลกใจ
“ปกติคุณชอบนั่งจ้องมองผู้ชาย แล้วทำน้ำลายหกแบบนี้เสมอหรือครับ”
คำถามจากคนที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถทำเอาหล่อนสะดุ้งและสะอึกในเวลาเดียวกัน
นี่เขาเห็นได้ยังไงกันเนี้ย?
“เปล่า... สักหน่อยค่ะ”
หล่อนรีบละสายตาที่จ้องมองเขาปานจะกลืนกิน มามองมือของตัวเองบนตักแทน รู้สึกอับอายจนหน้าร้อนผ่าวไปหมด
หล่อนได้ยินเสียงเขาหัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ผมเห็นคุณมองผมตลอดทางเลย นี่ก็เกือบครึ่งชั่วโมงแล้วนะครับ”
“คุณจะเห็นได้ยังไงกันล่ะคะ ในเมื่อฉันเห็นคุณจ้องมองถนนอยู่ตลอดเวลา นี่อย่ามาอำฉันดีกว่าค่ะ”
“ถ้าคุณไม่ได้มองผม แล้วคุณจะรู้ได้ยังไงล่ะครับว่าผมเอาแต่มองถนนอยู่”
คนถูกย้อนกลับอึ้งไป หน้าร้อนผ่าว และก็รีบเสหลบสายตาของเขาที่หันมามอง
“คุณขับรถไปเถอะค่ะ อีกเดี๋ยวก็จะถึงแล้ว”
หล่อนรีบตัดบทเสียงมีพิรุธ มือที่ประสานกันบนตักเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ
บ้าจริง ทำไมรู้สึกตื่นเต้น และประหม่ารุนแรงแบบนี้นะ นี่หล่อนเป็นอะไรไปน่ะ
หญิงสาวพยายามควบคุมตัวเอง แต่ทำได้ยากยิ่ง ทรมานจนร้อนผ่าวไปทั้งตัว ภาวนาให้ถึงที่หมายโดยเร็ว และหล่อนจะได้รับค่าจ้างพร้อมกับกลับห้องเสียที
สักพักรถคันงามก็แล่นเข้ามาในย่านสีลม ก่อนจะมาจอดที่หน้าสถานบันเทิงใหญ่โตแห่งหนึ่ง หล่อนมองเข้าไปตาโต
“คุณมาเที่ยวที่นี่เหรอคะ”
เขาหันมายิ้มตอบ และก็ขโมยหัวใจช้ำๆ ของหล่อนไปเป็นของตัวเองได้ทันที
หล่อนตะลึง มองรอยยิ้มทรงเสน่ห์ของผู้ชายตรงหน้าอย่างลุ่มหลง สมองมึนงง ร่างกายปั่นป่วนรุนแรง และก็เหมือนกับจะขาดใจ
“ผมมาทำงานครับ”
เขาตอบสั้นๆ ก่อนจะจัดการยื่นค่าจ้างให้กับหล่อนตามที่เคยเอ่ยปากเอาไว้
“ค่าจ้างครับ”
มือเย็นเฉียบของหล่อนยื่นไปรับ และก็สัมผัสเข้ากับปลายนิ้วเรียวแข็งแรงของผู้ชายตรงหน้าโดยบังเอิญ กระแสไฟฟ้าแล่นวาบไปทั้งกาย จนร่างสาวกระตุกไหว
นี่มันคือปฏิกิริยาอะไรกัน ทำไม... ทำไมหล่อนถึงได้รู้สึกแบบนี้? กับผู้ชายแปลกหน้าคนนี้?
“ขอบ... คุณค่ะ”
“ผมคงต้องรีบไปทำงานแล้ว เอาไว้ถ้ามีโอกาสคงได้เจอคุณอีกนะครับ”
เขาระบายยิ้มเซ็กซี่ให้กับหล่อนอีกครั้ง ก่อนจะก้าวลงไปจากรถ และเดินมาเปิดประตูรถฝั่งที่หล่อนนั่งให้อย่างสุภาพ
“เชิญครับ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
หล่อนยังคงมึนเมาอยู่กับความหล่อเหลาของฝรั่งตรงหน้า เสน่ห์ของตานี่บาดลึกเข้าไปจนถึงเนื้อในของหัวใจสาวเลยทีเดียว
“กลับบ้านดีๆ นะครับ”
“ขอบคุณค่ะ”
หล่อนตอบขอบคุณอีกครั้ง และกำลังจะก้าวเดินออกมา แต่แขนเรียวถูกคว้าเอาไว้เสียก่อน พร้อมๆ กับความร้อนฉ่าภายในเรือนกาย
“เดี๋ยวก่อนครับ”
“คะ?”
เขาอมยิ้มก่อนจะยื่นผ้าเช็ดหน้าสีเข้มให้ หล่อนเลิกคิ้วมองเขาอย่างแปลกใจ
“ให้ผ้าเช็ดหน้าฉันทำไมเหรอคะ”
“ผมเห็นน้ำลายคุณชอบไหลออกมาจากปากบ่อยๆ ก็เลยคิดว่าผ้าเช็ดหน้าคงจะมีประโยชน์กับคุณไม่น้อยเลยทีเดียว”
แม่เจ้า... หล่อนไม่เคยอับอายเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต!
“บางทีคุณอาจจะกำลังหิวข้าว ก็เลยน้ำลายไหลใช่ไหมครับ”
อีตาบ้า ฉันหิวคุณต่างหาก!
“เอ่อ... ใช่... ใช่ค่ะ เวลาฉันหิว ฉันจะควบคุมตัวเองไม่ได้ ขอตัวก่อนนะคะ”
หล่อนรีบคว้าผ้าเช็ดหน้าจากอุ้งมือใหญ่ และเดินหนีออกมาด้วยความอับอาย
“ทำไมซวยแบบนี้นะ หญ้าหวาน”
- Writer
