สวาทร้ายหนุ่มโฮสต์

บทที่ 1 หญ้าหวาน เลขาสาวสุดเฉิ่ม ความลับสุดยอดของหล่อนก็คือการแอบรักเจ้านายของตัวเอง แต่เขากลับไม่เคยมองหล่อนเลย แถมยังมีข่าวว่าเขากำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ครอบครัวเลือกให้อีก หล่อนเสียใจมากร้องไห้ฟูมฟาย และได้คำแนะนำจากเพื่อนสาวประเภทสอง ให้ไปเปิดประสบการณ์ใหม่ในบาร์โฮสต์ เพื่อจะได้ลืมเรื่องอกหักรักคุดที่เกิดขึ้นให้หมดไปจากหัวใจ ซึ่งแน่นอนว่าหล่อนทำตามที่เพื่อนสาวดีกรีมิสทิฟฟานี่ประจำซอยภายในหมู่บ้านแนะนำอย่างไม่มีทางเลือก หญ้าหวานวางสายจากตุ๊ดตู่เพื่อนเลิฟ ก็รีบเก็บของใส่กระเป๋าและเตรียมตัวเลิกงาน หล่อนถอนใจหลายครั้งเมื่อสายตามองไปหยุดที่หน้าประตูห้องพักของเจ้านายหนุ่มที่ตัวเองแอบรักอย่างสุดจะควบคุม หยาดน้ำตาไหลซึมออกมา แต่ก็ต้องรีบปาดทิ้ง เมื่อประตูไม้ห้องทำงานของเจ้านายเปิดออกกะทันหัน พร้อมกับร่างของเจ้านายและว่าที่เจ้าสาวที่เดินกอดคลอเคลียกันออกมา หล่อนมองด้วยความเศร้าสร้อย หมดหวังห่อเหี่ยวที่สุดในชีวิต แต่กระนั้นใบหน้าก็จำต้องฝืนยิ้มแสดงความยินดีกับเจ้านายออกไป “คุณหวาน” “คะ ท่านประธาน” “พรุ่งนี้ผมลาพักร้อนนะ ทำเรื่องแจ้งฝ่ายบุคคลให้ผมด้วย” “เอ่อ แต่พรุ่งนี้มีประชุมนะคะ” หล่อนแย้งเสียงอ่อนล้า “จัดการเลื่อนให้ผมด้วย พอดีผมจะพาพริ้งไปเลือกชุดเจ้าสาวที่อเมริกาน่ะ” “อ้อ... ค่ะ ได้ค่ะ” หล่อนจำต้องพยักหน้าตอบรับคำสั่งของเจ้านายหนุ่มที่ตัวเองหลงรักอย่างนอบน้อม ทั้งๆ ที่ภายในอกเจ็บปวดเหลือเกิน “โอเคร ฝากด้วยนะคุณหวาน” “ท่านประธานวางใจเถอะค่ะ หวานจะจัดการให้เรียบร้อยค่ะ” “ขอบคุณมาก” เจ้านายของหล่อนระบายยิ้มกว้างให้กับหล่อน ก่อนจะหันไปพูดกับว่าที่เจ้าสาวคนสวย “ไปกันเถอะพริ้ง” “ค่ะ ที่รัก” สองคนเดินโอบกอดกันจากไป หล่อนทำได้แค่เพียงยืนมองด้วยสายตาสิ้นหวัง หัวใจปวดร้าวทรมานอย่างแสนสาหัส ‘นี่แหละไม่เจียมตัว ดันแอบไปรักคนร่ำรวย นังหญ้าหวาน’ หญิงสาวต่อว่าตัวเองในอก ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้อย่างอ่อนแรง “สงสัยจะต้องไปให้หนุ่มโฮสต์ปลอบใจตามที่นังตุ๊ดตู่มันแนะนำเสียแล้ว ไม่อย่างนั้นเราคงต้องเป็นบ้าเพราะการอกหักแน่ๆ” หญ้าหวานหน้าเศร้าหมอง นั่งหมดอาลัยตายอยากอยู่หลังโต๊ะทำงาน เพื่อนร่วมงานนางหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ก็หยุดคุย โดยไม่ดูเลยว่าสีหน้าของหล่อนเหมือนคนอยากคุยหรือเปล่า “นี่หวาน เมื่อกี้ฉันเห็นท่านประธานจูบกับว่าที่เจ้าสาวด้วยล่ะ จูบซะปากเจ่อเลย” หล่อนฟังแล้วก็ได้แต่ถอนใจ และยิ้มอ่อนๆ ให้ แต่คู่สนทนายังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดคุย “สงสัยเย็นนี้ลากกันไปซั่มในโรงแรมแน่ๆ เลย เธอว่าไหมหญ้าหวาน” หญ้าหวานพยายามนับหนึ่งถึงสิบในใจ พยายามที่จะระงับความหงุดหงิดและโทสะ แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะสุดท้ายก็ช้อนตาขึ้นมองเพื่อน และเค้นเสียงโมโหตอบออกไปดังๆ “ฉันไม่ใช่เจ้าสาว เป็นแค่เลขาฯ ไม่จำเป็นต้องมาบอกฉันหรอก!” คู่สนทนาของหล่อนหน้าเสีย ถอยหลังออกไปเล็กน้อย ก่อนจะมองด้วยความประหลาดใจ “เธอเป็นอะไรไปอ่ะ เม้ามอยส์ท่านประธานแค่นี้ก็ต้องทำท่าทำทางโกรธด้วย หรือว่าเดือดร้อนแทนเจ้านายกันล่ะ” “จะอะไรก็ช่าง แต่ฉันไม่ชอบฟังเรื่องแบบนี้ เธอไปเก็บข้าวเก็บของเตรียมตัวกลับไปหาลูกหาผัวที่บ้านได้แล้วล่ะ” คู่สนทนาของหล่อนยกมือขึ้นเกาหัวแกร่กๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินจากไป หญ้าหวานน้ำตาซึมออกมาทันทีเมื่ออยู่ตามลำพัง แต่ไม่นานก็ยกมือป้ายมันทิ้งไป “ฉันจะไม่เสียใจ จะไม่เสียใจกับเรื่องพวกนี้อีกแล้ว” แม้จะบอกตัวเองแบบนี้ แต่ลึกๆ ในอกก็ยังอดเจ็บปวดไม่ได้อยู่ดี ก็เพราะหล่อนแอบรักท่านประธานมาเกือบสิบปีนี่น่า