Sabaha karşı gün ağarırken ilk hastaneden ayrılan aile Akay ailesi oldu. Konağa giderken hepsinin yüzü düşüktü. Ali kafasını kaldıramıyordu. Şuan yaptığından pişman tabi ki değildi. Sima onun ilk aşkı, sevdiğiydi ama ablasının yanacağı aklının ucundan dahi geçmemişti. Geçseydi, kendini vurur yine de ablama bir şey olmasın derdi. Sima desen o hepten kötü olan taraftı. Ne Ali'nin annesi ne de babası yüzüne bakıyordu. Celil abisiyle kız kardeşi de arada bakıyordu. Ama sinirle. Yanlarında olan tek kişi Armağan ablasıydı ve o da onlar için kendini ateşe atmıştı. Bu konakta nasıl yaşayacaktı? Yaşayamayacaktı. Armağan eve gider gitmez odasına çıktı ve yatağına uzandı. Zaten hastane yorgunluğu vardı bir de yol yorgunluğu oldu. Dayanılmayacak ağrılarına kulaklarını tıkayıp yattı.
Baranoğulları
